Πέρσι, τέτοια εποχή, ήμουν εκεί...

Τι το ήθελε ο Homo Ludens και μου θύμισε το Παρίσι; Από τη στιγμή που διάβασα το post του, σκέφτομαι ότι πέρσι, τέτοιες μέρες ήμουν εκεί. Εδώ καιγόταν ο κόσμος πάλι, κι εκεί είχαμε 25 βαθμούς - ενώ τη μέρα που αποφάσισα να πάω στην porte de st.ouen για να πάρω δίσκους βινυλίου από τα παλιατζίδικα, έβρεχε - γενικώς, το έχω σε κακό να πάω κάπου και να μην πάρω ομπρέλα από το δρόμο.

Ευτυχώς, τη μέρα που με ένοιαζε περισσότερο, ο καιρός ήταν με το μέρος μου. Γιατί τα είχα βολέψει έτσι, ώστε να βρεθώ στην πόλη την εποχή που εξελίσσεται το Paris Jazz Festival, στο Parc Floral. Φαντάσου έναν τεράστιο βοτανικό κήπο, με ταμπελίτσες που σου εξηγούν τι ακριβώς είναι όλα αυτά τα λουλούδια και τα δέντρα που συνθέτουν αυτόν τον μικρό παράδεισο, στον οποίο σουλατσάρουν ανέμελα οικογένειες με μωρά, joggers και ποδηλάτες - και μουσικόφιλοι: εκεί, κάθε σαββατοκύριακο, στις 4 το απόγευμα, ξεκινούν οι συναυλίες - τζαζ τον ιούνιο και τον ιούλιο, κλασική μουσική τον αύγουστο και το σεπτέμβριο. Κάθε σαββατοκύριακο. Νωρίς το απόγευμα. Με το εισιτήριο που πληρώνεις για να μπεις στο πάρκο (€3) - περπατάς ανάμεσα στα δέντρα, και φτάνεις σε ένα ξέφωτο, όπου υπάρχει μια λιμνούλα κι ένα μικρό περίπτερο όπου στήνεται η σκηνή. Γύρω γύρω, κόσμος ξαπλωμένος στο γρασίδι, ή κάτω από τα δέντρα, κάθεται και ακούει. Πολιτισμός.

Είχαμε προνοήσει και πριν ξεκινήσουμε περάσαμε από ένα μεγαλομπακάλικο για προμήθειες: μπαγκέτες, τυριά, σταφύλια και παγωμένο κρασί σε ειδική τσάντα, για να διατηρούνται. Την ώρα που φτάσαμε, ακουγόταν ένα αγαπημένο μου κομμάτι. Γιατί εκείνη τη μέρα, το φεστιβάλ φιλοξενούσε τον σοφό γέροντα που ακούει στο όνομα Yusef Lateef, έναν ήρωα της τζαζ του '50 και του '60, που εδώ και λίγα χρόνια συνεργάζεται με τους αδελφούς Belmondo. Η μουσική τους ξεχυνόταν από τη σκηνή προς τα δέντρα, αντηχούσε σ' ολόκληρο τον κήπο. Ξαπλώσαμε στο γρασίδι, ανοίξαμε κρασί κι απολαμβάναμε.

Κάποια στιγμή, δεν άντεξα και πλησίασα για να βγάλω μια θολή φωτογραφία. Κι όταν τελείωσε το σετ, αναψοκοκκινισμένοι περιμέναμε για τον έτερο σοφό γέροντα, έναν ακόμα ήρωα της τζαζ με μουσουλμανικό όνομα. Τον Ahmad Jamal. Ο τύπος ήταν η βασική επιρροή του Miles Davis στα '50s - δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτό: είναι σαν να λες ότι κάποιος επηρέασε τον Σέξπιρ, τον Μικελάντζελο, τον Πικάσο... ε λοιπόν, ο Τζαμάλ επηρέασε τον Μάιλς. Πενήντα χρόνια τώρα, αυτός ο ζωηρός, κομψός πιανίστας παίζει την πιο λεπταίσθητη τζαζ που υπάρχει, πάντα (ή συνήθως) στο κλασικό σχήμα του τρίο. Και φυσικά δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να τον ακούσεις, παρά ξάπλα στο γρασίδι...

Μέχρι τις 7, το πράγμα είχε τελειώσει (το κρασί πολύ νωρίτερα) και τα μαζεύαμε για να γυρίσουμε πίσω - λίγες μέρες μετά επέστρεφα στην Αθήνα, προσπαθώντας να μη σκέφτομαι ότι κάτι τέτοιο δεν υπάρχει περίπτωση να το ζήσω εδώ. Πρώτα απ' όλα, δεν έχουμε πάρκα...