Μιλώντας για ποίηση...

Όπως παραδέχθηκα και στο αμέσως προηγούμενο post (ψέματα, στο προ-προηγούμενο, μεσολάβησε ο Ludens με κάποιο πανάγνωστο indie αριστούργημα), δεν ξέρω από ποίηση - ή μάλλον, για να ακριβολογήσω, έχω έρθει σε επαφή με ελάχιστη ποίηση κι ακόμα λιγότερη είναι αυτή που με άγγιξε. Προσπαθώντας να σκεφτώ ποιο ποίημα να ανεβάσω, απαντώντας στην σχετική πρόσκληση, θυμήθηκα μια ωραία εικόνα: χριστουγεννιάτικο πάρτι σε σπίτι οικογενειακών φίλων, εγώ γύρω στα δεκαπέντε, ελαφρώς μεθυσμένος, έχω σωριαστεί σε έναν καναπέ, όταν ξαφνικά πλησιάζει ένας από τους παλιούς φίλους του πατέρα μου (από τη φοιτητική του παρέα), στο έσχατο σημείο της μέθης, περνά το μπράτσο του γύρω από τους ώμους μου και αρχίζει να απαγγέλει παθιασμένα το "Ταξίδι" του Πορφύρα

"Όνειρο απίστευτο η λιόχαρη μέρα! Κι εγώ κι η Αννούλα

λίγοι παλιοί σύντροφοί μου και κάποιες κοπέλες μαζί,

μπήκαμε μέσα σε μιά γαλανή, μεθυσμένη βαρκούλα,

μπήκαμε μέσα και πάμε μακριά στης Χαράς το νησί.

Ούτ' ένα σύννεφο κι ούτ' ένας μαύρος καπνός στον αγέρα,

πλάι μας στήθη ερωτιάρικα κι άσπροι χιονάτοι λαιμοί,

φως στα μαλλιά τα ξανθά, φως στο πέλαγο, φως πέρα ως πέρα,

μα ποιος επήγε ποτέ του μακριά στης Χαράς το νησί;

Ω! τι με νοιάζει κι αν πάμε ως εκεί; τι με νοιάζει; Γελάει

όλ' η γλυκιά συντροφιά μου, γελά η θλιμμένη ζωή,

στ' άπειρο μέσα κυλάμε, κι η Αννούλα τρελλά τραγουδάει,

όπου και νά 'ναι μακριά θα φανή της Χαράς το νησί"

Το ξέρω, είναι μεγάλη ανοησία, αλλά από τότε το θυμάμαι απέξω