les feuilles mortes, λοιπόν

...όχι τίποτε άλλο, αλλά με δουλεύει και ο Homo Ludens, που είδε ότι ξεκίνησα την Παρασκευή το μεσημέρι να γράφω ένα συναισθηματικό κομμάτι για το φθινόπωρο που επιτέλους ξεκίνησε και το άφησα στη μέση (αλλά τίποτα δεν χάνεται στ' αλήθεια, άπαξ και εμφανιστεί στη μπλογκόσφαιρα*, κι αυτό να μου γίνει μάθημα). Νομίζει δε ότι μπορεί να μου βάλει τρικλοποδιά και να υπονομεύσει το ρομαντικό post που είχα στο μυαλό μου, ανεβάζοντας το θρυλικό feuilles mortes του πρεβέρ, στην εκδοχή του Υβ Μοντάν. Ή έστω, σε μια από τις εκδοχές του Υβ Μοντάν. Γιατί εγώ έχω στη διάθεσή μου (και στη δική σας) μια ακόμα παλιότερη, που μυρίζει μεταπολεμικό Παρίσι, υπαρξισμό, St.Germain des pres, les deux magots, κορίτσια με μαύρο ζιβάγκο και άντρες με μπερέ, δάχτυλα κιτρινισμένα από τα gauloises και δόντια κόκκινα από το φτηνό cabernet. Και τζαζ. Γιατί αν πρέπει για κάτι να είναι περήφανη η μεταπολεμική Γαλλία είναι γιατί πρόσφερε άσυλο στη τζαζ που τότε έβγαινε από την εποχή του σουίνγκ και μετατρεπόταν σε μορφή τέχνης. Γι' αυτό και η τζαζ ανταπέδωσε, μετατρέποντας το feuilles mortes σε ύμνο, έστω με τον τίτλο autumn leaves. Από τις δεκάδες εκτελέσεις, σημαντικότερη και καθοριστική παραμένει εκείνη του ηρωικού Cannonball Adderley, με τον Miles Davis στην τρομπέτα, από το ιστορικό Somethin' Else.

Δεν βρήκα φωτογραφία από το session, αλλά βρήκα μια άλλη, όπου απεικονίζονται έχοντας αριστερά τον Coltrane και δεξιά τον Bill Evans, από τις ηχογραφήσεις του Kind of Blue. Όσο για τις φωνητικές εκτελέσεις του Autumn Leaves, η αγαπημένη μου είναι μια από τις ήσσονες - από την κρυστάλλινη φωνή της Keely Smith, που κάνει τα πάντα για να διατηρήσει το συναισθηματισμό του κομματιού, αλλά τελευταία στιγμή αποφασίζει να παρέμβει ο γοριλάνθρωπος Louis Prima και να τινάξει το μελόδραμα στον αέρα. Όπως περίπου προσπάθησε να κάνει στην περίπτωσή μου ο Homo Ludens. Αλλά δεν θα τα καταφέρει. Από αύριο φθινοπωριάζει για τα καλά (επιτέλους). Δεν θα ανεβάσει "μεταλλουργείο"; Θα απαντήσω με ό,τι πιο δακρύβρεχτο βρω στη συλλογή μου.

*(ναι, ό,τι και να κάνω, η λέξη "μπλογκόσφαιρα" παραμένει μια αηδία κι όποιος την επινόησε πρέπει να λουστεί με καυτό λάδι)