"Once I had a love, he was a gas, soon found out he had a pain in the arse"

Δεν μπορώ, φυσικά, να ελέγξω τον τρόπο που δουλεύει το μυαλό μου (ειδικά τώρα που το έχω κάψει τελείως), οπότε δεν έχει σημασία πώς από το προηγούμενο post μου ήρθε συνειρμικά η Lily Allen, που αποκάλυψε την τρίτη της θηλή, παίζοντας σε ένα τηλεπαιχνίδι, της βρετανικής τηλεόρασης (η ερώτηση, παρεμπιπτόντως, ήταν "τι έχω κοινό με τον πρίγκιπα Κάρολο").

Μου αρέσει πολύ η Lily Allen - πιστεύω ότι είναι η ιδανική ενσάρκωση αυτού που ονομάζουμε "ποπ": αυθάδης, αισιόδοξη, εφηβική (περισσότερο από ό,τι υπήρξε ποτέ η Britney Spears, φερ' ειπείν), εντελώς ακομπλεξάριστη, με μια πηγαία, ανεπιτήδευτη σεξουαλικότητα - κανονικά, αν έχεις πατήσει τα τριάντα, θα πρέπει να νιώθεις άβολα απέναντί της: γέρος.

Έλα όμως που τα τραγούδια της είναι μικρά ποπ κομψοτεχνήματα, με μια αμεσότητα και μια ειλικρίνεια που δεν υπάρχει πια στην ποπ τραγουδοποιία - ούτε σε καμία άλλη τραγουδοποιία, εδώ που τα λέμε, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Πέρσι, έβγαλα τις διακοπές μου ακούγοντας συνέχεια το cd της. Φέτος, μου αρκεί η διασκευή της στο υπέροχο (έτσι κι αλλιώς) Heart of Glass των Blondie, όπως το ερμήνευσε στο φεστιβάλ South by Southwest. Χαλαρή, χαμογελαστή, σαν να μην τρέχει τίποτα, άλλαξε τους στίχους, σεβάστηκε το υπ' αριθμόν 1 αξίωμα της ποπ ("ένα τραγούδι που περιλαμβάνει σφύριγμα είναι εξ ορισμού καλό τραγούδι"), για να ξεσπάσει στα γέλια στην πορεία. Παλιοκόριτσο...