Παγκόσμια Εβδομάδα Θηλασμού

Η σκηνή είναι τυχαία, αλλά χαρακτηριστική. Κάθομαι να πιω έναν παγωμένο εσπρέσο σε ένα από τα – μετρημένα στα δάχτυλα – πολιτισμένα καφέ του λεκανοπεδίου, περικυκλωμένος από ανθρώπους βυθισμένους στα ένθετα των εφημερίδων, όταν έρχεται και κάθεται στο διπλανό τραπέζι μια από τις “μοντέρνες μαμάδες” που τόσο αγαπάω – κοντό μαλλί, γυαλάκια, δυνατή, ελαφρώς βραχνή φωνή (έχει κόψει το κάπνισμα περίπου δύο χρόνια), και ύφος “μην παίζεις μαζί μου, γιατί δεν το έχω σε τίποτα να σου φέρω το κεφάλι ολόκληρη τη βιβλιοθήκη του Παντείου”. Συνοδεύεται από φίλο της, με τον οποίο αναλύουν το Φεστιβάλ Αθηνών μέρα τη μέρα, προσπαθώντας να αποφασίσουν πού θα πάνε, ενώ στο καροτσάκι δίπλα της, το μωράκι της κοιμάται μακάρια – τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που θα το ξυπνήσει η πείνα του. Σε μια κίνηση που θεωρείται η πιο φυσιολογική στον ανθρώπινο πολιτισμό – αν όχι σ' ολόκληρο το ζωικό βασίλειο, η μητέρα του θα το πάρει αγκαλιά, θα ανοίξει το πουκάμισό της και θα του προσφέρει τη θηλή του, αγνοώντας ότι μου προκαλεί ένα μικρό μαρτύριο.

Προσπαθώ να κοιτάζω αλλού – στους κυρίους που διαβάζουν τα ένθετα, τη σερβιτόρα που κάνει σλάλομ ανάμεσα στα τραπεζάκια, το καλαμάκι στο ποτήρι μου, αλλά το μυαλό μου είναι κολλημένο στο στήθος που βρίσκεται εκτεθειμένο δίπλα μου. Ένα κομμάτι του εαυτού μου θέλει να κοιτάξει με επιμονή, ένα άλλο προσπαθεί να αποφύγει το θέαμα πάση θυσία κι ένα τρίτο αυτο-οικτίρεται για την κατάστασή μου.

Το ξέρω, ότι είμαι ο πιο ανώριμος και μικρός άνθρωπος του κόσμου, αλλά για κάποιο λόγο δεν μπορώ να αντιμετωπίσω το συγκεκριμένο θέμα με τον τρόπο που μου υπαγορεύει η ανθρωπότητα: με άνεση. Το παθαίνω συνέχεια τελευταία – και όσο οι πληθαίνουν οι φίλες και οι γνωστές που εγκυμονούν και φέρνουν στον κόσμο παιδιά, προβλέπεται να συμβαίνει όλο και περισσότερο. Να βρίσκομαι δηλαδή σε μαιευτήρια, κρατώντας λουλούδια και cd “Ο Μότσαρτ για μωρά”, τρέμοντας μήπως φτάσει η στιγμή που η φίλη μου θα ανεβάσει τη μπλούζα της για να ταΐσει το νεογνό κι εγώ θα στρέψω το βλέμμα μου σε μια από τις αφίσες έργων τέχνης που στολίζουν τα δωμάτια των μαιευτηρίων – και τις οποίες πια έχω αποστηθίσει.

Το πρόβλημά μου είναι ότι δεν είμαι σε θέση να κάνω το διαχωρισμό: καλούμαι εκείνη τη στιγμή να ξεχάσω όλες τις διαστάσεις της θηλυκότητας και να επικεντρωθώ μόνο στο κομμάτι της μητρότητας. Αυτή φταίει που οι γυναίκες γύρω μου δεν διστάζουν να αποκαλύψουν το στήθος τους δημοσίως, κάτι που δεν θα τους περνούσε ποτέ πριν (εκτός παραλίας, δηλαδή, αλλά και τότε σπανίως θα σκέφτονταν να το προσφέρουν σε ένα μωρό). Με όσες γυναίκες το έχω συζητήσει, δεν έχω καταλήξει πουθενά: για την ακρίβεια, με κοιτάζουν σαν να είμαι ανώμαλος που επιμένω να συνδέω στο μυαλό μου το στήθος με τον ερωτισμό, ακόμα και την περίοδο που μετατρέπεται σε τροφοδοτικό εργαλείο. “Δεν έχει καμία σχέση το στήθος της γυναίκας την περίοδο του θηλασμού με την προηγούμενή του κατάσταση, ούτε από πλευράς μεγέθους, ούτε από πλευράς αισθήματος” μου λένε και τις ακούω, αλλά δεν μπορώ να κατανοήσω.

Ίσως γιατί ξέρω πως δεν υπάρχει πιο ερωτική στιγμή από τη στιγμή του θηλασμού: σ' αυτή τη σχέση του βρέφους με τη θηλή συνοψίζεται όλο το δράμα των ανθρώπινων σχέσεων. Από αυτό το σημείο ξεκινά ο γολγοθάς μας, αυτή τη σχέση προσπαθούμε να ξαναβρούμε σε όλη μας τη ζωή, γι' αυτό και μας πιάνει (εμάς, τ' αγόρια, δηλαδή) αυτή η εμμονή με το στήθος. Και δεν τολμώ ούτε να φανταστώ πώς βιώνουν αυτό το δράμα τα κορίτσια...

ΥΓ1: Το ως άνω κείμενο θα δημοσιευτεί στο τ. Οκτωβρίου της Madame Figaro, στη στήλη "After Shave". Αν στερώ από τις αναγνώστριες του περιοδικού το κεκτημένο προνόμιο να το διαβάσουν πρώτες, είναι γιατί νιώθω την ανάγκη να συμμετάσχω κι εγώ με τον τρόπο μου στην Παγκόσμια Εβδομάδα Θηλασμού, που βρίσκεται σε εξέλιξη.

ΥΓ2: Στη φωτογραφία, εικονίζεται η αγαπημένη μου Maggie Gyllenhaal, τη στιγμή που προσπαθεί να με φέρει σε δύσκολη θέση. Δεν θα τα καταφέρει...