27 Φεβ 2008

Γαλαξίας

Αν εξαιρέσουμε εκείνη την παρανοϊκή συμμετοχή του blog στην ψηφοφορία για το Top 20 των άλμπουμ του 2007*, έχω να μοιράσω αστεράκια από τον Σεπτέμβριο. Κι επειδή εννοείται ότι δεν έχω σταματήσει ν' ακούω μουσική από τότε, ετοίμασα ένα γαλαξία για σήμερα (σε λίγο θα επαναφέρω και το Μεταλλουργείο, με post μεγέθους Clash of the Titans...)

*κι επειδή εκεί δεν βάζαμε αστεράκια, να πληροφορήσω το κοινό του "Πο Πο Culture!" ότι -τουλάχιστον αυτά που ψήφισα εγώ- πήραν όλα από 4, με εξαίρεση το νούμερο 1 της λίστας που πήρε 4μισι. Αλλά αυτό το ξέρεις ήδη...



Animal Collective
Strawberry Jam


Χρειάζεται να ασχοληθείς πολλή ώρα για να τους καταλάβεις. Κι επειδή δεν είναι δα κι η Bjork, το έκανα μια φορά και δεν το ξανακάνω. Παρ' όλ' αυτά -και αν θυμάμαι καλά, γιατί πέρασε κι ένα τρίμηνο από τότε που τους άκουγα όλη μέρα- το "Strawberry Jam" είναι ένα psychopop γλειφιτζούρι με άπειρο χιούμορ και πειραματισμό. Μπορεί και να ξανασχοληθώ μαζί του, τώρα που το σκέφτομαι. Κάποιο μήνα που δεν θα έχω τίποτε να κάνω για μέρες ολόκληρες...






Devendra Banhart
Smokey Rolls Down Thunder Canyon

Οι Doors κατεβαίνουν το φαράγγι των κεραυνών στρίβοντας μπάφους. Ε, ρε γλέντια. Και εκεί συνάντησαν έναν άπλυτο, μουσάτο εξωγήινο που φορούσε σουτιέν. Ρε κράχτε όσο θέτε. Ο Ντεβέντρα είναι μπροστά!








P.J. Harvey
White Chalk


Δεν ξέρω τι την έπιασε και βάλθηκε να τρομάξει κόσμο μ' αυτά τα πιανίσματα (ωραία λέξη έ;), λες και ήθελε να γράψει soundtrack για το "Ορφανοτροφείο", αλλά εμένα που έτσι κι αλλιώς πιο πολύ ως ξωτικό την έβλεπα πάντα, παρά ως γυναίκα, με γοήτευσε όσο ποτέ. Οι σαραντάρες ίσον με δύο εικοσάρες. Αν τα θρίλερ σού παγώνουν το αίμα, αφήσέ το και άντε παρακάτω.






Richard Hawley
Lady's Bridge


Ορίστε τι ωραία πράγματα συμβαίνουν στην Αγγλία (ακόμη και στο πέραν του δέοντος μουντό Σέφιλντ) άμα οι γονείς σου γουστάρουνε Έλβις και Ρόι Όρμπισον. Και μόνο για το "Tonight the streets are ours" οφείλουμε ένα προσκύνημα στον Άγιο Τζάρβις που ανακάλυψε τον Χόλεϊ, τον έκανε κιθαρίστα τον Pulp και το έδειξε το δρόμο για τα μεγαλεία.







Lori McKenna
Unglamorous

No country for old men, ειδικά άμα είναι φουλ στον αρνητισμό για κάθε τι hype, σαν κι εμένα ;-) Βαρετή κάντρι από μια κυρία που νοιώθω ότι θέλει να με δείρει σε κάθε σκέρτσο που κάνει στη φωνή, αλλά που το στόρι της κουζίνας της και της κιθάρας της ουδόλως με συγκινεί. Και να μην υπέγραφε σε μεγάλη δισκογραφική τα ίδια θα έγραφα. Δεν συγκινούμαι εγώ ούτε από εναλλακτικούρες...






M.I.A.
Kala

Kala κρασά. Ακαταλαβίστικη electronica και υπερβολικό hype για ένα γέροντα σαν του λόγου μου!









Roisin Murphy
Overpowered


Τι πολύχρωμο βεγγαλικό είναι αυτό; Καλά, το ότι το κορίτσι ήταν ένα χάρμα ώτων το γνωρίζαμε από τις χρυσές ημέρες των Moloko, αλλά ότι σόλο θα έβγαζε διαμαντάκια σαν κι αυτό δεν το περιμέναμε (και θεωρούσαμε απλά έκπληξη το πρώτο της άλμπουμ, το "Ruby Blue"). Αυτό θα πει ποπ που δεν είναι ούτε indie ούτε mainstream, αλλά ακριβώς ό,τι πρέπει για τ' αυτάκια μας...




(Δεν τελείωσα. Απλά νύσταξα. Αύριο θα ανεβάσω κι άλλο γαλαξία!)

Δεν υπάρχουν σχόλια: