Το Μεταλλουργείο της Δευτέρας: 9. Ο καιρός των πειρατών

Εβλεπα χθες το "Elizabeth: The Golden Age" και όταν η ταινία έφτασε σ' αυτήν την σκηνή όπου ο (υπερτιμημένος) Κλάιβ Όουεν κρατά το άλμπουρο α λα Έρολ Φλυν και χαμογελά με το (α λα Έρολ Φλυν επίσης) μουστακάκι του, θωρώντας ατρόμητος τους οχτρούς που πλησιάζουν, αναρωτήθηκα γιατί δεν γυρίζουν πια καλές πειρατικές ταινίες, με ωραίες ναυμαχίες και εντυπωσιακά ρεσάλτα. Εννοείται ότι δεν θεωρώ τους «Πειρατές της Καραϊβικής» πειρατική ταινία... Και εννοείται πως απόλαυσα τις σκηνές με την συντριβή της ισπανικής αρμάδας από το δεύτερο "Ελίζαμπεθ" πολύ περισσότερο από τα πέρα δώθε του "Μαύρου Μαργαριταριού" του Τζόνι Ντεπ και της παρέας του.

Η μοναδική «πειρατική» αναλαμπή στην 7η τέχνη τα τελευταία χρόνια ήταν εκείνη η σειρά στο Filmnet, o "Xόρνμπλόουερ". Για να γίνω πιο σαφής, με τον όρο «πειρατική» ταινία αναφέρομαι σε ο,τιδήποτε περιλαμβάνει εντυπωσιακά σκαριά του 16ου, 17ου, 18ου και 19ου αιώνα που εμπλέκονται σε ναυμαχίες με κανόνια, μουσκέτα, σπαθιά και γάντζους κάπου στον Ατλαντικό Ωκεανό -κατά προτίμηση λίγο έξω από τα νησιά της Καραϊβικής- και κουβαλάνε μπόλικη από την αλητεία του γνήσιου ναυτικού της εποχής και όλες τις συνήθεις δοξασίες τους ("οι γυναίκες φέρνουν γρουσουζιά στο καράβι" κ.λπ) ακόμη κι αν δεν σηκώνονται μαύρες σημαίες με νεκροκεφαλές. Παρεμπιπτόντως, την συντριβή της ισπανικής αρμάδας στη Μάγχη την είδαμε. Με τη ναυμαχία του Τραφάλγκαρ θα γίνει κάτι;

Το κακό είναι ότι η Πειρατεία έχει εξαφανιστεί και από τη μουσική (η Πειρατεία που εννοώ εγώ, έτσι; Γιατί όσον αφορά στην άλλη, ένα link μερικές αράδες πιο κάτω αποδεικνύει ότι δεν πεθαίνει ποτέ) μαζί με τους Running Wild. Οι Γερμανοί πειρατές -άλλο οξύμωρο αυτό- δεν έχουν ακριβώς διαλυθεί, αλλά πια βγάζουν τόσο απαράδεκτα άλμπουμ που ούτε κι εμείς (οι νοσταλγοί της εποχής που ο Μαύρος Πιτ δεν ήταν ένας χοντρός σκύλος, αλλά ένας τρομερός θαλασσοπόρος) ασχολούμαστε πια μαζί τους. Όσοι από σας διαβάζουν το «Μεταλλουργείο» ήδη ξέρουν σε ποια χρονική περίοδο θα τους γυρίσω για να εκθειάσω τη μουσική των Running Wild. Το έχω γράψει δεκάδες φορές: ό,τι κυκλοφόρησε από μέταλ συγκρότημα την τριετία '86-'88 ήταν αριστούργημα. Τα "Under Jolly Roger" και "Port Royal" είναι τα δύο αγαπημένα μου άλμουμ των επικομεταλλάδων απ' το Αμβούργο. "Τζόλι Ρότζερ" έλεγαν τη σημαία - έμβλημα των πειρατών (ένα κρανίο και μερικά οστά σε μαύρο φόντο), "Πορτ Ρόγιαλ" ήταν το εμπορικό κέντρο της Καραϊβικής τον 17ο αιώνα -φυσικά στην Τζαμάικα και φυσικά αγαπημένος προορισμός των απανταχού πειρατών-, ενώ στα δύο αυτά άλμπουμ συμπληρώνεται όλη η μυθολογία με μπόλικο ρούμι, με αναφορές στην Tortuga Bay (το περίφημο οχυρό των Γάλλων, στη συνέχεια των Ισπανών και μετέπειτα άντρο των πειρατών στο Σεν Κιτς) με βουλιαγμένους μυθικούς θησαυρούς και γερά σκαριά που κουρσεύονταν κι άλλαζαν χέρια κάθε 40 ή 50 χρόνια, αλλά δεν πέθαιναν ποτέ...

ΟΚ, οι Running Wild δεν υπήρξαν ποτέ κανένα σοβαρό καλλιτεχνικό συγκρότημα. Μια παρέα κάφρων ήταν που για κάποιο λόγο κόλλησαν με το θρύλο των Πειρατών και μαζί τους κολλήσαμε κι εμείς, οι Ερολφλυνικοί. Πιο πολύ θα τους ταίριαζε να κάνουν καριέρα έξω από κανα τρενάκι στην Disneyland παρά στις σκηνές των σκληρών φεστιβάλ. Ωστόσο, τους έχω δει live και ήταν άκρως πωρωτικοί. Το πιο ωραίο, βέβαια, στις συναυλίες τους γινόταν πριν καν βγουν στην σκηνή. Όλο το "Ρόδον" μια φωνή τραγουδούσε το ρεφρέν του "Under Jolly Roger", δηλώνοντας ορκισμένο να τους ακολουθήσει στην ανταρσία τους. Και με τα πρώτα ριφ γινόταν της πουτάνας...