Το 14χρονο αγοράκι μέσα μου είναι ενθουσιασμένο...

Από τη στιγμή που πρωτοείδα αυτή τη φωτογραφία του Robert Downey Jr. στο ρόλο του Τόνυ Σταρκ, ενώ ετοιμάζεται να υιοθετήσει την ταυτότητα του Iron Man, κατουρήθηκα πάνω μου από προσδοκία - όπως υποθέτω και κάθε αγοράκι που μεγάλωσε διαβάζοντας Marvel Comics (ακολουθεί flash-back σε 100 λέξεις). Νόμιζα ότι είχα βάλει για ύπνο αυτό το αγοράκι εδώ και δεκαπέντε χρόνια περίπου, αλλά το ξύπνησαν όλες αυτές οι ταινίες με σούπερ ήρωες που βγαίνουν κάθε τρεις μήνες στις αίθουσες. Δεν είναι τυχαίο ότι τις ταινίες των X-men τις είδα με τον κολλητό μου από το σχολείο, που καθόμασταν στο ίδιο θρανίο για έξι χρόνια - όταν είδα την ταινία, ένιωθα σαν να βλέπω τους παλιούς μου συμμαθητές. Για να μην αναφέρω το ότι στην τελευταία σκηνή του Spider Man 2, τη στιγμή που η Μαίρη-Τζέιν λέει στον Πίτερ "go get them, tiger", βούρκωσα κανονικότατα - και γίνω τελείως ρεζίλι (πολύ αργά).

Flash-Back! (σε είχα προειδοποιήσει...) Γεννήθηκα το 1975, κι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, λατρεύω τα κόμιξ (έτσι τα γράφω εγώ). Έμαθα να διαβάζω μόνος μου, όταν ήμουν τεσσάρων, για να μπορώ ανενόχλητος να διαβάζω τα Λούκι Λουκ και τα Σεραφίνο που βαριόντουσαν να μου διαβάζουν οι μεγάλοι. Στην τρίτη δημοτικού έπεσε στα χέρια μου το πρώτο τεύχος του "ΣΠΑΪΝΤΕΡ-ΜΑΝ", των εκδόσεων Καμπανά: μικρό σχήμα, ασπρόμαυρο, κυκλοφορούσε κάθε Τρίτη και περιλάμβανε τρεις ιστορίες - μια του Spider-Man και δύο εναλλάξ των άλλων ηρώων του Marvel Universe (Hulk, Daredevil, Avengers, Captain America, Iron Man). H συχνότητα κυκλοφορίας δεν είναι χωρίς σημασία: δεδομένου ότι οι πρωτότυπες ιστορίες κυκλοφορούσαν στην Αμερική κάθε μήνα, εμείς είχαμε τη δυνατότητα στις 52 εβδομάδες του χρόνου να καλύψουμε περίπου 4 χρόνια αμερικανικής έκδοσης - που ισοδυναμεί με εντατικά μαθήματα μαζικής κουλτούρας. Τα καλοκαίρια δε, έβρισκα τις παλιότερες εκδόσεις του Καμπανά από τα '70s (μεγάλο σχήμα, άλλοι ήρωες και κυρίως, τα σκίτσα του παμμέγιστου Jack Kirby). Όταν πήγα στο γυμνάσιο, η πιο φιλόδοξη Μαμούθ Comix είχε πάρει τα δικαιώματα των Χ-Men και των Fantastic Four (επέλεξαν να ξεκινήσουν από την αρχή, δημοσιεύοντας τις ιστορίες του Stan Lee και του Jack Kirby, πράγμα για το οποίο θα τους είμαι αιώνια ευγνώμων) - ανεβάζοντας τον πήχυ, σε επίπεδο μετάφρασης, λέτερινγκ, επιμέλειας έκδοσης. Στο μεταξύ κι εγώ είχα αρχίσει να διαβάζω τα πρωτότυπα κόμιξ, κάνοντας πλούσιο τον βιβλιοπώλη της γειτονιάς μου, που αναγκάστηκε να ξεκινήσει συνεργασία με το πρακτορείο ξένου τύπου. Αργότερα, πέρασα στη Βαβέλ και τα "ενήλικα" κόμιξ, μάζεψα τα Marvel σε μια κούτα και τα ξέχασα μέχρι το πρόσφατο κύμα ταινιών που μου τα θύμισε. Τώρα, έχω ξανακολλήσει, κι έχω γίνει πελάτης του Comicworld, στο Χαλάνδρι, που φροντίζει να μου φέρνει τόμους με αυτά που διάβαζα μικρός.

Από όλους αυτούς τους ήρωες, οι αγαπημένοι μου ήταν ασφαλώς ο Spider-Man, οι X-Men, οι Fantastic Four (note to self: χρωστάω ένα κείμενο που να τους παραλληλίζει με τους Beatles), ακόμα και ο Captain America. O Iron Man, πάλι, δεν με συγκίνησε ποτέ ιδιαίτερα. Κι όμως, πρόκειται για έναν πολύ ενδιαφέροντα χαρακτήρα. Στο πρότυπο του Bruce Wayne-Batman, ο Τόνυ Σταρκ είναι ένας ζάπλουτος επιχειρηματίας-playboy (ακόμα και μουστάκι είχε, χε!), γεγονός που εξηγεί πού βρίσκει τα χρήματα για να φτιάχνει όλα αυτά τα εξαρτήματα. Είναι επίσης μια διάνοια σε ό,τι έχει να κάνει με ηλεκτρονικά συστήματα, πράγμα πολύ βολικό αν θέλεις να πολεμήσεις το έγκλημα, φτιάχνοντας τα δικά σου όπλα. Αυτό όμως που τον κάνει ενδιαφέροντα, είναι το ότι πρόκειται για έναν σκοτεινό χαρακτήρα: αλκοολικός, γυναικάς, με αδύναμη καρδιά, εμπνεύστηκε την πανοπλία του Iron Man όταν τραυματίστηκε στον Πόλεμο της Κορέας (είναι και αντικομμουνιστής, φυσικά!). Για να προστατέψει την καρδιά του από το θραύσμα που την απειλεί, έφτιαξε έναν θώρακα που ...την προστατεύει (φυσικά δεν υπάρχει επιστημονική ακρίβεια σε οτιδήποτε από αυτά, οπότε δεν τα αναπαραγάγω - όχι ότι τα θυμάμαι κιόλας). Γύρω από αυτόν τον θώρακα χτίστηκε η υπόλοιπη πανοπλία του Iron Man, που δημιουργήθηκε για να πολεμήσει τα κομμούνια (χεχεχε!), αλλά και παντός είδους σατανική μεγαλοφυΐα απειλούσε τις Βιομηχανίες Σταρκ, την Αμερική, το Δυτικό Κόσμο, τον Πλανήτη κ.ο.κ.

Το πρόβλημα είναι ότι καμία από τις περιπέτειες του Iron Man (από όσες διάβασα), δεν στάθηκε αντάξια του βασανισμένου, σκοτεινού, ανήθικου, αυτοκαταστροφικού ιδιοφυούς καπιταλιστή Playboy Τόνι Σταρκ. Γι' αυτό και κατουρήθηκα όταν διάβασα ότι στην ταινία του συμπαθέστατου Jon Favreau θα τον υποδυθεί ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του, που, αν δεν έχει γίνει ο νέος Πατσίνο, είναι γιατί τον εμπόδισε ο ίδιος ο αυτοκαταστροφικός του χαρακτήρας. Αν κάποιος μπορεί να δώσει στον Τόνι Σταρκ το βάθος που χρειάζεται, είναι αυτός.

Το ξέρω ότι το αποτέλεσμα θα με απογοητεύσει - γιατί το βάθος είναι το τελευταίο πράγμα που σκέφτεται το Χόλιγουντ, ειδικά όταν έχει να κάνει με σούπερ ήρωες. Παρ' όλα αυτά, δεν μπορώ παρά να βλέπω τη φωτογραφία και να φαντάζομαι αυτή τη μουσική να παίζει στις σκηνές που ο Σταρκ, σε δημιουργική έκσταση, επινοεί την πανοπλία του Iron Man - αυτό κι αν αποκλείεται: στην καλύτερη περίπτωση θα ακούγεται καμιά nu-metal διασκευή στο Iron Man των Black Sabbath, το οποίο εμπίπτει στην αρμοδιότητα του Homo Ludens (αυτό είναι πρόσκληση, να το αναρτήσεις, αφεντικό).

Να θυμηθώ πριν τις διακοπές να πάρω κανένα Essential Spider Man...