Δεκέμβριος στο Cotton Club: Jazz Age (Stormy Weather)

Κάνουμε ένα ταξίδι στο χρόνο, για να πραγματοποιήσουμε τη φαντασίωση κάθε φίλου της τζαζ: να περάσει μια βραδιά στο Cotton Club, στην καρδιά του Χάρλεμ, πίνοντας περίεργα ποτά από παράνομα αποστακτήρια.

Όπως συμβαίνει πάντα, μετά από τους μεγάλους πολέμους αρχίζει η δημιουργία. Η εποχή μετά τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο – έναν πόλεμο δύσκολο, ανήθικο, καταστροφικό –, δεν ήταν εξαίρεση. Για την ακρίβεια, η δεκαετία του ’20, και όλη η περίοδος του μεσοπολέμου ήταν μια εποχή πρωτοφανούς δημιουργικότητας: όχι μόνο στο πεδίο της τέχνης, με τον Πικάσο να ηγείται μιας αισθητικής επανάστασης, όχι μόνο στη λογοτεχνία, με τον Φ. Σκοτ Φιτζέραλντ, τον Έρνεστ Χέμινγουεϊ, τη Γερτρούδη Στάιν και τη γενιά τους, όχι μόνο στο σινεμά, με τον ομιλούντα κινηματογράφο να αλλάζει τα όρια μιας νέας, λαϊκής τέχνης, όχι μόνο με τη τζαζ, που κατάφερε να κάνει ήχο την ανάγκη για τη δημιουργία ενός νέου κόσμου – αλλά και στο επίπεδο της πολιτικής σκέψης και δράσης, στο επίπεδο της οικονομικής άνθισης, στον τρόπο σκέψης γενικότερα. Μετά την απελπισία του πολέμου, η δεκαετία του ’20 ήταν η εποχή των ευκαιριών – μια εποχή όπου όλα είναι δυνατά. Για την Αμερική, η πεμπτουσία αυτής της πεποίθησης, ήταν η πτήση του Τσαρλς Λίντμπεργκ πάνω από τον Ατλαντικό το 1927, μια πράξη που περισσότερο από κάθε άλλη συμβόλιζε αυτήν την εποχή των ανοιχτών δυνατοτήτων. Όλη αυτή η ευεξία δοκιμάστηκε σκληρά τη «Μαύρη Τρίτη» 29 Οκτωβρίου του 1929, όταν το κραχ του Χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης καταρράκωσε την αμερικανική οικονομία, καταστρέφοντας το 50% της βιομηχανίας, και παράγοντας δεκατρία εκατομμύρια ανέργους.

ETHEL WATERS with the DORSEY BROTHERS orchestra: Stormy Weather
(Arlen – Koehler)
Sterling Bose, Bunny Berigan (tp), Tommy Dorsey (tb), Jimmy Dorsey, Larry Binyon (cl, as), Joe Venuti, Harry Hoffman, Walter Edelstein, Lou Kosloff (v), Fulton McGrath (p), Dick McDonough (g), Artie Bernstein (b), Larry King (d), Ethel Waters (voc)
Recorded: New York, 3/5/1933
Για πολλούς μήνες, ο Ντιουκ Έλινγκτον μοιραζόταν τη σκηνή του Κότον Κλαμπ με την φημισμένη τραγουδίστρια Έθελ Γουότερς, την οποία συνόδευε στη «μεγαλύτερη επιτυχία της δεκαετίας», σύμφωνα με το Variety, και που παραδόξως, δεν ηχογραφήθηκε ποτέ όπως ακουγόταν στο κλαμπ. Ο Έλινγκτον προτίμησε να το ηχογραφήσει με την Ivie Anderson, ενώ η Γουότερς συνοδεύεται εδώ από μια άλλη μεγάλη ορχήστρα της εποχής.