Οταν από το πρώτο κιόλας τραγούδι του νέου άλμπουμ των Bon Jovi ακούς τον στίχο «Don’t know where I’m going, but I know where I’ve been», ξέρεις πολύ καλά ότι ολόκληρο το «Lost highway» θα είναι άλλο ένα θεσπέσιο δείγμα έλλειψης πρωτοτυπίας. Γιατί πόσες ακόμη εκδόσεις του «Ξέρω - δεν ξέρω πού πάω - πας - πάμε, αλλά ξέρω - δεν ξέρω πού πήγα - πήγες - πήγαμε» μπορείς να ακούσεις από το στόμα του χαριτόβρυτου κ. Τζον Μπον Τζόβι χωρίς να αναφωνήσεις «έλεος!»;Προφανώς όμως τις ίδιες σκέψεις με εμένα δεν συμμερίζεται η πλειονότητα των Αμερικανών καταναλωτών μουσικής, που εκτόξευσε -είκοσι χρόνια μετά την τελευταία του μεγάλη επιτυχία- το νέο πόνημα του 45άρη πια Νιουτζερσεϊέζου στην κορυφή των charts, επικυρώνοντας με τον καλύτερο τρόπο το φαινόμενο «χρονομηχανή της ποπ κουλτούρας», που κάνει όλο και πιο έντονη την παρουσία του τον τελευταίο καιρό. Η μόνη λογική εξήγηση που μπορώ να δώσω είναι ότι με τον -αναπόφευκτο- θάνατο του άλμπουμ στην εποχή του mp3, τέτοια φαινόμενα θα παρατηρούνται όλο και πιο συχνά, αν συνεχίζουμε να ασχολούμαστε με τις κυκλοφορίες ολοκληρωμένων δουλειών και όχι απλώς μεμονωμένων τραγουδιών. Κοινώς, το ποιος πουλάει πολύ στα album charts καλό θα ήταν να πάψει να σημαίνει οτιδήποτε. Διότι πολύ απλά οι πωλήσεις πια είναι αστείες σε σχέση με αυτό που ήταν πριν από δέκα χρόνια - και σε σχέση με αυτό που πουλιέται μέσω Ιντερνετ. Συνεπώς ακόμη και μια κουρασμένη μάζα 40άρηδων που θυμήθηκαν την εφηβεία τους και είπαν να συμπληρώσουν τη δισκοθήκη τους με την ανέμπνευστη συνέχεια της pop metal νιότης του Τζόνι μπορούν να «φτιάξουν» trend, στέλνοντας ένα βαρετό άλμπουμ στην κορυφή. Τώρα, αν αποφάσιζαν επιτέλους οι Bon Jovi να περάσουν από τα λημέρια μας για καμιά συναυλία, αυτό το κείμενο θα είχε εντελώς διαφορετικό ύφος…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου