Νύχτα Στην Πλατεία Θεάτρου Share Today at 11:15am Μόλις το έμαθα.
Σηκώνομαι να ανοίξω την πόρτα να μπει άερας και στέκομαι αμίλητος, χωρίς να μπορώ να σκεφτώ κάτι. Βγαίνω στο μπαλκόνι και βλέπω τη νύχτα να πέφτει στην καινούργια μου πόλη. Παλιά αυτοκίνητα τσουλάνε στην Τρίτη Λεωφόρο κι από πίσω καπνοί, θόρυβος και μυρωδιά από λάστιχο. Πάλι καλά που το αεράκι από την θάλασσα περνά μέσα από τους δρόμους και τα κουρασμένα κτίρια, μαλακώνει την ζέστη και κάνει τον ύπνο ευκολότερο. Πίνω καφέ- πως να κοιμηθώ άλλωστε;
Τα σκέφτομαι όλα σήμερα, για πρώτη φορά από τότε που ήρθα εδώ. Αυτά που μου λείπουν πιό πολύ, ο άνθρωπός μου, οι δικοί μου, οι φίλοι. Οι βόλτες, η Αθήνα, η άνοιξη, τα μπαρ, η μεγάλη εβδομάδα, μερικοί δρόμοι, δυο-τρεις μικρές πλατείες. Η Δεξαμενή που μεγάλωσα, η Προσκόπων που λατρεύω, η Θεάτρου που με πονάει. Σήμερα πιο πολύ.
-«Ναι, έκλεισε. Μάλλον για πάντα». Ξαναδιαβάζω την επιβεβαίωση στην οθόνη. Ξανά και ξανά. Δεν θέλω να το πιστέψω αλλά οι λέξεις είναι εκεί και δεν λένε να αλλάξουν.
Και τι έγινε τελικά; Ένα μπαρ έκλεισε. Άλλο ένα στο κέντρο της Αθήνας που πάλευε όλην την χρονιά με την κρίση και τους φόβους των ανθρώπων που επιμένουν να κλείνονται στα σπίτια τους. Με τον τρόμο που επιβάλλει μια χούφτα ανήμπορων εστεμμένων για να συνεχίσει να βασιλεύει. Με τις σκιές καταραμένων ψυχών, αυτές που περιφέρονται στις πλατείες και τα φτηνά δωμάτια συντρίβοντας τα σαρκία τους. Με την απόγνωση των αδυνάμων που ξέβρασε η ζωή από ένα δουλεμπορικό στον οχετό της πόλης. Με τους πολίτες, άδειους από συναισθήματα, να τους τραβάνε εξίσου κενοί άνθρωποι σε φτιασιδωμένες αποθήκες και παλιά εμπορικά που παριστάνουν τα μπαρ και τα ρεστοράν μπας και γεμίσουν όλοι τις κοιλιές, τις τσέπες και την καρδιά. Με την πληρωμένη βία ορκισμένων με στολές και βαλτών με μάσκες και κράνη. Με τον φθόνο και την αδιαλλαξία ενός δυστυχή που κρύβεται από τον εαυτό του και της επικίνδυνης, μοχθηρής παρέας του που ροκανίζει την πόλη εδώ και χρόνια.
Δεν ήταν όμως πάντα έτσι. Έντεκα χρόνια πριν, ψάχνοντας να βρω τον δρόμο για το Bar Guru Bar για την πρώτη μου βάρδια, ήξερα πως θα έβρισκα εκεί κι ένα νέο σπίτι. Αυτοί που γνώρισα μέσα στο μακρύ διώροφο έγιναν αδέρφια μου, μανάδες, γιοί και κόρες, πατεράδες, γκόμενες και γυναίκες της ζωής μου, άσπονδοι φίλοι και φίλοι παντοτινοί. Μέσα στα χρόνια είδα κάποιους να μπαίνουν παιδιά, να γίνονται άντρες και να κάνουν δικά τους παιδιά. Άλλους να φεύγουν και να χάνονται κι άλλους να επιστρέφουν. Και κάποιους χάσαμε για πάντα και τους θυμάμαι επίμονα. Πολλοί αγαπήθηκαν, μερικοί μισήθηκαν και μετά τα βρήκαν- αλλά τίποτα δεν ήταν πια το ίδιο-, κάποιοι βρίσκονταν εκεί σε συναντήσεις αδιάφορες, για δουλειές ή από υποχρέωση, πρώτα ραντεβού, τελευταία ραντεβού, τα καινούργια ζευγάρια φιλήθηκαν στο υπόγειο, δίπλα στην σκάλα, κάποιοι γιόρτασαν σημαντικές ημέρες κι οι περισσότεροι απλά άλλη μια ημέρα στη γη.
Όμως όλοι, μα όλοι, ήπιαν και χόρεψαν.
Κι ήμασταν εκεί, κάθε μέρα και τους προσέχαμε, ο καθένας όπως μπορούσε καλύτερα, κοκτέιλ στη γωνιά του μπαρ, σαμπάνια και φλερτ μπροστά από τον dj, Thai μεζέδες στο μεγάλο τραπέζι στο παράθυρο και στους καναπέδες του ημιωρόφου. Α ναι! Και το κλαμπ. Που όταν βρήκε τον δρόμο του, έγινε τζαζ και τους μάζεψε πάλι όλους για τα λάιβ και τα ποτά του και το έμαθαν σε όλη τη Γη. Η μουσική μπήκε σε δίσκους και ήταν το πιο κυνηγημένο ενθύμιο μαζί με τα τασάκια και το ντεκόρ. Και αργά το βράδυ τρώγαμε όλοι μαζί στην κουζίνα νουντλς και κάρι για πρωινό και δεν ξεκολλάγαμε.
Όταν ξημέρωνε ανεβαίναμε στο ισόγειο και βγαίναμε έξω, οι τυράδες δίπλα κι οι μαναβαίοι παραπάνω ξεφόρτωναν, χαϊδεύαμε τις γάτες που τους είχαμε βγάλει ονόματα και τις ταΐζαμε και γελούσαμε στην Πλατεία Θεάτρου.
Στην πλατεία που τώρα στοιχειώνεται από δύσμοιρα όντα, μίσος και αδιαφορία, εκεί που εγκαταλείπεται η ζωή, ερημώνει, ξεχνιέται. Λίγο παραπάνω, ο δυστυχής άνθρωπος με την ακολουθία του νίπτουν τας χείρας τους κι απαξιώνουν να δώσουν σημασία κάνοντας το ζόφος της ψυχής τους να σκοτεινιάζει την πλατεία και την πόλη ολόκληρη. Γυρνάνε το κεφάλι από αυτό που έχουν ορκιστεί να στέρξουν και να προστατεύσουν, κλείνουν τα μάτια στην ζωή βυθιζόμενοι στο δικό τους προσωπικό σκοτάδι, φορούν ένα ψεύτικο πολύχρωμο προσωπείο για να φανούν ανθρώπινοι κι αυτό τους κάνει ακόμη πιο θλιβερούς.
Εκείνη την σκηνή του ξημερώματος μετά την δουλειά νοσταλγώ απόψε πιο πολύ. Όχι τα χρόνια μου, ούτε το πάρτι, ούτε το Guru το ίδιο. Άλλωστε έφυγα πέρυσι κι όλα είχαν ήδη τελειώσει μέσα στους κύκλους που κάνουν τα πράγματα.
Δεν θα ξεχάσω όμως ποτέ τον Καμάλ να μας λέει καλημέρα. Τον Παναγιωτάκη και την Δήμητρα. Την Μαρία, τον Ιμόν, τον Δημήτρη, την Βίλμα, την Ουανί. Την Κατερίνα, την Φωτεινή, την Τίνα, τη Μαρία, την Άννα, τον Γιάννη, την Σοφία, την Χρύσα, τον Θωμά, τον Στέφα, τον Κώστα, την Τζοάνα, τον Αντρέα, τον Μιχάλη, την Κατερίνα, τον Αργύρη, τον Μπάμπη, την Φοίβη. Τη Μαρία, την Ιφιγένεια, την Βαλεντίνα και τον Χάρη. Τον Δημήτρη, την Εύη, τον Γιώργο, τον Αλέξανδρο, τον Δημήτρη, τον Γιώτη, τον Τάκη, τον Ρεξ, τον Πατ, τον Δημήτρη, τον Άμπραμ, τον Σογουέτο, τον Άντι, τον Μπένι, τον Στιβ, τον Γιώργο, τον Ράινερ, την Σίλα, τον Χρήστο. Τον Καραΐσκο, την Άννα, τον Παύλο, τον Γιάννη, τον Λάμπρο, τον Σπύρο, τον Μητά, τον Σάκη, τον Isnogood. Τον Κλεισούρα, τον Δημήτρη, τον Χρήστο, την Εβίτα, τον Κουρτ, τον Χρηστάρα, την Εουχένια, τον Θάνο, τον Άγγελο, το Νικολάκη, τον Κωστή, τον Ζαχαρία, τον Ηλία. Τον Κστας, τον Χρηστίξ, τον Θέμελη, τον Βαγγέλη, τον Άκη, τον Κωστή, τον Χρήστο, τον Γιάννη, τον Δημήτρη και την Όλγα, τον Ντίνο, τον Άγγελο, τον Αργύρη και την Δέσποινα, τον Αλέκο, τον Βαγγέλη, τον Νίκο, τον Νικηφόρο, τον Ρήγα, την Τζοάνα, τον Γιώργο, την Ρέιτσελ, τον Κωνσταντίνο, το Μπάμπη, τον Δημήτρη, την Κέλλυ, τον Λύσσανδρο, τον Ορέστη, την Αμαλία, τη Λαρίσα, την Αγγελική, τη Μάνια, την Κατερίνα, τη Νάντια, τον Λευτέρη, την Λυδία, τον Φώτη, τον Λουκά, την Έφη, τον Γιώργο, τον Νίκο, την Εύη, τον Στέλιο, τον Σεραφείμ, τον Μηνά, τον Σπύρο, τον Yinka, τον Σωτήρη, την Ρενάτα, την Αιμιλία, την Αθανασία, την Χριστίνα, την Δήμητρα, το Μιχάλη, την Αννέτα, την Σωτηρία, την Άννα, τον Νιάφα, τον Βασίλη και την Ελένη, την Αλεξάνδρα, τον Θεόφιλο, τον Αλέ, τον Γιάννο, τον Ιάσονα, την Ελπίδα, την Νίκη, την Δανάη και τον Γιώργο, την Κάλλια, την Ιουλία, τον Μανόλη, την Ειρήνη, την Άρτεμη, την Μπούκη, τον Γιάννη, την Κλεοπάτρα, την Μαρία, την Μαρίκα, την Νάντια, την Αλεξάνδρα, τη Νίκη, την Χλόη, την Αφροδίτη, την Ντένη, την Ξένια, την Χριστίνα, τον Αντώνη, τον Κυριάκο, την Δάφνη, τον Γιάννη, την Φαρίντα, την Ιωάννα, την Βασιλική, την Αντωνία, τον Αλέξανδρο, τον Αιμίλιο, την Αθηνά, τον Αλβέρτο, την Δέσποινα, τον Μενέλαο, την Μία, την Νεκταρία, την Ειρήνη, τον Γιώργο, τον Δημήτρη, την Μαρία-Γκράτσια, τον Ζακ, την Βενετία, τον Νίκο, τον Jesus, τον Αργύρη, την Κυρία Πάολα. Τον Γρηγόρη, τον Διονύση, την Βανέσσα και τον Κωνσταντίνο.
Πέρασε η ώρα. Που να κοιμηθώ; Τους θυμήθηκα όλους απόψε.
Φτάνει το λυκαυγές. Η ώρα που λένε πως είναι η πιό σκοτεινή απ’ όλες. Καλό ξημέρωμα.
....Όταν κλείνει κάποιος χώρος που έχουμε ζήσει "στιγμές" μιας πιάνει μία μελαγχολία και όχι μόνο για αυτά που ζήσαμε , αλλά και για αυτά που θα απολαμβάναμε μελλοντικά εκεί!!....και ένα μπαρ δεν είναι μόνο το μέρος που "μπεκροπίνει" κάποιος(όπως "τόνισε" ο "άγνωστος")...είναι οι άνθρωποι,η ατμόσφαιρα,η πιθανότητα να γευτούμε λεπτά "ευτυχίας".... .....
Μέσα στον τελευταίο χρόνο είχα περάσει μόνο δύο φορές από το παλιό μου στέκι στην Πλατεία Θεάτρου. Το συναίσθημα όμως που ένιωθα μπάινοντας ήταν πάντα το ίδιο.Αυτό το μέρος είχε κάτι το μαγικό, τόσο απλό και αληθινό μέσα στην υπερβολή που το χαρακτήριζε. Η εικόνα της υποφωτισμένης πλατείας από την τζαμαρία στον επάνω όροφο που ήταν παλια το club θα με συνοδέυει για πάντα. Ισως να ακούγονται όλα αυτά υπερβολικά για ένα bar που απλά έκλεισε,όμως ας μην ξεχνάμε ότι η Αθήνα και τα μέρη της είμαστε εμείς οι ίδιοι όσο και αν τα στέκια αλλάζουν και οι παρέες εναλλάσονται. Και αν σταματήσουμε να νιώθουμε και να εκφραζόμαστε έτσι ίσως σημαίνει ότι ήρθε το τέλος των ρομαντικών ...
Η δεξαμενή μερικών από τις πιο όμορφες αθηναϊκές μας νυχτερινές εμπειρίες στέρεψε. Χθες έκλεισε το Guru. Για πάντα, λέει...
8 σχόλια:
Νύχτα Στην Πλατεία Θεάτρου
Share
Today at 11:15am
Μόλις το έμαθα.
Σηκώνομαι να ανοίξω την πόρτα να μπει άερας και στέκομαι αμίλητος, χωρίς να μπορώ να σκεφτώ κάτι.
Βγαίνω στο μπαλκόνι και βλέπω τη νύχτα να πέφτει στην καινούργια μου πόλη. Παλιά αυτοκίνητα τσουλάνε στην Τρίτη Λεωφόρο κι από πίσω καπνοί, θόρυβος και μυρωδιά από λάστιχο.
Πάλι καλά που το αεράκι από την θάλασσα περνά μέσα από τους δρόμους και τα κουρασμένα κτίρια, μαλακώνει την ζέστη και κάνει τον ύπνο ευκολότερο.
Πίνω καφέ- πως να κοιμηθώ άλλωστε;
Τα σκέφτομαι όλα σήμερα, για πρώτη φορά από τότε που ήρθα εδώ. Αυτά που μου λείπουν πιό πολύ, ο άνθρωπός μου, οι δικοί μου, οι φίλοι. Οι βόλτες, η Αθήνα, η άνοιξη, τα μπαρ, η μεγάλη εβδομάδα, μερικοί δρόμοι, δυο-τρεις μικρές πλατείες. Η Δεξαμενή που μεγάλωσα, η Προσκόπων που λατρεύω, η Θεάτρου που με πονάει. Σήμερα πιο πολύ.
-«Ναι, έκλεισε. Μάλλον για πάντα».
Ξαναδιαβάζω την επιβεβαίωση στην οθόνη. Ξανά και ξανά. Δεν θέλω να το πιστέψω αλλά οι λέξεις είναι εκεί και δεν λένε να αλλάξουν.
Και τι έγινε τελικά; Ένα μπαρ έκλεισε.
Άλλο ένα στο κέντρο της Αθήνας που πάλευε όλην την χρονιά με την κρίση και τους φόβους των ανθρώπων που επιμένουν να κλείνονται στα σπίτια τους.
Με τον τρόμο που επιβάλλει μια χούφτα ανήμπορων εστεμμένων για να συνεχίσει να βασιλεύει.
Με τις σκιές καταραμένων ψυχών, αυτές που περιφέρονται στις πλατείες και τα φτηνά δωμάτια συντρίβοντας τα σαρκία τους.
Με την απόγνωση των αδυνάμων που ξέβρασε η ζωή από ένα δουλεμπορικό στον οχετό της πόλης.
Με τους πολίτες, άδειους από συναισθήματα, να τους τραβάνε εξίσου κενοί άνθρωποι σε φτιασιδωμένες αποθήκες και παλιά εμπορικά που παριστάνουν τα μπαρ και τα ρεστοράν μπας και γεμίσουν όλοι τις κοιλιές, τις τσέπες και την καρδιά.
Με την πληρωμένη βία ορκισμένων με στολές και βαλτών με μάσκες και κράνη.
Με τον φθόνο και την αδιαλλαξία ενός δυστυχή που κρύβεται από τον εαυτό του και της επικίνδυνης, μοχθηρής παρέας του που ροκανίζει την πόλη εδώ και χρόνια.
Δεν ήταν όμως πάντα έτσι.
Έντεκα χρόνια πριν, ψάχνοντας να βρω τον δρόμο για το Bar Guru Bar για την πρώτη μου βάρδια, ήξερα πως θα έβρισκα εκεί κι ένα νέο σπίτι. Αυτοί που γνώρισα μέσα στο μακρύ διώροφο έγιναν αδέρφια μου, μανάδες, γιοί και κόρες, πατεράδες, γκόμενες και γυναίκες της ζωής μου, άσπονδοι φίλοι και φίλοι παντοτινοί.
Μέσα στα χρόνια είδα κάποιους να μπαίνουν παιδιά, να γίνονται άντρες και να κάνουν δικά τους παιδιά. Άλλους να φεύγουν και να χάνονται κι άλλους να επιστρέφουν. Και κάποιους χάσαμε για πάντα και τους θυμάμαι επίμονα.
Πολλοί αγαπήθηκαν, μερικοί μισήθηκαν και μετά τα βρήκαν- αλλά τίποτα δεν ήταν πια το ίδιο-, κάποιοι βρίσκονταν εκεί σε συναντήσεις αδιάφορες, για δουλειές ή από υποχρέωση, πρώτα ραντεβού, τελευταία ραντεβού, τα καινούργια ζευγάρια φιλήθηκαν στο υπόγειο, δίπλα στην σκάλα, κάποιοι γιόρτασαν σημαντικές ημέρες κι οι περισσότεροι απλά άλλη μια ημέρα στη γη.
Όμως όλοι, μα όλοι, ήπιαν και χόρεψαν.
Κι ήμασταν εκεί, κάθε μέρα και τους προσέχαμε, ο καθένας όπως μπορούσε καλύτερα, κοκτέιλ στη γωνιά του μπαρ, σαμπάνια και φλερτ μπροστά από τον dj, Thai μεζέδες στο μεγάλο τραπέζι στο παράθυρο και στους καναπέδες του ημιωρόφου. Α ναι! Και το κλαμπ. Που όταν βρήκε τον δρόμο του, έγινε τζαζ και τους μάζεψε πάλι όλους για τα λάιβ και τα ποτά του και το έμαθαν σε όλη τη Γη.
Η μουσική μπήκε σε δίσκους και ήταν το πιο κυνηγημένο ενθύμιο μαζί με τα τασάκια και το ντεκόρ.
Και αργά το βράδυ τρώγαμε όλοι μαζί στην κουζίνα νουντλς και κάρι για πρωινό και δεν ξεκολλάγαμε.
Όταν ξημέρωνε ανεβαίναμε στο ισόγειο και βγαίναμε έξω, οι τυράδες δίπλα κι οι μαναβαίοι παραπάνω ξεφόρτωναν, χαϊδεύαμε τις γάτες που τους είχαμε βγάλει ονόματα και τις ταΐζαμε και γελούσαμε στην Πλατεία Θεάτρου.
Στην πλατεία που τώρα στοιχειώνεται από δύσμοιρα όντα, μίσος και αδιαφορία, εκεί που εγκαταλείπεται η ζωή, ερημώνει, ξεχνιέται.
Λίγο παραπάνω, ο δυστυχής άνθρωπος με την ακολουθία του νίπτουν τας χείρας τους κι απαξιώνουν να δώσουν σημασία κάνοντας το ζόφος της ψυχής τους να σκοτεινιάζει την πλατεία και την πόλη ολόκληρη.
Γυρνάνε το κεφάλι από αυτό που έχουν ορκιστεί να στέρξουν και να προστατεύσουν, κλείνουν τα μάτια στην ζωή βυθιζόμενοι στο δικό τους προσωπικό σκοτάδι, φορούν ένα ψεύτικο πολύχρωμο προσωπείο για να φανούν ανθρώπινοι κι αυτό τους κάνει ακόμη πιο θλιβερούς.
Εκείνη την σκηνή του ξημερώματος μετά την δουλειά νοσταλγώ απόψε πιο πολύ.
Όχι τα χρόνια μου, ούτε το πάρτι, ούτε το Guru το ίδιο. Άλλωστε έφυγα πέρυσι κι όλα είχαν ήδη τελειώσει μέσα στους κύκλους που κάνουν τα πράγματα.
Δεν θα ξεχάσω όμως ποτέ τον Καμάλ να μας λέει καλημέρα. Τον Παναγιωτάκη και την Δήμητρα. Την Μαρία, τον Ιμόν, τον Δημήτρη, την Βίλμα, την Ουανί. Την Κατερίνα, την Φωτεινή, την Τίνα, τη Μαρία, την Άννα, τον Γιάννη, την Σοφία, την Χρύσα, τον Θωμά, τον Στέφα, τον Κώστα, την Τζοάνα, τον Αντρέα, τον Μιχάλη, την Κατερίνα, τον Αργύρη, τον Μπάμπη, την Φοίβη. Τη Μαρία, την Ιφιγένεια, την Βαλεντίνα και τον Χάρη. Τον Δημήτρη, την Εύη, τον Γιώργο, τον Αλέξανδρο, τον Δημήτρη, τον Γιώτη, τον Τάκη, τον Ρεξ, τον Πατ, τον Δημήτρη, τον Άμπραμ, τον Σογουέτο, τον Άντι, τον Μπένι, τον Στιβ, τον Γιώργο, τον Ράινερ, την Σίλα, τον Χρήστο. Τον Καραΐσκο, την Άννα, τον Παύλο, τον Γιάννη, τον Λάμπρο, τον Σπύρο, τον Μητά, τον Σάκη, τον Isnogood. Τον Κλεισούρα, τον Δημήτρη, τον Χρήστο, την Εβίτα, τον Κουρτ, τον Χρηστάρα, την Εουχένια, τον Θάνο, τον Άγγελο, το Νικολάκη, τον Κωστή, τον Ζαχαρία, τον Ηλία. Τον Κστας, τον Χρηστίξ, τον Θέμελη, τον Βαγγέλη, τον Άκη, τον Κωστή, τον Χρήστο, τον Γιάννη, τον Δημήτρη και την Όλγα, τον Ντίνο, τον Άγγελο, τον Αργύρη και την Δέσποινα, τον Αλέκο, τον Βαγγέλη, τον Νίκο, τον Νικηφόρο, τον Ρήγα, την Τζοάνα, τον Γιώργο, την Ρέιτσελ, τον Κωνσταντίνο, το Μπάμπη, τον Δημήτρη, την Κέλλυ, τον Λύσσανδρο, τον Ορέστη, την Αμαλία, τη Λαρίσα, την Αγγελική, τη Μάνια, την Κατερίνα, τη Νάντια, τον Λευτέρη, την Λυδία, τον Φώτη, τον Λουκά, την Έφη, τον Γιώργο, τον Νίκο, την Εύη, τον Στέλιο, τον Σεραφείμ, τον Μηνά, τον Σπύρο, τον Yinka, τον Σωτήρη, την Ρενάτα, την Αιμιλία, την Αθανασία, την Χριστίνα, την Δήμητρα, το Μιχάλη, την Αννέτα, την Σωτηρία, την Άννα, τον Νιάφα, τον Βασίλη και την Ελένη, την Αλεξάνδρα, τον Θεόφιλο, τον Αλέ, τον Γιάννο, τον Ιάσονα, την Ελπίδα, την Νίκη, την Δανάη και τον Γιώργο, την Κάλλια, την Ιουλία, τον Μανόλη, την Ειρήνη, την Άρτεμη, την Μπούκη, τον Γιάννη, την Κλεοπάτρα, την Μαρία, την Μαρίκα, την Νάντια, την Αλεξάνδρα, τη Νίκη, την Χλόη, την Αφροδίτη, την Ντένη, την Ξένια, την Χριστίνα, τον Αντώνη, τον Κυριάκο, την Δάφνη, τον Γιάννη, την Φαρίντα, την Ιωάννα, την Βασιλική, την Αντωνία, τον Αλέξανδρο, τον Αιμίλιο, την Αθηνά, τον Αλβέρτο, την Δέσποινα, τον Μενέλαο, την Μία, την Νεκταρία, την Ειρήνη, τον Γιώργο, τον Δημήτρη, την Μαρία-Γκράτσια, τον Ζακ, την Βενετία, τον Νίκο, τον Jesus, τον Αργύρη, την Κυρία Πάολα. Τον Γρηγόρη, τον Διονύση, την Βανέσσα και τον Κωνσταντίνο.
Πέρασε η ώρα. Που να κοιμηθώ;
Τους θυμήθηκα όλους απόψε.
Φτάνει το λυκαυγές.
Η ώρα που λένε πως είναι η πιό σκοτεινή απ’ όλες.
Καλό ξημέρωμα.
Μιχάλης Μένεγος
Πόλη της Αβάνας,
22 Απριλίου 2009
Ολος αυτος ο ποιητικος οδυρμος γιατι εκλεισε ενα μπαρ ; Ειμαστε σοβαροι ; Δεν μπορειτε αλλου να μπεκροπινετε ; Ελεος. Αντε καλα σαραντα,
Επωνύμως, θα συμφωνήσω με τον ανώνυμο αν και το συγκεκριμένο Μπαρ έχει γίνει σκηνικό και μέρος των αφηγήσεών μου. Δλδ έλεος.
Δυστυχώς δεν ήταν μόνο ένα μπάρ που κάποιοι "μπεκρόπιναν".
Ήταν και ένα τεράστιο δίκτυο μουσικών, καλλιτεχνών, βλέπε jazz upstairs, χώρος upstair κλπ.
Κρίμα... Όπως τα λέει ο συνονόματος είναι.
Δεν πήγαινα συχνά, αλλά όποτε βρέθηκα εκεί, όταν βγήκα είχε ξημερώσει.
Γιατί έκλεισε; Λόγω οικονομικής κρίσης;
Πάμε γι' άλλα τώρα, I may say... Η πόλη συλλαβίζει μόνη της νέα ονόματα και μέρη, ας τα ανακαλύψουμε.
....Όταν κλείνει κάποιος χώρος που έχουμε ζήσει "στιγμές" μιας πιάνει μία μελαγχολία και όχι μόνο για αυτά που ζήσαμε , αλλά και για αυτά που θα απολαμβάναμε μελλοντικά εκεί!!....και ένα μπαρ δεν είναι μόνο το μέρος που "μπεκροπίνει" κάποιος(όπως "τόνισε" ο "άγνωστος")...είναι οι άνθρωποι,η ατμόσφαιρα,η πιθανότητα να γευτούμε λεπτά "ευτυχίας"....
.....
Δέσποινα
Μέσα στον τελευταίο χρόνο είχα περάσει μόνο δύο φορές από το παλιό μου στέκι στην Πλατεία Θεάτρου. Το συναίσθημα όμως που ένιωθα μπάινοντας ήταν πάντα το ίδιο.Αυτό το μέρος είχε κάτι το μαγικό, τόσο απλό και αληθινό μέσα στην υπερβολή που το χαρακτήριζε. Η εικόνα της υποφωτισμένης πλατείας από την τζαμαρία στον επάνω όροφο που ήταν παλια το club θα με συνοδέυει για πάντα. Ισως να ακούγονται όλα αυτά υπερβολικά για ένα bar που απλά έκλεισε,όμως ας μην ξεχνάμε ότι η Αθήνα και τα μέρη της είμαστε εμείς οι ίδιοι όσο και αν τα στέκια αλλάζουν και οι παρέες εναλλάσονται. Και αν σταματήσουμε να νιώθουμε και να εκφραζόμαστε έτσι ίσως σημαίνει ότι ήρθε το τέλος των ρομαντικών ...
ekleise to guru???
tsss tsss tsss ti les tora!
EYTYXOS pou ekleise...
eixe pethanei edo kai xronia kai eixe arxisei na mirizei...
Δημοσίευση σχολίου