Dream for an insomniac

Οφείλω να παραδεχτώ ότι η αγάπη μου για το κινηματογραφικό είδος που αποκαλείται "ρομαντική κομεντί" (rom-com) ξεπερνά συχνά τα όρια του υγιούς, αλλά η αλήθεια είναι ότι αρκεί ο ήχος ενός σουίνγκ τραγουδιού, ένα πλάνο της Νέας Υόρκης και η υπόσχεση δύο αταίριαστων χαρακτήρων προορισμένων να γίνουν ζευγάρι πριν περάσει μιάμιση ώρα, για να με κάνει να χαλαρώσω μπροστά στον καναπέ (κάποτε τις έβλεπα και στο σινεμά, αλλά η αλήθεια είναι ότι το είδος έχει παρακμάσει πολύ τα τελευταία χρόνια). Κάπως έτσι, πριν από μερικά χρόνια βρέθηκα να παρακολουθώ ένα ακόμα δείγμα του είδους, το Dream for an insomniac. Γυρισμένη το 1996, η ταινία ανήκει σε μια υποκατηγορία των rom-com: τις "ανεξάρτητες αμερικανικές ρομαντικές κομεντί". Στα μέσα του '90, η άνθιση του ανεξάρτητου αμερικανικού σινεμά μας είχε κάνει να ελπίζουμε για ταινίες που θα απέχουν από την αισθητική του εμπορικού σινεμά, αλλά έμελλε να διαψευστούμε, όταν κι αυτό το είδος θα ξέφτιζε σταδιακά. Τα χαρακτηριστικά της indie rom com είναι τα εξής: ένα καφέ σε ψαγμένη/λαϊκή (πάντως όχι trendy) γειτονιά της πόλης + νέοι ήρωες που παίζουν στα δάχτυλα την τέχνη, τη μουσική, τη λογοτεχνία + τηλεοπτικοί ηθοποιοί που παίζουν με το βασικό (ή τζάμπα) για να αποκτήσουν κινηματογραφικά διαπιστευτήρια + χαμηλό budget, στα όρια της εξαθλίωσης. Το Dream for an insomniac τα διαθέτει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά στο ακέραιο - και ειδικά το τελευταίο. Είναι τόσο χαμηλή η ποιότητα της εικόνας, που αν το συγκρίνει κανείς με ελληνική σειρά της ίδιας χρονίας, η σειρά θα βγει κερδισμένη. Αρκεί μόνο να σκεφτεί κανείς το εξής: η δράση εκτυλίσσεται στο καφέ Blue Eyes, όνομα φόρος τιμής στον Φρανκ Σινάτρα, το soundtrack όμως περιλαμβάνει τις επιτυχίες του Σινάτρα τραγουδισμένες από τον γιο του, τον Frank Sinatra Jr. Προφανώς δεν τους έβγαινε το budget για τα "σωστά δικαιώματα". Το job description "τηλεοπτικός ηθοποιός που παίζει τζάμπα για να αποκτήσει κινηματογραφικά διαπιστευτήρια" είναι η Τζένιφερ Άνιστον, γλυκύτατη, ως συνήθως, αλλά δεν μας ενδιαφέρει αυτή. Μας ενδιαφέρει ότι πρωταγωνιστεί η Ione Skye, γνωστή και ως κόρη του Donovan, μια αξιολάτρευτη ηθοποιός με λαμπερά μάτια, κι ένα υπέροχο φωτεινό χαμόγελο γεμάτο δόντια, που το βλέπεις και ζεσταίνεται το φυλλοκάρδι σου. Αυτή λοιπόν, στην ταινία υποφέρει από αϋπνίες, τις οποίες αντιμετωπίζει διαβάζοντας μέχρι αποστηθίσεως κλασική λογοτεχνία και φιλοσοφία, πίνοντας κουβάδες καφέ και περιμένοντας τον έρωτα, ο οποίος φυσικά έρχεται: είναι ο μόνος που μπορεί να κάνει μαζί της έναν διάλογο με λογοτεχνικές αναφορές, αλλά τα 'χει με άλλη, όχι ότι αυτό αποτελεί πρόβλημα στις rom-com, γιατί το θέμα είναι οι ήρωες να γίνουν ζευγάρι πριν περάσει μιάμιση ώρα, προς μεγάλη τέρψη του θεατή (εμού δηλαδή), που έχει αφήσει στην άκρη οποιεσδήποτε απαιτήσεις ποιότητας, αφήνοντας τον εαυτό του ανοχύρωτο στην κομεντική επίδραση. Ενώ δηλαδή η ταινία είναι αντικειμενικά κακή, έχει κάποια στοιχεία που την κάνουν ιδανική για κάποιες στιγμές χαλάρωσης - το λέω υπεύθυνα, γιατί την έχω δει 2-3 φορές. Τη θυμήθηκα τώρα, ύστερα από μια συνομιλία με ένα κορίτσι που ξέρω και που δεν τα πάει πολύ καλά με τον ύπνο. Εγώ πάλι νυστάζω ήδη - αν δεν νύσταζα, θα έσβηνα ό,τι έγραψα και θα έκανα ένα ποστ αφιερωμένο μεν στην Ione Skye και το χαμόγελό της, αλλά από άλλη ταινία. Κάποια άλλη φορά.