Την αγαπώ, κυρίες και κύριοι!

Best of 2007
#2
Feist
The Reminder
(Universal)
Μου συνέβη κάτι περίεργο με τη Leslie Feist, φέτος. Άρχισα να διαβάζω διάφορα σκόρπια σχόλια σε διάφορα σκόρπια blog, κι άρχισα να κατεβάζω διάφορα σκόρπια κομμάτια - πότε το My moon, my man, πότε το Brandy Alexander, πότε το 1,2,3,4... Μου άρεσαν, αλλά κανένα δεν μου έκανε μεγάλη εντύπωση - μου φαίνονταν όλα κατώτερα από το ξεσηκωτικό Mushaboom δηλαδή. Είχα πάρει λοιπόν τη γνωσή μου στάση άμυνας απέναντι στο hype, μέχρι που έπεσε στα χέρια μου το cd και το άκουσα όλο από την αρχή μέχρι το τέλος. Και έπαθα την πλάκα μου. Γιατί το κορίτσι κατάφερε να φτιάξει μια δουλειά με ενότητα, γούστο, περιεχόμενο - κατάφερε να φτιάξει ένα ALBUM στην εποχή των downloads. Νόμιζα ότι δεν θα ξανασυναντούσα κάτι τέτοιο στη ζωή μου. Κυρίως, νόμιζα ότι δεν θα έβρισκα πια καλλιτέχνη να λατρέψω, να γίνω κανονικός φαν, όπως όταν ήμουν μικρός - στη Feist έχω παραδοθεί αμαχητί. Λατρεύω τα τραγούδια της, λατρεύω τον τρόπο που σκέφτεται, τις ενορχηστρώσεις της, το σεξ απίλ της, τις γωνίες του προσώπου της, τον τρόπο που ραγίζει η φωνή της όταν τραγουδά, την κιτς ιστορία ηχογράφησης του άλμπουμ (σε ένα παλιό σπίτι στη Γαλλία και καλά), τα πάντα. Δεν έχω παρά μόνο ευγνωμοσύνη γι' αυτήν.
Για να μην πω ότι έκανε το αγαπημένο μου videoclip για φέτος:
(Για την ιστορία, αυτό είναι το #1 στο δικό μου top-10 - η εικοσάδα του Πο Πο Culture προέκυψε από την ένωση των δύο δεκάδων του Homo Ludens κι εμού. Παραχώρησα την πρώτη θέση στον Παναγιώτη, από σεβασμό στο γούστο του και στη μανία του να ενημερώνεται για τις καινούριες κυκλοφορίες - ενώ εγώ θα μπορούσα να έχω βγάλει τη χρονιά χωρίς να ακούσω τίποτα άλλο εκτός από τζαζ του μεσοπολέμου και να είμαι ευτυχής. Και σε τελική ανάλυση, δικό του είναι το blog εδώ που τα λέμε...)