Για ένα παιδί γεννημένο την δεκαετία του '70 και μεγαλωμένο την δεκαετία του '80, η εβδομαδιαία επίσκεψη με τον μπαμπά του στο video club της γειτονιάς, απαιτούσε οπωσδήποτε μία στάση μπροστά στο ράφι με τις τέσσερις ταινίες του Superman. Όταν τις προάλλες ο καλός μου φίλος Παναγιώτης έμεινε με το στόμα ανοικτό, ακούγοντας τον άλλο καλό φίλο, το Γιώργο, να του περιγράφει την υπόθεση του "Superman IV" που είχε παίξει πριν λίγες μέρες η Nova (ο Παναγιώτης, παρ' ότι τις απόκριες λατρεύει να ντύνεται υπερήρωας - μοντέλο, δεν είχε δει την τελευταία ταινία του Κρίστοφερ Ριβ στον ρόλο του ατσαλένιου ανθρώπου), επέμεινε ότι η παρέα έπρεπε να συναντηθεί και να παρακολουθήσει παρέα το φιλμ. Στην αρχή τον χλεύασα. Παρ' ότι δεν θυμόμουν ούτε μια σκηνή από την ταινία, ήξερα ότι θα μου φαινόταν τελείως παιδική 20 χρόνια μετά... Με το που ξεκίνησε δε, με τον Τζιν Χάκμαν στον ρόλο του κατάδικου Λεξ Λούθορ στα καταναγκαστικά έργα, άρχισα να κράζω τους υπόλοιπους που δέχτηκαν να υποστούν αυτό το μαρτύριο. Αδίκως... Τα υπόλοιπα 88 λεπτά αποδείχτηκαν μερικά από τα πιο αστεία που έχω ζήσει ποτέ στην ζωή μου!
Ίσως ο λόγος που ποτέ δεν γυρίστηκε μια καλή παρωδία των ταινιών με σούπερ ήρωες ήταν ότι το "Superman IV" είχε προλάβει να καλύψει το κενό. Παρ' ότι ο Κρίστοφερ Ριβ (αιωνία του η μνήμη!) ένοιωθε ήδη από την τρίτη ταινία ότι έπρεπε να λήξει το παραμύθι του ατσαλένιου ανθρώπου γιατί είχε αρχίσει να κουράζει το κοινό, πείστηκε από τους νέους παραγωγούς της ταινίας να γυρίσει μια τέταρτη συνέχεια, με αντάλλαγμα να του χρηματοδοτήσουν οποιοδήποτε άλλο φιλμ ήθελε να κάνει ο ίδιος. Σενάριο δεν υπήρχε και ο αθώος ιδεαλισμός του Ριβ -του οποίου οι αποφάσεις έπαιξαν σημαντικό ρόλο στο "Superman IV"- σε συνδυασμό με τα οικονομικά προβλήματα των παραγωγών, οδήγησαν σε ένα πανηλίθιο story με πυρηνικά όπλα και την ανάγκη για αφοπλισμό... Στην ταινία συμπρωταγωνιστούν άνθρωποι που είμαι σίγουρος ότι θα ήθελαν πολύ να το ξεχάσουν (όπως οι τιμημένοι με Όσκαρ Τζιν Χάκμαν και Τζιμ Μπρόουντμπεντ -ο πρώτος ως Λεξ Λούθορ και ο δεύτερος ως μια καρικατούρα "αδίστακτου" έμπορου όπλων), όλες οι ερμηνείες είναι επιπέδου ελληνικής σειράς της μεσημεριανής ζώνης, τα εφέ και τα σκηνικά είναι όχι απλά λιτά, αλλά βρωμάνε φτώχεια σε κάθε πλάνο (τα σχοινιά που κρατάνε τους ιπτάμενους ανθρώπους φαίνονται σχεδόν πάντα!), ωστόσο το "Superman IV" είναι μια πραγματική απόλαυση.
Και μόνο για τις ψυχροπολεμικές επιρροές (ο κακός Nuclear Man -που γεννήθηκε από το DNA του Superman, όταν αυτό εκτοξέυθηκε στον ήλιο μέσα σε ένα κουτάκι!- μοιάζει με Ρώσο κομάντο, ο Superman ισιώνει δύο φορές την αμερικανική σημαία στην Σελήνη και πολλά τέτοια), μόνο για τις δύο απίστευτες μονομαχίες στο Σινικό Τείχος (ο κακός το γκρεμίζει και ο καλός το ξανακτίζει) και στον Βεζούβιο (ο κακός τον ανάβει και ο καλός τον σβήνει, βουλώνοντάς τον με ένα άλλο βουνό...), μόνο για την σκηνή στο γυμναστήριο με τα αξεσουάρ της Adidas που δεν πιστεύεις ότι έχουν υπάρξει ποτέ, αρκεί για να πάω Δευτέρα πρωί πρωί στο DVD club και ν' αγοράσω την deluxe edition. Έχει και κομμένες σκηνές σαν την παρακάτω (ο πρώτος, αποτυχημένος "Nuclear Man"), ασύλληπτου γέλιου και παρωδίας. Ό,τι πρέπει για τις άγιες τούτες μέρες...
Ίσως ο λόγος που ποτέ δεν γυρίστηκε μια καλή παρωδία των ταινιών με σούπερ ήρωες ήταν ότι το "Superman IV" είχε προλάβει να καλύψει το κενό. Παρ' ότι ο Κρίστοφερ Ριβ (αιωνία του η μνήμη!) ένοιωθε ήδη από την τρίτη ταινία ότι έπρεπε να λήξει το παραμύθι του ατσαλένιου ανθρώπου γιατί είχε αρχίσει να κουράζει το κοινό, πείστηκε από τους νέους παραγωγούς της ταινίας να γυρίσει μια τέταρτη συνέχεια, με αντάλλαγμα να του χρηματοδοτήσουν οποιοδήποτε άλλο φιλμ ήθελε να κάνει ο ίδιος. Σενάριο δεν υπήρχε και ο αθώος ιδεαλισμός του Ριβ -του οποίου οι αποφάσεις έπαιξαν σημαντικό ρόλο στο "Superman IV"- σε συνδυασμό με τα οικονομικά προβλήματα των παραγωγών, οδήγησαν σε ένα πανηλίθιο story με πυρηνικά όπλα και την ανάγκη για αφοπλισμό... Στην ταινία συμπρωταγωνιστούν άνθρωποι που είμαι σίγουρος ότι θα ήθελαν πολύ να το ξεχάσουν (όπως οι τιμημένοι με Όσκαρ Τζιν Χάκμαν και Τζιμ Μπρόουντμπεντ -ο πρώτος ως Λεξ Λούθορ και ο δεύτερος ως μια καρικατούρα "αδίστακτου" έμπορου όπλων), όλες οι ερμηνείες είναι επιπέδου ελληνικής σειράς της μεσημεριανής ζώνης, τα εφέ και τα σκηνικά είναι όχι απλά λιτά, αλλά βρωμάνε φτώχεια σε κάθε πλάνο (τα σχοινιά που κρατάνε τους ιπτάμενους ανθρώπους φαίνονται σχεδόν πάντα!), ωστόσο το "Superman IV" είναι μια πραγματική απόλαυση.
Και μόνο για τις ψυχροπολεμικές επιρροές (ο κακός Nuclear Man -που γεννήθηκε από το DNA του Superman, όταν αυτό εκτοξέυθηκε στον ήλιο μέσα σε ένα κουτάκι!- μοιάζει με Ρώσο κομάντο, ο Superman ισιώνει δύο φορές την αμερικανική σημαία στην Σελήνη και πολλά τέτοια), μόνο για τις δύο απίστευτες μονομαχίες στο Σινικό Τείχος (ο κακός το γκρεμίζει και ο καλός το ξανακτίζει) και στον Βεζούβιο (ο κακός τον ανάβει και ο καλός τον σβήνει, βουλώνοντάς τον με ένα άλλο βουνό...), μόνο για την σκηνή στο γυμναστήριο με τα αξεσουάρ της Adidas που δεν πιστεύεις ότι έχουν υπάρξει ποτέ, αρκεί για να πάω Δευτέρα πρωί πρωί στο DVD club και ν' αγοράσω την deluxe edition. Έχει και κομμένες σκηνές σαν την παρακάτω (ο πρώτος, αποτυχημένος "Nuclear Man"), ασύλληπτου γέλιου και παρωδίας. Ό,τι πρέπει για τις άγιες τούτες μέρες...
1 σχόλιο:
Καλά, με έχεις φτιάξει τώρα, να ψάξω να το δω. Η πλάκα είναι ότι ακόμα και τότε, οι ταινίες του Σούπερμαν μου φαίνονταν κάπως κακόγουστες. Η πρώτη που είχα δει ήταν το ΙΙΙ. Το θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά, γιατί πρέπει να ήταν μια από τις πρώτες μου κινηματογραφικές εμπειρίες - στο ΔΑΝΑΟ, πολύ πριν γίνει arthouse...
Οι φίλοι μου ορκίζονταν στο όνομα του SUPERMAN II, αλλά προσωπικά προτιμώ το 1ο, που έχει μια αισιοδοξία (και την πεποίθηση ότι κάνουν μια καλή ταινία). Πιο βαρετό πάντως από το τελευταίο του Μπράιαν Σίνγκερ δεν υπάρχει...
Δημοσίευση σχολίου