Το "Μεταλλουργείο" της Δευτέρας: 5. Πριν πέσουν οι μάσκες

Έχω λίγο εκνευριστεί με το σημερινό "Μεταλλουργείο". Πρώτον, γιατί δεν βρίσκω πουθενά το mp3 που ήθελα να ανεβάσω εδώ (εγώ το έχω σε κασέτα το τραγούδι!). Δεύτερον, γιατί πάλι πήγε Τρίτη. Τις Δευτέρες γυρίζω στο γραφείο με ιδέες που κατεβάζω το Σαββατοκύριακο και δουλεύω σαν να μην υπάρχει αύριο -μέχρι τη στιγμή που συνειδητοποιώ ότι πρέπει να φύγω γιατί παίζω μπάλα με την ομάδα του λάτρη των γκέι Αυλακιώτη. Τελικά γυρίζω σπίτι πτώμα λίγο πριν τα μεσάνυκτα, νηστικός και χωρίς να έχω γράψει ούτε μια αράδα "Μεταλλουργείο". Ευτυχώς που σήμερα ήξερα ποιο θα ήταν το θέμα μου. Αλλά έλα που δεν βρίσκω το mp3...

Πάμε λοιπόν στα γρήγορα: Εγώ δεν είμαι του φθινοπώρου σαν τον Zelig. Προτιμώ το καλοκαίρι και τον χειμώνα. Και άρα, είμαι και λίγο φαν των κλιματικών αλλαγών που μας πάνε από τη μία εποχή στην άλλη, χωρίς να μεσολαβούν η χαζοάνοιξη και το καταθλιπτικό φθινόπωρο. Την ώρα που ο συνοδοιπόρος μου σ' αυτό το blog πανηγυρίζει που πέφτουν επιτέλους τα φύλλα, εγώ χαίρομαι που αυτό συμβαίνει τον τρίτο και τελευταίο μήνα του (θεωρητικού) φθινοπώρου και που όλα δείχνουν ότι πάμε φουλ για χειμώνα και μάλιστα άμεσα. Αυτή τη στιγμή έξω έχει 9 βαθμούς κελσίου (τουλάχιστον στα ΒΠ, που μένω εγώ) και η πρόβλεψη μιλά για νέα πτώση. Πώς συνδέεται τώρα αυτό με τους μασκοφόρους μαλλιάδες που μόστραρα πάνω πάνω στο post μου; Οι φίλοι της καλής metal ήδη χαμογελούν. Οι υπόλοιποι απλά θα μείνετε στο σκοτάδι, γιατί δεν βρήκα το mp3!

Βρισκόμαστε στα 1988, άλλη μια μαγική χρονιά για τη μουσική που λατρεύει αυτή η στήλη ("ενότητα" είναι η λέξη που προτιμά ο ομόσταβλός μου) και οι Crimson Glory κυκλοφορούν το δεύτερό τους άλμπουμ, το "Transcedence", το οποίο ξεκινά με το "Lady of Winter" (να και η σύνδεση με την επικαιρότητα -μη χαίρεστε για το link, σε ένα ταπεινό preview των 30" οδηγεί. Είπαμε, δεν βρήκα πουθενά το mp3). Πρόκειται για ένα δίσκο - σταθμό στην πορεία του progressive metal, ένα άλμπουμ που όμως είχε την ατυχία να πέσει πάνω στην κυκλοφορία του καλλίτερου δίσκου όλων των εποχών (ανεξαρτήτως μουσικής κατεύθυνσης) του οποίου το όνομα θα αφήσω το κοινό του "Πο Πο Culture!" να προσπαθήσει να μαντέψει (tip: πρόκειται επίσης για progressive metal, κυκλοφόρησε το '88 και γεννήθηκε σε μια αμερικανική πόλη που σύντομα έμελλε να αλλάξει την πορεία της μουσικής και -τι ειρωνία- να καταστρέψει το heavy metal για πάντα).

Το φοβερό με τους Crimson Glory είναι η σκηνική τους παρουσία. Σε μια επίδειξη γελοιότητας που ούτε οι Manowar με τα πέτσινα στρινγκ τους δεν μπορούσαν να μιμηθούν, οι Crimson Glory έκαναν τα πάντα φορώντας μάσκες! Κανείς δεν ήξερε ποιοι πραγματικά ήταν. Το πιο εξωφρενικό είναι πως μετά την κυκλοφορία του σπουδαίου ομώνυμου άλμπουμ τους και του αριστουργηματικού "Transcedence" (που βούταγε τις επιρροές τους από Maiden και τις έστελνε στο διάστημα -όπως συμβολίζει και το εξωφυλλάκι του δίσκου), οι Crimson Glory πέταξαν τις μάσκες και μαζί έχασαν την δύναμή τους. Σαν τον Σαμψών και τα μαλλιά του ένα πράμα. Το επόμενο άλμπουμ τους, το "Strange and Beautiful" ήταν τουλάχιστον αστείο και εγώ ήμουν ένας από τους φαν που τους έφτυσαν για πάντα, με αποτέλεσμα να χάσω την κυκλοφορία του (καλού, όπως λένε -δεν το άκουσα ποτέ...) "Astronomica" το 1999. Απ' την άλλη, ποιος άκουγε progressive metal το '99;

Το τραγούδι από το "Transcedence" που τελικά κατάφερα να τσιμπήσω για χάρη σας είναι πολύ απλά το χειρότερο του δίσκου. Ακούγοντάς το, καταλαβαίνεις τι δημιουργικότητα κουβαλούσαν μέσα στην έπαρσή τους αυτοί οι γραφικοί μασκοφόροι. Το "Burning Bridges" δεν φτάνει ούτε κατά διάνοια την μεγαλοφυία του "Red Sharks", του "Lonely" και φυσικά του "Lady of Winter" από τον ίδιο δίσκο, αλλά αποτελεί και πάλι ένα από τα πιο "προοδευτικά" progressive metal κομμάτια που βγήκαν ποτέ. Αν αυτό είναι ο πάτος του "Transcedence", έχετε ήδη μια εκπληκτική αφορμή για να σπεύσετε τώρα να αγοράσετε ολόκληρο το άλμπουμ...