25 Φεβ 2009

Και πιάσε κι ένα σαμπίτς σε παρακαλώ!

Παραδόξως χθες το βράδυ κατάφερα να τηρήσω την υπόσχεση προς τον εαυτό μου και να παραστώ στο γάμο της Ραχήλ. (Το αναμενόμενο χάσιμο μπάλας φυσικά και επήλθε -με τη γνωστή κατάληξη: 5 το πρωί στο "7 Jokers"- αλλά, ευτυχώς, μετά το σινεμά...) Για την υπόθεση της ταινίας δεν χρειάζεται να γράψω τίποτε περισσότερο, όταν ο mr. Arkadin έχει πληκτρολογήσει σ' ετούτο εδώ το blog τη μεγαλειώδη ατάκα: "Μια ανελέητη ταινία για την πιο καταπιεστική κοινωνική δομή - την οικογένεια". Για την ερμηνεία της Αν Χάθαγουεϊ, με έχει πάλι προλάβει. Ναι, είμαι περήφανος που ο μεγάλος μου έρωτας είναι πολλά παραπάνω από μια χαρίεσσα belle με συγκλονιστικά χείλη και το πιο ανδροαναστατωτικό βλέμμα στην ιστορία του σινεμά.

H ταινία ήταν πολύ καλή και αδυνατώ να κατανοήσω το επικριτικό μένος των ειδικών και του απλού κοινού. Σύμφωνοι, έχω εκθειάσει ουκ ολίγες φορές την αξία του βροντόφωνου, πλουσιοπάροχου, αποκλειστικά ψυχαγωγικού σινεμά (βλ. εδώ, εδώ ή εδώ), αλλά υπάρχει τεράστιος χώρος στην καρδιά μου -και στην DVDθήκη μου- για ψυχολογικά δράματα. Ειδικά αν είναι τόσο σωστά γυρισμένα και τόσο άψογα παιγμένα. Γιατί μιλούν για τη ζωή μας, για όσα μας συμβαίνουν κάθε μέρα, για όσα χρειαζόμαστε ένα ακόμη μάθημα -ακόμη κι αν μας το διδάσκει κάποιος που δεν ξέρει πού παν τα τέσσερα... Εκτός από την Χάθαγουεϊ, στο "Η Ραχήλ Παντρεύεται" δίνουν ρεσιτάλ ερμηνείας όλοι οι βασικοί πρωταγωνιστές: H Ρόζμαρι ντε Βιτ στο ρόλο της Ραχήλ, του παραμελημένου πόλου στην παραβολή του "Ασώτου Υιού" (της άσωτης κόρης εν προκειμένω), η Ντέμπρα Γουίνγκερ ως γεμάτη -ανείπωτες- ενοχές μητέρα και κυρίως ο Μπιλ Έρβιν ως ο πατέρας που αδυνατεί να γίνει ο σούπερμαν διαπραγματευτής, όπως όλοι γύρω του τον θέλουν. Η σκηνοθεσία του Ντέμι είναι αυτό ακριβώς που πρέπει: Εντελώς ωμή και ρεαλιστική. Αφήνει τους έξοχα διαλεγμένους πρωταγωνιστές του να κάνουν τη δουλειά τους. Και σε ένα σενάριο που αντικειμενικά δεν είναι για σινεμά (θα πέρναγε όμως τέλεια ως θεατρικό έργο), αυτό είναι απόδειξη ότι ο Ντέμι είναι σκηνοθετάρα.

Αρκετά όμως με τα κινηματογραφικά. Γιατί εμένα αυτό που μου έχει μείνει περισσότερο από την ταινία είναι οι ισραηλίτικες λιχουδιές: Σαμπίτς, αμπά, λαμπνέχ, μπουρεκάκια, κιμπέχ, περνούν προκλητικά μπροστά από την κάμερα και γίνονται το φόντο για τις συγκρούσεις των μελών της προβληματικής οικογένειας, κάνοντας τα σάλια του ανύποπτου θεατή να τρέχουν. Και αναρωτιέμαι: Είναι δυνατόν να μην υπάρχει εβραϊκό εστιατόριο στην Αθήνα; Είναι δυνατόν;

6 σχόλια:

Nikos Fotakis είπε...

Εγώ για άλλο κλαίω - που στην ταινία εμφανίζεται (ανάμεσα σε άλλες μουσικές μορφές όπως ο Ρόμπιν Χίτσκοκ και ο Σίρο Μπατίστα) ο σαξοφωνίστας Ντόναλντ Χάρισον, που έπαιζε για μια εβδομάδα στο Half Note τον Ιανουάριο και δεν πήγα

Stratos Bacalis είπε...

Εδώ δεν έχει η Θεσσαλονίκη εβραϊκό εστιατόριο - αν μη τι άλλο για ιστορικούς λόγους βρε αδερφέ! Ούτε καν ένα φούρνο!!! Και όποιος έχει πάει σε εβραϊκό φούρνο (στο Μαρέ κατά προτίμηση) ξέρει τι χάνουμε...

animal είπε...

Ακόμη και να υπήρχαν θα τα είχαν καταστρέψει με πέτρες και μολότοφ οι "εξεγερμένοι". Εδώ τα νεκροταφεία δεν σεβάστηκαν.

animal είπε...

A proposito:

Κουκλάρα η Αν, αλλά αδυνάτισε πολύ τελευταία. Την προτιμούσα λίγο πιο γεματούλα στο "Ο Διάβολος Φοράει Πράντα".

Φεύγω για Βερολίνο αύριο! Θα δω τη μπάντα του Ed Partyka (http://www.edpartyka.com/) στο B-flat (http://www.b-flat-berlin.de/). Δεν είναι αυτός ο σκοπός του ταξιδιού βέβαια, αλλά ήταν το πιο ενδιαφέρον event που βρήκα.

Αν προλάβω θα πάω και σε Εβραϊκό εστιατόριο.

Γεια!

Ανώνυμος είπε...

Για να δείτε τι εστί εβραϊκή κουζίνα ψάξτε μήπως και βρείτε ένα επεισόδιο του United Tastes of America (http://tv.nytimes.com/show/64507/United-Tastes-of-America-With-Dorinda-Hafner/overview) όπου η Χάφνερ περιδιαβάζει τα εβραϊκά φαγάδικα της Νέας Υόρκης. Να σου τρέχουν τα σάλια από δω ως το Τέλ Αβίβ :-)

Φ.

Homo Ludens είπε...

Έχασα τα πρώτα 5-6 λεπτά της ταινίας και μπήκα ακριβώς στη σκηνή που κάθισαν στο τραπέζι. Οι λιχουδιές φαίνονταν λαχταριστές και οδήγησαν στο παραπάνω post. Κάποια στιγμή πέρασαν κάτι πιττάκια που έμοιαζαν με ινδικές σαμόζα. Μετά διάβασα στο "Πρώτο Θέμα" την κριτική του Τασούλη για το έργο και κάτι έλεγε για ινδικό κέτερινγκ. Ρε μπας και στα χαμένα 5-6 λεπτά προσέλαβαν τους Ινδούς και εγώ κάθισα και έστησα ολόκληρο ποστ για την ισραηλίτικη κουζίνα τσάμπα; Τέλος πάντων, δεν το πήρε και κανείς είδηση...