Σκέτη ποίηση!

Την περασμένη Τετάρτη, τρώγαμε όλοι μαζί και κάποια στιγμή θυμήθηκε ο Μάρκος (που ως γνωστόν είναι ο φυσικός διάδοχος του Γιάννη Πετρίδη) ότι την Κυριακή είναι τα γκράμι. Αδιαφορήσαμε μαζικά και μάλιστα ο ίδιος ήταν που επεσήμανε ότι τα γκράμι επιβραβεύουν απλώς τους ήδη εμπορικούς δίσκους.

Αυτό ανατράπηκε χθες, όταν το βραβείο του δίσκου της χρονιάς κέρδισε το River: the Joni Letters του Χέρμπι Χάνκοκ, ένα cd για το οποίο σας γράφω από την εποχή της περίφημης μπλογκοψηφοφορίας. Το γεγονός είναι αξιοσημείωτο, όχι μόνο γιατί είναι η πρώτη φορά εδώ και 43 χρόνια που βραβεύεται τζαζ δίσκος στη μεγαλύτερη κατηγορία, αλλά και γιατί πρόκειται για έναν καταφανέστατα "αντιεμπορικό" δίσκο, μια ηχογράφηση που δεν κάνει χάρες σε κανέναν ακροατή, δεν "στρογγυλεύει" τις μελωδίες της Τζόνι Μίτσελ προκειμένου να χαϊδέψει το κοινό των Starbucks - πλαισιωμένος από μια dream team της τζαζ (τον Γουέιν Σόρτερ, σύντροφό του από τα χρόνια του ηρωικού δεύτερου κουαρτέτου του Μάιλς Ντέιβις στο σαξόφωνο, τον Ντέιβ Χόλαντ στο μπάσο, μεταγενέστερο απόφοιτο του φυτωρίου του Μάιλς, τον Βίνι Κολαϊούτα στα τύμπανα) διαλύει τις μουσικές της Τζόνι στα εξ ων συνετέθησαν προκειμένου να αφηγηθεί τις ιστορίες της από την αρχή. Τυπικό παράδειγμα το Both Sides Now. Παρά το ότι οι στίχοι απουσιάζουν, καθώς το ακούς, νιώθεις τις λέξεις να σχηματίζονται στον αέρα, να τρυπώνουν κάτω από το δέρμα σου και να σε κυριεύουν:

"Bows and flows of angel hair

and ice cream castles in the air

And feather canyons everywhere,

I've looked at clouds that way.

But now they only block the sun,

they rain and snow on everyone.

So many things I would have done

but clouds got in my way.

I've looked at clouds from both sides now,

From up and down, and still somehow

It's cloud illusions i recall.

I really don't know clouds at all.

Moons and junes and ferris wheels,

the dizzy dancing way you feel

As every fairy tale comes real;

I've looked at love that way.

But now it's just another show.

you leave 'em laughing when you go

And if you care, don't let them know,

don't give yourself away.

I've looked at love from both sides now,

From give and take, and still somehow

It's love's illusions i recall.

I really don't know love at all.

Tears and fears and feeling proud

to say "i love you" right out loud,

Dreams and schemes and circus crowds,

I've looked at life that way.

But now old friends are acting strange,

they shake their heads, they sayI've changed.

Something's lost but something's gained

in living every day.

I've looked at life from both sides now,

From win and lose, and still somehow

It's life's illusions i recall.

I really don't know life at all."

Κι έτσι, απαντώ και στην πρόσκληση που μας απεύθυναν να ανεβάσουμε στο μπλογκ την αγαπημένη μας ποίηση. Δεν μπορώ να κρυφτώ - δεν είμαι καθόλου εξοικειωμένος με την ποίηση, την έχω συναντήσει μόνο τυχαία, σε άσχετα μέρη, όπως ας πούμε σ' αυτό το τραγούδι. Ελπίζοντας ότι δεν έχω αποκλειστεί, λόγω αντικανονικού παιξίματος, προωθώ την πρόσκληση στον Αθήναιο, τον enteka και τον Gone4sure. Και καλώ τον Ludens να προσκαλέσει κι αυτός άλλους τρεις.