Πού πήγε η μουσική;

Τον τελευταίο καιρό τον περνάω όλο και περισσότερο παρέα με κάτι γέροντες. Ακούω την δισκογραφία του Μπάουι (στο σύνολό της), της Τόρι Έιμος (εισπράττοντας εύλογες απορίες από την Β.), μέχρι και Carpenters και Τζόνι Μίτσελ βρέθηκα να έχω βάλει στην playlist (το μετάνιωσα δευτερόλεπτα αργότερα). Δεν είναι ότι δεν θέλω να ακούσω καινούργια μουσική. Είναι ότι δεν βρίσκω. Ξαφνικά -μετά από ένα τόσο γεμάτο 2011- η μουσική μοιάζει σαν να έχει εξαφανιστεί. Ακόμη και το άλμπουμ που έχω ακούσει περισσότερο απ' οποιοδήποτε άλλο μέσα στο νέο έτος, το "Old Ideas" του Λέοναρντ Κοέν (*** 1/2) είναι κατ' αρχάς... "παλιές ιδέες", όπως λέει κι ο τίτλος του, και κατά δεύτερον τίποτε περισσότερο από ένα μαλακό χαλί για να παίζει στα ηχεία όσο κάνω τη δουλειά μου.

Σκεπτόμουν στην αρχή να γράψω ένα κείμενο για τον συμβολισμό του να περιμένεις μια ολόκληρη χρονιά το "Born to Die" της Λάνα ντελ Ρέι (** 1/2) και τελικά να καταλήγεις ν' ακούς όλη μέρα Κοέν και Μπάουι, αλλά μετά άρχισαν να καίγονται τα σινεμά στην Αθήνα και πολλά πράγματα έμοιαζαν πια χωρίς νόημα. Όχι ότι περίμενα από την Λάνα κάτι περισσότερο απ' όσα μας είχε ήδη αποκαλύψει (ναι, αυτό είναι και υπονοούμενο για περισσότερα επίπεδα, πέρα από τη μουσική) ή έστω και ένα κομμάτι καλλίτερο από το απίστευτο (τελικά να δεις που θα αποδειχθεί ότι έχει όντως βάλει καμμιά Βιτάλη το χεράκι της) "Videogames", αλλά μετά από όλο αυτό το hype, η απογοήτευση από τη μούφα του "Born to Die" ήταν σαν πρόσκρουση σε τοίχο με τη μύτη.

Την κατάσταση πήγε κάπως να σώσει το "Stage Whisper" της Σαρλότ Γκενσμπούργκ (***), αλλά, ξέρεις, ΟΚ. / Τελικά το πιο ωραίο που έχω ακούσει ως τώρα φέτος είναι το "Given to the Wild" των Maccabees (*** 1/2). Ίσως γιατί μοιάζει με Μπάουι. Α, και με Κέιτ Μπους. Κι έχει και κάτι σαν υποδόριο συναγωνισμό με τους Broken Records να χύνεται από τους πόρους. / Γέλασα πολύ με την χορευτική ψευτοψυχεδελέ σαπουνάδα των Big Pink, το "Future This" (** 1/2), / μού έκανε ενδιαφέρουσα η προσπάθεια της Κέιτ Λε Μπον να ξυπνήσει μνήμες από Gorky's Zygotic Mynci με το "Cyrk" (***), / συγκινήθηκα για μια ακόμη φορά με τον αστείρευτο Νταμιέν Ζουράδο και το "Maraqopa" (*** 1/2) -αλλά μέχρι εκεί, / άκουσα ακόμη το soundtrack που έγραψε ο Jonsi για μια ταινία που δεν ξέρω, το "We Bought A Zoo" (*** 1/2) -πιθανότατα αυτός θα είναι και ο τίτλος της ταινίας, ε; (διορθώστε με, βαριέμαι και να το γκουγκλάρω), / με πήρε ο ύπνος με την άθλια προσπάθεια του Πωλ ΜακΚάρτνι στο "Kisses On The Bottom" (**) να κρατηθεί στην επιφάνεια, διασκευάζοντας στιγμές από το μεγάλο αμερικανικό songbook και τελικά κατέληξα να ψάχνω στις παλιές σελίδες της δισκοθήκης μου για ήχους οικείους και φίλιους, για μια απόδειξη ότι όντως ο Ράιαν Γκόσλινγκ είναι μακράν καλλίτερος μουσικός απ' ότι ηθοποιός, ας πούμε, ή ότι ο καλλίτερος κιθαρίστας του αιώνα μας δεν θα είναι άλλος από τον Τζακ Γουάιτ, αγνοώντας τις νέες κυκλοφορίες και περιμένοντας υπομονετικά μέχρι κάποιος που εμπιστεύομαι να μού σφυρίξει ότι βρήκε το πρώτο διαμαντάκι (sic) της χρονιάς. Θα το κάνεις;