Όταν εξέφρασα τον προβληματισμό μου στη Σοφία, μου διάβασε ένα απόσπασμα του Houellebecq (με τον οποίο έχει κολλήσει επικίνδυνα, τελευταία), ο οποίος μιλά για την "κατάρα του τουρίστα, που δοσμένος στη φρενήρη αναζήτηση 'μη τουριστικών' περιοχών τις οποίες η παρουσία του και μόνο απαξιώνει, ωθείται έτσι όλο και μακρύτερα προς ένα στόχο, η πραγματοποίηση του οποίου χάνει σταδιακά το νόημά της. Αυτή η άπελπις κατάσταση, όμοια με του ανθρώπου που προσπαθεί να ξεφύγει από τη σκιά του, ήταν γνωστή στο χώρο της βιομηχανίας του τουρισμού: (...) με κοινωνιολογικούς όρους, τη χαρακτήριζαν παράδοξο του double bind".Με άλλα λόγια, ποιος καταλαβαίνει καλύτερα τη Βαρκελώνη; Ο εικοσάχρονος που περιφέρεται μεθυσμένος στην πόλη, απολαμβάνοντας χαρούμενα κορίτσια, μουσικές και μπύρες του λίτρου, αγορασμένες από σούπερ μάρκετ; Οι οικογενειάρχες που καταβροχθίζουν παέγια από τα τουριστικά εστιατόρια (αυτά με τις φωτογραφίες των πιάτων απέξω και τις τιμές γραμμένες με τεράστια νούμερα); Εγώ, που νιώθω τον ψυχαναγκασμό να δω ό,τι έχει κάνει ο Gaudi και να επισκεφτώ το ίδρυμα Joan Miro; Κανένας μας, μάλλον. Ή μάλλον, όλοι από λίγο.
Χαίρομαι που δεν σνόμπαρα τις Ramblas - είναι ένας από τους ομορφότερους δρόμους στην Ευρώπη. Χαίρομαι που πήρα μαζί μου τα βιβλία του Μονταλμπάν (τι πιο τουριστικό θα μπορούσα να κάνω;). Χαίρομαι που βρέθηκα στην αγορά της boqueria, να τρώω tortilla στις 12 το μεσημέρι, πίνοντας cava (το τοπικό τους αφρώδες), δίπλα από τύπους που έτρωγαν καλαμαράκια πίνοντας μπύρα με λεμονάδα. Χαίρομαι που απογοητεύτηκα από τα "παραδοσιακά" tapas - η παράδοση είναι υπερεκτιμημένη έννοια. Kαι χαίρομαι που άκουσα τη συμβουλή της φίλης που μας έστειλε για φαγητό στο Crema Canela. Είναι ό,τι περιμένεις από ένα μαγαζί με τέτοιο όνομα, κι ακόμα περισσότερο.
Για το μόνο που μετάνοιωσα, είναι που δεν έκανα μπάνιο στη Μπαρσελονέτα - η δικαιολογία μου είναι ότι ξέχασα την πετσέτα μου, αλλά μάλλον είναι η γνωστή ελληνική καχυποψία για όποια θάλασσα δεν είναι Αιγαίο ή Ιόνιο.
Κατά τ' άλλα, κατά βάθος απολαμβάνω πάντα αυτό το κυνήγι με τη σκιά μου: τον ποδαρόδρομο, τα μουσεία, το φαγοπότι, τα "αυθεντικά" φαγάδικα, το να μαζεύω εικόνες που θα με βοηθήσουν να βγάλω τη χρονιά...
Χαίρομαι που δεν σνόμπαρα τις Ramblas - είναι ένας από τους ομορφότερους δρόμους στην Ευρώπη. Χαίρομαι που πήρα μαζί μου τα βιβλία του Μονταλμπάν (τι πιο τουριστικό θα μπορούσα να κάνω;). Χαίρομαι που βρέθηκα στην αγορά της boqueria, να τρώω tortilla στις 12 το μεσημέρι, πίνοντας cava (το τοπικό τους αφρώδες), δίπλα από τύπους που έτρωγαν καλαμαράκια πίνοντας μπύρα με λεμονάδα. Χαίρομαι που απογοητεύτηκα από τα "παραδοσιακά" tapas - η παράδοση είναι υπερεκτιμημένη έννοια. Kαι χαίρομαι που άκουσα τη συμβουλή της φίλης που μας έστειλε για φαγητό στο Crema Canela. Είναι ό,τι περιμένεις από ένα μαγαζί με τέτοιο όνομα, κι ακόμα περισσότερο.
Για το μόνο που μετάνοιωσα, είναι που δεν έκανα μπάνιο στη Μπαρσελονέτα - η δικαιολογία μου είναι ότι ξέχασα την πετσέτα μου, αλλά μάλλον είναι η γνωστή ελληνική καχυποψία για όποια θάλασσα δεν είναι Αιγαίο ή Ιόνιο.
Κατά τ' άλλα, κατά βάθος απολαμβάνω πάντα αυτό το κυνήγι με τη σκιά μου: τον ποδαρόδρομο, τα μουσεία, το φαγοπότι, τα "αυθεντικά" φαγάδικα, το να μαζεύω εικόνες που θα με βοηθήσουν να βγάλω τη χρονιά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου