Ο Homo Ludens δεν μπορεί τώρα. Είναι τρομερά απασχολημένος. Οπότε καλούμαι να καλύψω το κενό με την έκτακτη στήλη "το ευαισθητάδικο της Τρίτης", όπου εκφράζω την ευτυχία μου για το ότι έφτασε επιτέλους ο χειμώνας (και ζω σε περιοχή όπου η βροχή δεν ισοδυναμεί με καταστροφή), απολαμβάνοντας τη γενικότερη μουντάδα - και σιγοτραγουδώντας το πιο μελαγχολικό κομμάτι που προσγειώθηκε τελευταία στο σκληρό μου δίσκο: το "one", του Harry Nilsson (του ανθρώπου που ο Λένον και ο Μακάρτνεϊ καταχώριζαν στο λήμμα "αγαπημένος τραγουδιστής"). Είναι ένα από αυτά τα κομμάτια που σε καλούν να πάρεις ένα ξυράφι, να μπεις στη μπανιέρα και να ανοίξεις τις φλέβες σου - έστω, να κουλουριαστείς σε εμβρυακή στάση. Απλώς υπέροχο.
2 σχόλια:
Θέλω πρώτο τραπέζι πίστα στο ευαισθητάδικο (μα πώς σου ήρθε; :-)
Ώπα ώπα ώπα.
Πάμε αλλιώς.
Είμαστε εκεί που πριν μπούμε στην μπανιέρα, στομώνει το ξυράφι και δεν κόβει -όχι φλέβα, αλλά- ούτε τρίχα μόνη της.
Βάζεις One. Μπαίνει ο Harry Nilsson. Ποία η θέση σου, με στομώμένο Bic και μπανιέρα έτοιμη;
Εδώ σε θέλω.
Όχι άντε - άντε, βάλε "One" και πιάσ'τα κοφτερά...
ο όρος ευαισθητάδικο δεν είναι δικός μου - είναι νεολογισμός που επινόησε ο Νίκος Ζαχαριάδης (για να περιγράψει το Petite Fleur)...
όσο για το troubleshooting, παίρνεις αφρόλουτρο, το αδειάζεις στο νερό, κι αρχίζεις να παίζεις με τα παπάκια και τα καραβάκια σου...
Δημοσίευση σχολίου