Φόρος Τιμής

Χθες ήταν μια από αυτές τις καταραμένες μέρες στο γραφείο. (Όχι χθες. Την Τρίτη ήταν, αλλά ξεκίνησα να το γράφω Τετάρτη και από την παντελή έλλειψη χρόνου αυτή τη βδομάδα το τέλειωσα τελικά σήμερα...) Από αυτές που σου επιβάλουν το να παρατείνεις λίγο ακόμη την ξαγρύπνια σου, όταν τελικά φτάσεις σπίτι, γιατί αν δεν βρεις να απολαύσεις έστω και για δύο λεπτά κάτι που γουστάρεις, απλά δεν θα κοιμηθείς ήσυχος. Εγώ διάλεξα τον Θοδωρή Ρακιντζή στο Τηλε-Άστυ. Και στο ποτ-πουρί από τα αξέχαστα 80s που τράβηξε από το καπέλο του, έβγαλε κι αυτό:



Είχα ξεχάσει εντελώς την ύπαρξη αυτής της ιδιοφυίας που λεγόταν Κλάους Νόμι. Ίσως επειδή το μεγαλείο του είχε ήδη σβήσει πριν εγώ ξεκινήσω καλά καλά να ακούω άλλη μουσική από τα "Στρουμφάκια". Όταν πέθανε από AIDS, το 1983 -ο πρώτος διάσημος καλλιτέχνης που έκανε με το θάνατό του σαφές ότι αυτή η καινούργια ασθένεια δεν αστειευόταν, αλλά την πέρασε κιόλας εύκολα στην συνείδηση του κόσμου ως "την αρρώστια των πούστηδων"- ήμουν μόλις 8 ετών. Παρατηρώντας τώρα, με την τεράστια ασφάλεια μιας ολόκληρης εικοσιπενταετίας αυτή την επιβλητική φιγούρα, αυτόν τον σούπερ ήρωα με τη φωνή του κόντρα-τενόρου, συγκινήθηκα πολύ περισσότερο απ' όσο θα την πάθαινα, αν έβλεπα το διαφημιστικό της Campari με φόντο τη Σαντορίνη, με το οποίο έμαθε όλος ο κόσμος αυτό το συγκλονιστικό κομμάτι. Αυτό το κοκτέιλ ποπ, ροκ και όπερας, που έγραψε κάποιος Χόφμαν και απογείωσε κάποιος Νόμι, σε μια εποχή που οι Γερμανοί πραγματικά πρωτοπορούσαν σε ό,τι κι αν έκαναν.

Ο Νόμι είχε φύγει, βέβαια, από τη Γερμανία στα μέσα της δεκαετίας του '70, για να μετακομίσει στη Νέα Υόρκη, όπου το κίνημα των ομοφυλοφίλων έβρισκε μια ανεκτική στέγη και ένα πρόσφορο έδαφος για να γεννήσει μερικούς από τους σπουδαιότερους καλλιτέχνες της ιστορίας. Ο Νόμι δούλεψε σαν ζαχαροπλάστης, για να πληρώσει τα μαθήματα ορθοφωνίας. Πρωτοτραγούδησε σε nightclubs του East Village, όπου τον ανακάλυψε το έμπειρο μάτι (το γαλάζιο ή το πράσινο, δεν έχει ακόμη γίνει γνωστό) του Μπάουι και τον κάλεσε να του κάνει φωνητικά σε μια εμφάνισή του στο Saturday Night Live. O Νόμι δεν υπήρξε σπουδαίος συνθέτης. Έγραψε ελάχιστα από τα τραγούδια που ακούστηκαν στα τρία άλμπουμ του. Πολλά κομμάτια ήταν διασκευές (από Έλβις μέχρι Ντόνα Σάμερ κι από Τσάμπι Τσέκερ μέχρι όπερα). Ήταν ωστόσο ένας συγκλονιστικός τραγουδιστής και κάτι πολύ περισσότερο: μια εμβληματική φιγούρα της avant garde σκηνής της Νέας Υόρκης των 80s. Και μόνο το γεγονός ότι από την παρέα του -και την κολεκτίβα του (το γκρουπ του Κλάους Νόμι δεν αποτελείτο μόνο από μουσικούς)- πέρασε ο Κιθ Χάρινγκ, λέει πολλά. Κλείνω κάπου εδώ, γιατί είναι σαφές ότι βρίσκομαι σε μια άτυχη εβδομάδα και με αυτό το κείμενο αδικώ μια τέτοια μορφή, αλλά κρατώ για πάντα την εικόνα του space tuxedo του και του ασπρόμαυρου μέικ απ. Με τόση 80s διάθεση, κι όμως καθόλου κιτς...