It's all greeklish to me

Φαντάσου να βρίσκεσαι σε ένα beach bar, ας πούμε στην Χαλκιδική - σφηνάκια, μπύρες, γλιστερά κορμιά, eurotrash hits να ξεχύνονται από τα ηχεία - και ξαφνικά να πλησιάζει η ψυχή του πάρτι, ξεθεωμένος μετά από έναν μαραθώνιο ρακέτες με αντίπαλο τον Αντώνη Ρέμο. Παραγγέλνει ποτά για όλους, πηδάει δίπλα στον DJ και βάζει το κομμάτι που όλοι περιμένουν - το "I'm in love with you" του Jared Evan - για να αρχίσουν να χοροπηδούν εκστατικοί, με πρώτο τον ίδιο, εμφανέστατα ικανοποιημένο, με τις αιωνίως λαδωμένες τούφες των μαλλιών του να κολλούν στο μέτωπο και τα μάτια του να λάμπουν πίσω από τα γυαλιά με τους χοντρούς φακούς και τον κοκκάλινο σκελετό.
Φαντάσου δηλαδή, στην Χαλκιδική, να είναι επίσημος τελετάρχης του καλοκαιριου ο Γιώργος Μπαμπινιώτης.
Το αμέσως λιγότερο πιθανό σενάριο βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη: ο Αντώνης Κανάκης και το entourage του εμφανίζονται στις οθόνες μας ως γλωσσαμύντορες, έτοιμοι να μας φέρουν προ των ευθυνών μας, οδυρόμενοι για την απειλή που υφίσταται από τα greeklish "η γλώσσα μας, ένα από τα λίγα πράγματα που μας έχουν μείνει για να είμαστε υπερήφανοι σ' αυτήν την χώρα".
Δεν λέω ότι δεν έχει δικαίωμα ο Κανάκης να επιλέξει την σταυροφορία που θέλει να αναλάβει και ούτε - πολύ περισσότερο - δεν προσπαθώ να υπερασπιστώ τα greeklish. Κάθε άλλο. Για την ακρίβεια, τα μισώ τα greeklish. Τα θεωρώ την επιτομή της κακογουστιάς, της τεμπελιάς, της αγραμματοσύνης, όλων των στοιχείων που χαρακτηρίζουν την σύγχρονη ελληνική κουλτούρα. Κανονικά, ένας άνθρωπος που ξεκινά εκστρατεία εναντίον τους θα συγκαταλεγόταν αμέσως στους "δικούς μου". Κι αν ο Κανάκης έβγαινε κι έλεγε "όποιος γράφει greeklish είναι ένας αγράμματος ηλίθιος κι ελπίζω το ΔΝΤ να του πάρει το σπίτι", θα χειροκροτούσα. Αλλά όχι. Αντί να πει κάτι άμεσο, στακάτο κι επιθετικό, αρχίζει την κλάψα, τις φοβέρες και τις νουθεσίες: "Διαπράττουμε ένα έγκλημα εναντίον της ελληνικής γλώσσας", κουνάει το δάχτυλο ο Γιάννης Σερβετάς, ενώ ο Χρήστος Κιούσης μας φοβερίζει ότι η χρήση των greeklish απειλεί "να καταργήσει τον ελληνικό γραπτό λόγο και όχι μόνο". Δηλαδή; Τι άλλο μπορεί να καταργηθεί ως επακόλουθο της χρήσης greeklish; Ο ελληνικός καφές; Η ελληνική λεβεντιά; Η ελληνική φιλοξενία; Τα γαϊδουράκια στην Σαντορίνη; Αυτά τα τρομακτικά αποσιωπητικά φιλοδοξούν να κάνουν τους πιτσιρικάδες να ντραπούν και με σκυμμένο το κεφάλι να αρχίσουν να ανταλλάσσουν μηνύματα τύπου "re c, mipws na kovame ta greeklish k na arxisoume na milame stin glwssa mas, poy gennise thn dimokratia k tn filosofia?"
Όλη η καμπάνια δηλαδή, είναι στημένη με τα αντανακλαστικά σκετς σε κατασκήνωση του κατηχητικού. Μελόδραμα και διδακτισμός: "αυτήν την στιγμή μια ολόκληρη γενιά έχει σχεδόν ξεχάσει να γράφει ελληνικά", θρηνεί ο Αντώνης Κανάκης. Επίσης, μια ολόκληρη γενιά δεν ξέρει τι σημαίνει να γράφεις κασέτες με τραγούδια, πώς είναι η ζωή χωρίς ίντερνετ, τι σημαίνει να υπάρχουν δύο κρατικά τηλεοπτικά κανάλια που εκπέμπουν πρόγραμμα από τις 5 μέχρι τα μεσάνυχτα. Υπάρχει μια γενιά που δεν ξέρει ότι στα μακρινά '80s, η Λιάνα Κανέλλη παρουσίαζε ένα τηλεπαιχνίδι με τίτλο "Ομιλείτε Ελληνικά" που αναλάμβανε τις γλωσσικές σταυροφορίες της εποχής. Στην πιο σοβαρή από αυτές, ο επιστημονικός συνεργάτης της εκπομπής (σωστά κατάλαβες, ο Γιώργος Μπαμπινιώτης), πρότεινε την αντικατάσταση της λέξης "Fast Food" με την λέξη "ταχυφαγείο". Η συνέχεια είναι γνωστή. Δεν πρέπει να έχει σημειωθεί ποτέ περιστατικό όπου χρησιμοποιήθηκε αυτή η λέξη - όπως δεν έχει πει ποτέ κανείς "τηλεομοιότυπο" αντί για "φαξ", "δίσκος ακτίνας" αντί "CD", "ιστολόγιο" αντί για "μπλογκ". Γιατί η αλήθεια είναι ότι αυτή η θαυμάσια γλώσσα, για την οποία είμαστε εθνικά υπερήφανοι, δεν έχει αποδειχθεί και πολύ ευέλικτη - ή πρόθυμη να προσαρμοστεί στην σύγχρονη εποχή. Η αλήθεια, επίσης, είναι ότι από την εποχή που η γλώσσα αυτή δημιουργούσε φιλοσοφία και δημοκρατία, έχουν περάσει αιώνες, κατά τους οποίους απλώς παρακολουθεί τις επιστήμες να αναπτύσσονται, αγκομαχώντας πίσω από τις νέες τεχνολογίες. Τα greeklish είναι ακριβώς η γλώσσα αυτού του αγκομαχητού, ο τρόπος να χρησιμοποιήσουν Έλληνες πλατφόρμες επικοινωνίας - από το Ίντερνετ μέχρι τα κινητά τηλέφωνα - που την στιγμή της δημιουργίας τους δεν ενδιαφέρονταν για άλλα αλφάβητα εκτός από το λατινικό - με άλλα λόγια, στην διαδικασία της δημιουργίας ενός iPhone, ή ενός facebook, το να μπορεί να το χρησιμοποιήσει κάποιος που γράφει στα ελληνικά, είναι ένα από τα πολύ τελικά στάδια. Καλό είναι, δηλαδή, προτού ξεκινήσεις μια σταυροφορία, να καταλάβεις τι ακριβώς είναι αυτό που πολεμάς. Γιατί αλλιώς, καταλήγεις να θυμίζεις εκείνους τους γέρους στις σειρές του Γιάννη Δαλιανίδη που γκρινιάζουν με την γλώσσα των νέων - με τα "δικέ μου" και τα "καράφλιασα". Και από αυτό το σημείο είναι μια ανάσα η στιγμή που θα βγεις και θα πεις στην μπάντα που παρουσιάζεις στην εκπομπή: "όλα καλά ρε παιδιά, αλλά είναι ανάγκη να τραγουδάτε στα εγγλέζικα; Χάθηκαν τα δικά μας τραγούδια;"

(Κείμενο που έχασε τον δρόμο του προς την δημοσίευση σε περιοδικό και αναζητά τώρα την τύχη του εδώ μέσα)