12 Φεβ 2008

Μιλώντας για ποίηση...

Όπως παραδέχθηκα και στο αμέσως προηγούμενο post (ψέματα, στο προ-προηγούμενο, μεσολάβησε ο Ludens με κάποιο πανάγνωστο indie αριστούργημα), δεν ξέρω από ποίηση - ή μάλλον, για να ακριβολογήσω, έχω έρθει σε επαφή με ελάχιστη ποίηση κι ακόμα λιγότερη είναι αυτή που με άγγιξε. Προσπαθώντας να σκεφτώ ποιο ποίημα να ανεβάσω, απαντώντας στην σχετική πρόσκληση, θυμήθηκα μια ωραία εικόνα: χριστουγεννιάτικο πάρτι σε σπίτι οικογενειακών φίλων, εγώ γύρω στα δεκαπέντε, ελαφρώς μεθυσμένος, έχω σωριαστεί σε έναν καναπέ, όταν ξαφνικά πλησιάζει ένας από τους παλιούς φίλους του πατέρα μου (από τη φοιτητική του παρέα), στο έσχατο σημείο της μέθης, περνά το μπράτσο του γύρω από τους ώμους μου και αρχίζει να απαγγέλει παθιασμένα το "Ταξίδι" του Πορφύρα


"Όνειρο απίστευτο η λιόχαρη μέρα! Κι εγώ κι η Αννούλα
λίγοι παλιοί σύντροφοί μου και κάποιες κοπέλες μαζί,
μπήκαμε μέσα σε μιά γαλανή, μεθυσμένη βαρκούλα,
μπήκαμε μέσα και πάμε μακριά στης Χαράς το νησί.
Ούτ' ένα σύννεφο κι ούτ' ένας μαύρος καπνός στον αγέρα,
πλάι μας στήθη ερωτιάρικα κι άσπροι χιονάτοι λαιμοί,
φως στα μαλλιά τα ξανθά, φως στο πέλαγο, φως πέρα ως πέρα,
μα ποιος επήγε ποτέ του μακριά στης Χαράς το νησί;
Ω! τι με νοιάζει κι αν πάμε ως εκεί; τι με νοιάζει; Γελάει
όλ' η γλυκιά συντροφιά μου, γελά η θλιμμένη ζωή,
στ' άπειρο μέσα κυλάμε, κι η Αννούλα τρελλά τραγουδάει,
όπου και νά 'ναι μακριά θα φανή της Χαράς το νησί"

Το ξέρω, είναι μεγάλη ανοησία, αλλά από τότε το θυμάμαι απέξω

6 σχόλια:

Homo Ludens είπε...

Τελικά τα κατάφερε να σε ρίξει και να σε γαμήσει με τον Πορφύρα ο φίλος του πατέρα σου;

Nikos Fotakis είπε...

Το ξερα ότι θα το πεις αυτό

Homo Ludens είπε...

Ναι, αλλά δεν απαντάς. Βασικά με λίγο Τέλο Άγρα θα στον είχε καρφώσει σίγουρα.

Mantalena Parianos είπε...

Σόρι που παρεμβαίνω, αλλά γιοα καρφώματα ιδανικός δεν είναι ο Τέλος Άγρας αλλά ο Γουλιέλμος Τέλλος.

enteka είπε...

α, οκ, φοβόμουν ότι θα ήταν κάποιο χειρότερο μπλογκοπαίχνιδο.

για να καταλάβω πάντως, επειδή το απήγγειλε πριν από 15 χρόνια κάποιος μια φορά εσύ το θυμάσαι σήμερα ολόκληρο απέξω?

Nikos Fotakis είπε...

@Homo Ludens:
αυτό που θέλω να πω, γελοίο υποκείμενο, είναι ότι υπάρχει μια γενιά, πριν από καμιά πενηνταριά χρόνια, που ακόμα και αυτή την ανόητη ποίηση την είχε μέσα στην καθημερινότητά της - ήταν μέρος της σκέψης της, έπαιζε ρόλο στα μεθύσια της, στο αίσθημα της camaraderie μιας αντροπαρέας

@mantalena parianos:
πόσο δίκιο έχετε

@enteka:
όχι ακριβώς - έχω μεν καλή μνήμη, αλλά χρειάστηκε να το διαβάσω για να μάθω ποιο είναι (τότε), ενώ για να το ανεβάσω σήμερα, χρειάστηκε να το ψάξω, θυμόμουν περίπου το μισό