If life were only like this...

Νομίζω ότι αυτή είναι η αγαπημένη μου εναρκτήρια σκηνή ταινίας - κάθε φορά που τη βλέπω, είμαι πανευτυχής.
Μου φαίνεται απίστευτο το ότι κάτι τόσο απλό (το να δεις μια ταινία που σ' αρέσει στο DVD), μπορεί να γίνει τόσο δύσκολο. Από το Σεπτέμβριο ήθελα να περάσω ένα δίωρο με την Annie Hall του Γούντι Άλεν και τα κατάφερα μόλις χθες (προχθές. κυριακή. σήμερα είναι πια τρίτη). Είναι μια από τις απολύτως αγαπημένες μου ταινίες και κάθε φορά που τη βλέπω, συνειδητοποιώ ότι δεν θυμάμαι τη σκηνή που ακολουθεί - είναι αυτό το ιδιοφυές, μπερδεμένο μοντάζ... Χθες, που το έβλεπα, σκεφτόμουν πόσο πιο αγνός κι αθώος φαίνεται σήμερα, μέσα στη δηθενιά του, αυτός ο κουλτουριάρικος μικρόκοσμος της Νέας Υόρκης, με τις τετράωρες πολιτικές ταινίες και τα λογοτεχνικά περιοδικά, και τα φιλοσοφικά δοκίμια και το ζεν και την ψυχανάλυση - πράγματα που επιβιώνουν στο ακέραιο σήμερα στην περιοχή πέριξ του ιστορικού κέντρου της Αθήνας, ας πούμε, αλλά με μια θλιβερή όψη.
Η κορυφαία σκηνή της ταινίας πάντως είναι αυτή στην ουρά του σινεμά...
...και μόνο γι' αυτό αξίζει αιώνιο σεβασμό ο Μάρσαλ Μακ Λούαν. Το καλοκαίρι επιχείρησα να ξαναδιαβάσω τις "Προεκτάσεις του ανθρώπου" (που είχα διαβάσει βιαστικά στη σχολή) - για δεύτερη φορά δεν θυμάμαι τίποτα, εκτός φυσικά από το κλασσικό με το μέσο και το μήνυμα. Τώρα πια είναι τετριμμένο, αλλά δεν μπορείς να το παρακάμψεις: σπάνια μπορεί κανείς να περικλείσει μια θέση σε μια φράση με τόσο σαφή, ολοκληρωμένο τρόπο. Όλη αυτή η μαλακία που ζούμε τώρα με τα blog δεν είναι παρά μια ακόμα επιβεβαίωσή αυτής της ιδέας - γιατί, μεταξύ μας, μέχρι στιγμής, κανένα blog δεν έχει σταθεί αντάξιο του μηνύματος που φέρει η ίδια ιδέα του blog. Τα blog, όπως η τηλεόραση, όπως ο σιδηρόδρομος, είναι πιο σημαντικοί φορείς πραγμάτων από το ίδιο τους το περιεχόμενο (τα κείμενα, τις σειρές, το φορτίο).
Ο αγαπημένος μου βέβαια σχολιαστής του έργου του Μακ Λούαν είναι και ο πιο παράδοξος: ο Ντιουκ Έλινγκτον, που στον προτελευταίο δίσκο της καριέρας του διατύπωνε μια πρόωρη θεωρία της παγκοσμιοποίησης, σκέτη απόλαυση.