Το ξέρω ότι έχω ξεπεράσει το επιτρεπτό όριο πένθους σε μια εβδομάδα, αλλά δεν μπορώ να παρακάμψω την αποδημία εις Κύριον του Ανρί Σαλβαντόρ με τη "φωνή από μέλι", όπως γράφει το εξώφυλλο του ως άνω δίσκου. Αν δεν ήταν αυτός, να τραγουδά με αυτόν τον υπέροχο ανάλαφρο τρόπο από τα τέλη της δεκαετίας του '40 κομμάτια όπως το "Maladie d' amour", ο Τομ Ζομπίμ δεν θα είχε σκεφτεί ποτέ να επιβραδύνει το ρυθμό της βραζιλιάνικης σάμπα, δημιουργώντας έτσι τη μπόσα νόβα και τότε, τι θα έκανε φέτος στο Εθνικό ο Κωνσταντίνος Ρήγος;
Εξαιρετικός κιθαρίστας και εμβληματική μορφή της γαλλικής τζαζ σκηνής του '50, ο Σαλβαντόρ έγινε ξανά hip ανάμεσα σε μια νέα γενιά μουσικόφιλων, που τον ανακάλυψαν τώρα στα στερνά - η φωνή του, στην ένατη δεκαετία της ζωής του (!), με έναν μαγικό τρόπο, είχε παραμείνει το ίδιο ζεστή και γλυκιά όπως πάντα. Προσωπικά πάντως, και για λόγους σαφέστατα συναφείς με την πρωινή μου δουλειά, βάζω στο repeat την υπέροχη ερμηνεία του στο "Petite Fleur", από αυτόν τον καταπληκτικό δίσκο με τίτλο "Salvador Jazze!" (από το γαλλικό ρήμα jazzer) και πίνω ένα ποτηράκι μπράντυ De Pourvil, στη μνήμη του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου