Προσπαθώντας να μπω σε καρναβαλικό mood (κάτι που είναι κάθε χρόνο και πιο δύσκολο) και κάνοντας ένα hommage στο προηγούμενό μου nom de plume (πώς σου φαίνεται αυτό, Αθήναιε;), έβαλα στο DVD το Zelig, που είχα να το δω από το '94, που το είχε δείξει μια Δευτέρα βράδυ (πολύ μετά τα μεσάνυχτα) to Mega, όταν ακόμα τα ιδιωτικά κανάλια δεν φοβόντουσαν να δείξουν ταινίες που (α) ήταν ασπρόμαυρες (β) γυρίστηκαν πριν το ΄85 (γ) ανήκουν στην κατηγορία που το "αθηνόραμα" αποκαλεί "σινεφίλ" (αυτές οι τρεις κατηγορίες είναι αποκλεισμένες από τα ιδιωτικά κανάλια εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία, μαζί με μια τέταρτη: ταινίες σε οποιαδήποτε γλώσσα πλην αγγλικής). Βλέποντας λοιπόν αυτό το ιδιοφυές ψευδοντοκιμαντέρ για την "θρυλική προσωπικότητα του μεσοπολέμου", τον Λέοναρντ Ζέλιγκ, θαύμασα τη μαγκιά του Γούντι Άλεν που κάλεσε αληθινές επιφανείς προσωπικότητες να μιλήσουν για ένα ψεύτικο πρόσωπο σαν να ήταν πραγματικό, κυρίως όμως τη μαγκιά των ίδιων αυτών των προσωπικοτήτων - μιλάμε για ανθρώπους όπως η Σούζαν Σόνταγκ ή ο Σολ Μπέλοου. Ανάμεσα σ' αυτούς και μια πραγματική θρυλική προσωπικότητα του μεσοπολέμου, η Έιντα Σμιθ, γνωστότερη ως Bricktop. Αντιγράφω τον εαυτό μου:
"Πρώτη σημαντική τζαζ προσωπικότητα του Παρισιού ήταν η θρυλική Bricktop, μια εκρηκτική μαύρη τραγουδίστρια και περφόρμερ με κατακόκκινα μαλλιά (εξ ου και το προσωνύμιο bricktop – τούβλα στην κορυφή), που έγινε διάσημη τραγουδώντας τις συνθέσεις του Κόουλ Πόρτερ σε κοινό που περιλάμβανε ακόμα και προσωπικότητες όπως ο Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ, ενώ κατάφερε να δημιουργήσει το δικό της τζαζ κλαμπ στη Μονμάρτρη, που αποτέλεσε φυτώριο για τη σκηνή της τζαζ".Σ' αυτό το φυτώριο μεγαλούργησε συχνά ο Τζάνγκο Ράινχαρτ και το Quintette du Hot Club de France, τζαμάροντας με καλλιτέχνες του βεληνεκούς του Λούι Άρμστρονγκ. Γι' αυτό και ένιωσαν χρέος να αποτίσουν φόρο τιμής σ' αυτήν την ηρωική περσόνα, αφιερώνοντάς της ένα εκρηκτικό Jazz Hot θέμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου