Django Weekend (post-valentine edition): ou es-tu, mon amour?

Λατρεύω τον Τσάρλι Χέιντεν. Τον θεωρώ πρότυπο σκεπτόμενου μουσικού, διανοούμενου τζαζμαν, πολιτικοποιημένου καλλιτέχνη κλπ.κλπ.κλπ. και συγκινούμαι κάθε φορά με τη φοβερή οικονομία του στο μπάσο: δεν θα παίξει ποτέ δεύτερη νότα εκεί που του αρκεί μία, γιατί ξέρει πώς να δημιουργεί μ' αυτό το λιτό παίξιμο την καλύτερη ραχοκοκαλιά πάνω στην οποία θα αναπτυχθεί το κομμάτι που παίζει. Από όλους τους δίσκους του Χέιντεν, αγαπώ περισσότερο το Always Say Goodbye, ένα συναισθηματικό φόρο τιμής στο νουάρ και τη τζαζ του '40 και του '50, που αποτελεί ουσιαστικά ένα υπόδειγμα μουσικού μεταμοντερνισμού, όχι μόνο για το ότι ο δίσκος αρχίζει και τελειώνει με τη μουσική (και τους διαλόγους) του υπέροχου "Big Sleep" του Χάουαρντ Χοκς, αλλά κυρίως γιατί στα περισσότερα κομμάτια που επιλέγει να διασκευάσει, φροντίζει να μιξάρει στο τέλος και τις πρωτότυπες εκτελέσεις.

Στο Ou es-tu, mon amour, όμως προχώρησε ένα βήμα παραπέρα, καλώντας τον Στεφάν Γκραπελί να συμμετάσχει στην ηχογράφηση. Κι έτσι, καθώς το Quartet West του Χέιντεν παραμερίζει για να ακουστεί το Quintette du Hot Club de France του Τζάνγκο Ράινχαρντ, αυτό που μένει είναι η αναμέτρηση του μεγάλου βιολονίστα με τον εαυτό του, με το παρελθόν του, με τη νιότη του και το ερώτημα "πού βρίσκεσαι, αγάπη μου" αποκτά μια τελείως διαφορετική διάσταση...