Brett Anderson

Best Albums of 2007: #12
Brett Anderson
Brett Anderson
(Drowned in Sound)

ΟΚ, η πρώτη αντίδραση είναι: «Καμία σχέση με το “Nude”. Ούτε με το “Dog man star”». Και τώρα ξεκόλλα. Οι Suede πέθαναν πάνω στη δόξα τους, μέσα στην παραζάλη του σκοτεινού μεγαλείου - παρένθεσης της Βρετανίας στα mid-90s. Πρώτοι έγραψαν μουσική που σε ταξιδεύει σε σκηνικά τύπου «Τα παιδιά των ανθρώπων» και που στήνει ολόκληρες κινηματογραφικές σκηνές μπροστά στα μάτια σου. Πρώτοι και τελευταίοι. Ο Μπρετ κρατά κάτι από εκείνες τις ένδοξες στιγμές, μόνο που η δική του ταινία μοιάζει πιο πολύ με νεανικό road movie ανεξάρτητου σκηνοθέτη. Γυρισμένο με handycam από το πίσω κάθισμα ενός παλιού Ford Cortina που διασχίζει τα βρετανικά λιβάδια μια μέρα με ψιλόβροχο. Είναι γλυκό, γεμάτο, αργόσυρτο. Σχεδόν σοφό. Οσο «σχεδόν» κάτι ήταν πάντα ο Μπρετ.
Π.Χρ.

Σόρι που χθες και σήμερα αντέγραψα απλώς παλιότερες δισκοκριτικές μου από το Big Fish, αλλά το περπάτημα στο Γαλατά και το Πέραν, την Αγιά Σοφιά και το Τοπκαπί, σε συνδυασμό με τους κιοφτέδες, τα καζάντιπι και τα καταΐφια με στέλνουν τελείως πτώμα την ελάχιστη ώρα της μέρας που βρίσκομαι πίσω στο Ciragan. Νυστάζω και δεν μπορώ ούτε μια αράδα μουσικοσχολιασμού να γράψω. Και πάλι σόρι.

Στο μεταξύ, ο Φώτης Βαλλάτος ψηφίζει στο νούμερο 12 της λίστας του The Field - From Where We Go Sublime. Αλλά κειμενάκια ακόμη να στείλει. Και δεν τον έχω πετύχει ακόμη στην Πόλη, άρα δεν νομίζω ότι ειναι εδώ, αν σκεφτεί κανείς ότι εγώ έχω πάει παντού. Συνεπώς είναι αδικαιολόγητος...