Αυτήν την εβδομάδα τα ηχεία παίζουν: Cults, Beastie Boys, Eddie Vedder κ.α.

Αφού πότισα τους προηγούμενους μήνες το blog με μια ακατάσχετη γκρίνια για το «μέτριο, μουσικά, 2011», κάποιος που με άκουσε εκεί στα πολύ ψηλά, έστειλε στα ηχεία μου με μιας τόνους υπέροχων τραγουδιών. Τα πάντα, συνέβησαν, φυσικά σε μια περίοδο που ξαφνικά φορτώθηκα με άπειρη δουλειά και με μερικά συνεχόμενα ταξίδια και άρα είχα ελάχιστο χρόνο να κάτσω και να γράψω τις εντυπώσεις μου. Κάπως έτσι, φθάνουμε σ’ αυτό το post, που περιέχει δύο από τα άλμπουμ που εύκολα θα έβαζα στο Top 5 μου, αν υπήρχε ενδιάμεση Blogovision «Α’ εξαμήνου». Η πλάκα είναι ότι έπονται κι άλλα αριστουργήματα στο επόμενο post με δισκοκριτικές που θα κάνω (ελπίζω την ερχόμενη εβδομάδα), ανατρέποντας έτσι οριστικά το σκηνικό ενός «όχι και τόσο καλού 2011» που είχα στήσει τόσο καιρό εδώ μέσα.


Cults
Cults
(Ιούνιος 2011)

Συμβατικά cult, ασυμβίβαστα vintage, η λίγο επάνω από μισή ώρα ετούτου του άλμπουμ ακούγεται εξίσου γεμάτη όσο το προ μισής δεκαετίας “Back To Black” της Έιμι Γουάινχάουζ (και όσο κανείς άλλος, τόσο μικρός σε διάρκεια, δίσκος δεν κατάφερε έκτοτε). Η ευελιξία στο χρόνο εκτύλιξης του παραμυθιού τους, τούς προσδίδει μια πρόθετη πολύτιμη ιδιότητα: Όταν βάζεις το “Cults” να παίζει, ξεχνάς να το βγάλεις. Από τη στιγμή που η θερμοκρασία ανέβηκε στους 30 βαθμούς, η καθημερινότητα πολλών από εμάς έχει γίνει “Cults on Repeat”. Όχι τυχαία. Γιατί το υπέροχο αυτό ντουετάκι το πιάνει από εκεί που το άφησαν οι Tennis στην αρχή της σεζόν και το πάνε ένα βήμα παραπέρα. Με φωνητικά που ορίζουν το σύμπαν ανάμεσα στις Supremes και τους Jackson 5, με στίχους που δηλώνουν έναν άβολο ρομαντισμό, με μουσική που ξετινάζει την ποπ των ‘60s με τον θορυβώδη τρόπο των ‘10s, οι Cults δικαιολόγησαν απόλυτα το hype που έκτισαν πέρσι στην μουσική μπλογκόσφαιρα και βρίσκονται εδώ για να μας ξανακάνουν να χορέψουμε. If you know what I mean.


Cults - Abducted


Russian Red
Fuerteventura
(Μάιος 2011)

Η Λούρντες Χερνάντεζ είναι η Ισπανίδα Monika. Κι είναι ένα θεσπέσιο πλάσμα με γλυκύτατη φυσική παρουσία, ζεστή, παιδική φωνή και μπόλικο ταλέντο στη συγγραφή απλής, ακουστικής, χαλαρής κιθαριστικής ποπ. Πριν από τρία χρόνια μάς είχε αναστατώσει με το αναπάντεχο “I Love Your Glasses” και τρέχαμε όλοι να μάθουμε τι συμβαίνει στην ανεξάρτητη σκηνή της ιβηρικής χερσονήσου. Φέτος επιστρέφει με το “Fuerteventura” που παραμένει νεραϊδένιο enough, μουσική για να πλαισιώσει το πιο αγαπησιάρικο αγκάλιασμα στην καλή σου. Αλλά που δεν έχει εκείνες τις αναστατωτικές εμπνεύσεις του ντεμπούτου της. Και πάλι όμως, είναι τέτοια κουκλίτσα που δεν μπορείς να της προσάψεις απολύτως τίποτε. Θες απλά να είσαι συνεχώς τριγύρω της.


Russian Red - I Hate You But I Love You


Treefight For Sunlight
Treefight For Sunlight
(Φεβρουάριος 2011)

Πόσο διαφορετική θα ήταν η διάθεσή μου απέναντι σ’ ολόκληρη την μουσική παραγωγή της φετινής χρονιάς αν είχα ακούσει ετούτη την μπάντα τότε που κυκλοφόρησε το ντεμπούτο της κι όχι ένα τετράμηνο αργότερα; Το “Treefight For Sunlight” παλεύει όχι για λίγο φως του ήλιου στην δική μου συνείδηση, αλλά για την κορυφαία θέση ανάμεσα στα καλλίτερα άλμπουμ της χρονιάς! Η μπάντα που το έγραψε είναι δανέζικη και στο πρώτο άκουσμα, θα σου φέρουν στο νου τους Fleet Foxes. Έχουν ένα θεματάκι με αυτό οι Δανοί. Να βγάζουν σπουδαία γκρουπ που όμως δεν είναι αυτόφωτα, που πάντα, μοιραία, μοιάζουν με κάποιον άλλον. Όπως οι Kissaway Trail είναι «οι Arcade Fire της Δανίας», έτσι και τούτοι εδώ είναι «οι Fleet Foxes της Σκανδιναυίας». Κι αυτός ο χαρακτηρισμός είναι άδικος. Ειδικά σε μια χρονιά που έβγαλαν νέο άλμπουμ και οι ίδιοι οι Fleet Foxes…

Γιατί το «Treefight For Sunlight» είναι σαφώς ανώτερο από το υποτιθέμενό του πρότυπο, είναι πιο ποπ και εύπεπτο, είναι κάτι σαν κιθαριστικός Panda Bear (για να πιάσουμε όσους άλλους του μοιάζουν και κυκλοφόρησαν δουλειά πρόσφατα), με συνεχείς ενέσεις από Beatles και από Beach Boys. Το πιο βασικό: Δεν είναι κάτι συγκεκριμένο, κάτι άκαμπτο. Κομμάτι με το κομμάτι μεταβάλλεται και εξελίσσεται και φθάνει μέχρι και τον αφρομπίτικο ενθουσιασμό των Vampire Weekend και των πρώιμων Yeasayer ή την ατμόσφαιρα του δεύτερου άλμπουμ των MGMT. Είναι αφάνταστα σύγχρονο, αλλά μυρίζει και λίγο βιντάζ μούχλα. Και είναι προσεγμένο σε κάθε του λεπτομέρεια. Ένας σκανδιναυικός θρύλος λέει πως τούς πήρε τριάμισι χρόνια να το ηχογραφήσουν. Ας κάνουν πέντε μέχρι να κυκλοφορήσουν το επόμενό τους. Αρκεί να είναι το ίδιο ονειρεμένο!


Treefight For Sunlight - Facing The Sun


Gang Gang Dance
Eye Contact
(Μάιος 2011)

Πώς καταφέρνει αυτή η μπάντα να συλλέγει φρούτα από τόσους ξένους κήπους, από τόσο διαφορετικές περιοχές και να σού παρουσιάζει ένα καλάθι που δεν έχει συγκεκριμένη φόρμα, που μάλλον θέλει να ξεφύγει από κάθε είδους φόρμες –κι όμως το αποτέλεσμα να μην είναι χαοτικό; Πώς καταφέρνει να εξελίσσεται τόσο πολύ από άλμπουμ σε άλμπουμ, ν’ ακούγεται διαφορετική κάθε φορά, πιο δυνατή, πιο σίγουρη, πιο ανεβαστική; Αν πρέπει με το ζόρι να την κατατάξεις κάπου, file it under “electronica” αλλά να ξέρεις ότι οι Gang Gang Dance είναι πολλά παραπάνω από αυτό. Άκου πιο καλά. Μέση Ανατολή, Αφρική, Καραϊβική, Λατινική Αμερική, Ιαπωνία, Κίνα, Ινδία, όλες οι μουσικές του κόσμου είναι εδώ. Μαζί με τη ραπ, μαζί με την ευρωπαϊκή ντίσκο μαζί με μια λούπα από ένα τραγούδι κάποιου Έλληνα λαϊκου τραγουδιστή που έκανε καρίερα στην Αμερική κάποτε, την δεκαετία του ’50 νομίζω. Λες και οι Cocteau Twins χλαπάκιασαν ξαφνικά αμφεταμίνες και ξεχύθηκαν με στολή σπρίντερ στους δρόμους, οι Gang Gang Dance έρχονται με μια απίστευτη ορμή να σε παρασύρουν στην τρέλλα τους. Τόση ορμή, που μπορεί και να σε προσπεράσουν και να μην τους προλαβαίνεις μετά με τίποτε.


Gang Gang Dance - MindKilla

ΤΙ ΑΛΛΟ;
Eddie Vedder – Ukulele Songs: O Βέντερ θα μπορούσε να κάνει θαύματα ακόμη κι αν έπαιζε τσαμπούνα, πόσω μάλλον τώρα που πιάνει το γιουκαλίλι του. Χωρίς την οργή που όρισε τον ήχο των Pearl Jam, αναδεικνύει το γοητευτικό, καθησυχαστικό της φωνής του, γράφοντας πράες μπαλάντες που σε κάνουν να θες να γίνεις αμέσως γλυκός με κάποιον. Τέσσερα αστεράκια / Death Cab For Cutie – Codes And Keys: Μακριά από τον εαυτό τους που το ’99 όριζε τα νέα σύνορα της indie rock και που το 2003 τα περιφρουρούσε με το απίστευτο “Transatlanticism”, συνεχίζουν να κάνουν από κεκτημένη ταχύτητα και χάρη στη φοβερή τους εμπειρία τη δουλειά τους. Μόνο που πια την κάνουν «απλά καλά». Τρία αστεράκια / Beastie Boys – Hot Sauce Committee, Pt.2: Πέστε να με φάτε που ποτέ δεν γούσταρα τον θορυβώση ραπάδικο τσαμπουκά τους και το ακαταλαβίστικο χιούμορ τους. Σύμφωνοι, το νέο τους άλμπουμ θυμίζει όντως το ξεκίνημά τους, στα μέσα της δεκαετίας του ’80. Δηλαδή εγώ δεν αντέχω να το ακούσω. Ενάμισι αστεράκι / Friendly Fires – Pala: Η ντίσκο συνεχίζει να ψιχαλίζει πάνω στην indie pop τους και όλα είναι τόσο ‘80s και τόσο φανταχτερά, που τους αξίζει κάθε χαμόγελο που προκαλούν. Αλίμονο όμως, μουσικά όλο αυτό είναι κομματάκι ανέμπνευστο. Τρία αστεράκια / Hugh Laurie – Let Them Talk: Tον γνωρίσαμε δίπλα στον Ρόουαν Άτκινσον στη «Μαύρη Οχιά», τον λατρέψαμε ως «Dr.House», τον μάθαμε ως συγγραφέα, ως λάτρη των μοτοσικλετών, ώρα είναι να τον ακούσουμε και ως μουσικό. Μπλουζ της Νέας Ορλεάνης και πιανιστική Τζαζ είναι τα αγαπημένα του είδη. Είναι όμως λιγουλάκι φλύαρος. Δυόμισι αστεράκια.

Hugh Laurie - Swanee River (Live)