Το αγαπημένο μου περιοδικό...

...δεν είναι πια το Vanity Fair. Μετά το τεύχος - βατερλό με guest αρχισυντάκτη τον (πάντα πρόθυμο για ακριβή -με τα λεφτά των άλλων- επίδειξη) Bono και στόχο την σωτηρία της Αφρικής (έλεος!), η ναυαρχίδα της Conde Nast ξεφούρνισε έναν Σάια Λεμπέφ στο εξώφυλλο (πρωταγωνιστής στο "Transformers" και ευνοούμενος του Σπίλμπεργκ οι ως τώρα περγαμηνές του...) και μια σειρά θεμάτων που ακόμη δεν έχω καταλάβει σε ποιο ακριβώς κοινό απευθύνονται. Κι αυτό είναι το τέταρτο ή το πέμπτο παντελώς αδιάφορο τεύχος στα οκτώ, συνολικά, του 2007.

(Για τα δεδομένα που έχει θέσει το ίδιο το Vanity Fair, φυσικά, γιατί αλλιώς, ακόμη είναι ελάχιστα τα περιοδικά που μπορούν να καυχηθούν ότι έχουν τη δυνατότητα να κάνουν τέτοια δημοσιογραφία ή να στήνουν τέτοιες φωτογραφίσεις)

Την ίδια ώρα, το Monocle του τρομερού παιδιού των media Τάιλερ Μπρουλέ έφτασε αισίως στο πέμπτο του τεύχος. Που είναι ακόμη καλλίτερο από το τέταρτο. Που ήταν ακόμη καλλίτερο από το τρίτο. Και ούτω καθ' εξής... Και που το πρώτο του έθεσε εντελώς νέα στάνταρ στο πώς ορίζεται ένα classy κοσμοπολίτικο περιοδικό μέσα σε αυτό που έχει γίνει ο κόσμος μας σήμερα. Λιτά κείμενα που βασίζονται στην παρατήρηση κι όχι στον εντυπωσιασμό, φωτογραφίες με ξεκάθαρο σκοπό να δείξουν (κι όχι να κρύψουν. Ατέλειες ή ο,τιδήποτε...), ακομπλεξάριστο στήσιμο που δεν χρειάζεται εντυπωσιασμούς για να επιβληθεί, εκτύπωση σε χαρτί γραφής, ανταποκρίσεις από κάθε γωνιά του κόσμου που έχει κάτι ενδιαφέρον να πει (και ενδιαφέρον δεν είναι μόνο οι δακρύβρεχτες ιστορίες πείνας, πολέμων και επιδημιών) και μια σαφής αίσθηση ότι πίσω από το μονόκλ του αντικρίζει τον κόσμο πιο καθαρά απ' ότι οποιοσδήποτε δημοσιογράφος αυτή τη στιγμή είναι τα βασικά συστατικά της τόσο επιτυχημένης συνταγής που είναι αδύνατον να αντιγραφεί, γιατί πολύ απλά θα υπάρχει πάντα κάποιος προσωπικός παράγοντας που θα αφήσει κάποιο καίριο κομμάτι απ' έξω. Δεν γεννιούνται πολλοί Μπρουλέ πια.