Το Μεταλλουργείο της Δευτέρας: 7. Η Επανάσταση δεν έχει συγκεκριμένη μέρα

Ναι, η αφορμή για το παρόν κείμενο είναι το ασφαλιστικό. Όχι, οι συνεχείς καθυστερήσεις της αγαπημένης στήλης των Ελλήνων headbangers δεν οφείλονται στη συμμετοχή μου στις απεργιακές κινητοποιήσεις. Τα είπαμε και την περασμένη Παρασκευή: τα προσωπικά μου προβλήματα ρουφούν τον χρόνο μου πιο αιμοβόρικα απ' ότι οποιοσδήποτε χλωμός ήρωας της Αν Ράις που τιμωρήθηκε με νηστεία ολόκληρου μηνός θα βουτούσε στο λαιμό της πρώτης τροφαντής υπηρέτριας που θα πετύχαινε στον υποφωτισμένο διάδρομο του πύργου του.

Από καιρό ήθελα να γράψω κάτι για τον καλλίτερο heavy metal δίσκο όλων των εποχών. Για τον καλλίτερο δίσκο όλων των εποχών, ανεξαρτήτως μουσικής κατεύθυνσης, μάλλον. Είχα βάλει το τυρί στη φάκα, εξ άλλου, σ' εκείνο το post για τους Crimson Glory, αλλά κανείς δεν τσίμπησε -ούτε καν ο Αυλακιώτης. Αλλά είπαμε, αυτός προτιμά προς το παρόν να επιδεικνύει τον κομπλεξισμό του απέναντι στο μεγαλείο αυτού του blog παρά να παραθέτει τις μουσικές του γνώσεις που -ειδικά από τα 80s- είναι ανυπέρβλητες.

Πάλι όμως ξεκίνησα με τεράστια εισαγωγή και έχω ήδη βαρεθεί τον ίδιο μου τον εαυτό. Πάμε κατ' ευθείαν στη χρονιά: 1988 -το σωτήριον έτος που γράφτηκαν μερικά από τα σπουδαιότερα μουσικά έργα της ιστορίας της heavy metal. Και στον τίτλο: Operation: Mindcrime. To γκρουπ, φυσικά, είναι οι Queensryche. Η παρέα του τραγουδιστή Τζεφ Τέιτ (όχι της γκαλερί), του κιθαρίστα Κρις ντε Γκάρμο, του ντράμερ Σκοτ Ρόκενφιλντ, του μπασίστα Εντι Τζάκσον και του έτερου κιθαρίστα Μάικλ Γουίλτον υπήρξε για μια ολόκληρη δεκαετία (από το '84 ως το '94) το πιο εμπνευσμένο γκρουπ του είδους, μια μπάντα γεμάτη progressive ιδέες, υπαρξιακούς προβληματισμούς, πολιτικές σκέψεις -σε μια παντελώς άχρωμη για τις ΗΠΑ περίοδο-, αλλά και εξαιρετικό ταλέντο στην εκτέλεση όλων των παραπάνω στο χαρτί και στη συνέχεια στο στούντιο και τη σκηνή. Χαρακτηριστικό το άλμπουμ Operation: Livecrime, που αποτελεί την live εκδοχή του Mindcrime, και είναι -τολμώ να πω- καλλίτερο!

Τι εστί Operation: Mindcrime όμως; Ενα concept album που παίζει μέσα σ' ένα περίπλοκο σενάριο όλα τα κακά της εποχής Ρίγκαν, χωρίς ωστόσο να χάνει τη μουσική του συνοχή και χωρίς να κάνει καμμία παραχώρηση στους οραματισμούς που είχε το γκρουπ για την heavy metal στο peak της καριέρας του. Την περίοδο που η σκηνή του Σιάτλ αρχίζει δειλά δειλά να αλλάζει την ροκ για πάντα, οι Queensryche, μια μπάντα από το Σιάτλ (!), παρουσιάζει το απόλυτο progressive metal δημιούργημα. Σήμερα μοιάζει παντελώς μάταιο, αλλά τότε αποτελούσε την καλλίτερη ένδειξη ότι η heavy metal θα έτρωγε πολύ καιρό μέχρι να τα τινάξει. Ίσως ένας λόγος που τελικά αυτή μουσική τώρα απλώς φυτοζωεί να είναι ακριβώς το ότι οι ίδιοι οι Queensryche δεν έμειναν πιστοί στο όραμά τους και από το '97 ξεκίνησαν να πειραματίζονται με νέους ήχους, αντί να προσπαθήσουν να δημιουργήσουν κάτι ανώτερο από το Operation: Mindcrime. Μόλις πέρσι ξαναθυμήθηκαν τον καλό τους εαυτό, κυκλοφορώντας το Operation: Mindcrime II (κατώτερο, βεβαίως, του πρώτου).

Στο πρώτο Mindcrime η ιστορία μιλά για διεφθαρμένους πολιτικούς, τυχοδιώκτες που ρισκάρουν τα πάντα για το εύκολο χρήμα, αρρωστημένους έρωτες: μια επιτομή της Αμερικής των 80s κι ακόμη περισσότερο της Αμερικής του σήμερα. Η μπάλα μοιάζει εντελώς χαμένη και κάθε τραγούδι, εκτός από το ηχητικό περιτύλιγμα μιας σφιγμένης γροθιάς που θέλει να τα βάλει με το κατεστημένο, είναι και το υπαρξιακό σπάραγμα του μέσου Αμερικανού, όπως γράφεται με λέξεις. Το Mission είναι ένα μόνο από τα 15 αριστουργήματα που θα βρεις εκεί μέσα, με ένα ρεφρέν ενδεικτικό του πόσο παραμυθιάζονταν οι Αμερικανοί για το μεγαλείο τους. Ενα ρεφρέν που ακούγεται αφοπλιστικά ανατριχιαστικό σήμερα, μετά από όσα μεσολάβησαν...

Πριν λίγες ημέρες οι Queensryche κυκλοφόρησαν ένα άλμπουμ με διασκευές (από Πίτερ Γκάμπριελ και Queen, μέχρι Black Sabbath και Crosby, Stills & Nash -πράγματα που υποδόρια πάντα άκουγες στον ήχο τους, αλλά δεν ήσουν και ποτέ σίγουρος...). Δεν έχω προλάβει να το ακούσω ακόμη, αλλά σύντομα θα γράψω εδώ γι' αυτό. Promise.

Για την ασυνέπεια του «Μεταλλουργείου» δεν έχω λύση. Γι' αυτό και θα κρατήσω τον τίτλο, σαν να μην τρέχει τίποτε, και απλά θα ελπίζω ότι η ζωή μου θα ισορροπήσει και πάλι, ώστε να μπορώ να το ανεβάζω κάθε Δευτέρα, όπως πρέπει. Μέχρι τότε, θα ανεβάζω όποτε μπορώ. Ίδωμεν.