Κανονικά, θα έκανα πλάκα με όλα αυτά. Με τα συλλαλητήρια, με τους θεατρινισμούς, με το concept "όλοι μαύρα και βουβή διαμαρτυρία". Με το concept "ασύμμετρη απειλή" (τι σόι ελληνικά είναι αυτά;). Με όλα. Αλλά δεν έχω όρεξη για πλάκα. Για την ακρίβεια δεν έχω όρεξη για τίποτα.Είχα σχεδιάσει ένα ωραίο ρομαντικό ποστάκι για το τέλος του καλοκαιριού, με ανάλογες μουσικές, αλλά δεν μου βγαίνει. Ξύπνησα στις 6 το πρωί για να προλάβω να είμαι εγκαίρως στην Αθήνα. Πέρασα το τριήμερο στη Νεάπολη Λακωνίας - γύρω μας καιγόταν ο τόπος κι εμείς περιφερόμασταν σαν τους μαλάκες, περιμένοντας τη στιγμή που θα κλείσουν όλοι οι δρόμοι γύρω και θα αποκλειστούμε. Χθες το απόγευμα ο φίλος μου ο Γιώργος βάφτισε την κόρη του. Το βράδυ τρωγοπίναμε μέχρι σκασμού σε vintage ταβερνείο, εξοπλισμένο με κλασικό juke-box. Ανάμεσα στην ανθολογία κλασικού ελληνικού λαϊκού τραγουδιού (Μπιθικώτσης, Μοσχολιού κ.ο.κ.) μερικά "ροκάκια" σαρανταπεντάρια ξεχώριζαν σαν τη μύγα μες στο γάλα: rolling stones, beatles, zager&evans (ναι, το in the year 2525, σάμπως είχαν βγάλει κι άλλο;) και - τα ντα! - το "Fire" του Arthur Brown. Το βρήκα εξόχως ειρωνικό, και σκέφτηκα προς στιγμήν να το βάλω, να φρικάρουν λίγο οι θείες που χόρευαν νησιώτικα, αλλά - είπαμε - δεν είχα όρεξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου