Και πιάσε κι ένα σαμπίτς σε παρακαλώ!

Παραδόξως χθες το βράδυ κατάφερα να τηρήσω την υπόσχεση προς τον εαυτό μου και να παραστώ στο γάμο της Ραχήλ. (Το αναμενόμενο χάσιμο μπάλας φυσικά και επήλθε -με τη γνωστή κατάληξη: 5 το πρωί στο "7 Jokers"- αλλά, ευτυχώς, μετά το σινεμά...) Για την υπόθεση της ταινίας δεν χρειάζεται να γράψω τίποτε περισσότερο, όταν ο mr. Arkadin έχει πληκτρολογήσει σ' ετούτο εδώ το blog τη μεγαλειώδη ατάκα: "Μια ανελέητη ταινία για την πιο καταπιεστική κοινωνική δομή - την οικογένεια". Για την ερμηνεία της Αν Χάθαγουεϊ, με έχει πάλι προλάβει. Ναι, είμαι περήφανος που ο μεγάλος μου έρωτας είναι πολλά παραπάνω από μια χαρίεσσα belle με συγκλονιστικά χείλη και το πιο ανδροαναστατωτικό βλέμμα στην ιστορία του σινεμά.

H ταινία ήταν πολύ καλή και αδυνατώ να κατανοήσω το επικριτικό μένος των ειδικών και του απλού κοινού. Σύμφωνοι, έχω εκθειάσει ουκ ολίγες φορές την αξία του βροντόφωνου, πλουσιοπάροχου, αποκλειστικά ψυχαγωγικού σινεμά (βλ. εδώ, εδώ ή εδώ), αλλά υπάρχει τεράστιος χώρος στην καρδιά μου -και στην DVDθήκη μου- για ψυχολογικά δράματα. Ειδικά αν είναι τόσο σωστά γυρισμένα και τόσο άψογα παιγμένα. Γιατί μιλούν για τη ζωή μας, για όσα μας συμβαίνουν κάθε μέρα, για όσα χρειαζόμαστε ένα ακόμη μάθημα -ακόμη κι αν μας το διδάσκει κάποιος που δεν ξέρει πού παν τα τέσσερα... Εκτός από την Χάθαγουεϊ, στο "Η Ραχήλ Παντρεύεται" δίνουν ρεσιτάλ ερμηνείας όλοι οι βασικοί πρωταγωνιστές: H Ρόζμαρι ντε Βιτ στο ρόλο της Ραχήλ, του παραμελημένου πόλου στην παραβολή του "Ασώτου Υιού" (της άσωτης κόρης εν προκειμένω), η Ντέμπρα Γουίνγκερ ως γεμάτη -ανείπωτες- ενοχές μητέρα και κυρίως ο Μπιλ Έρβιν ως ο πατέρας που αδυνατεί να γίνει ο σούπερμαν διαπραγματευτής, όπως όλοι γύρω του τον θέλουν. Η σκηνοθεσία του Ντέμι είναι αυτό ακριβώς που πρέπει: Εντελώς ωμή και ρεαλιστική. Αφήνει τους έξοχα διαλεγμένους πρωταγωνιστές του να κάνουν τη δουλειά τους. Και σε ένα σενάριο που αντικειμενικά δεν είναι για σινεμά (θα πέρναγε όμως τέλεια ως θεατρικό έργο), αυτό είναι απόδειξη ότι ο Ντέμι είναι σκηνοθετάρα.

Αρκετά όμως με τα κινηματογραφικά. Γιατί εμένα αυτό που μου έχει μείνει περισσότερο από την ταινία είναι οι ισραηλίτικες λιχουδιές: Σαμπίτς, αμπά, λαμπνέχ, μπουρεκάκια, κιμπέχ, περνούν προκλητικά μπροστά από την κάμερα και γίνονται το φόντο για τις συγκρούσεις των μελών της προβληματικής οικογένειας, κάνοντας τα σάλια του ανύποπτου θεατή να τρέχουν. Και αναρωτιέμαι: Είναι δυνατόν να μην υπάρχει εβραϊκό εστιατόριο στην Αθήνα; Είναι δυνατόν;