Μπορεί η διαφήμιση να σώσει τον κόσμο;

Yπάρχει μια κασέτα που την έχουν στο συρτάρι τους όλοι οι Ελληνες, και την ανασύρουν κάθε φορά που γίνεται κουβέντα για "αληθινή μουσική" και "γνήσιο ροκ". Είναι μια κασέτα γεμάτη εξωστρεφείς, αντρίκιες κιθάρες, ιδρωμένα riff και μελιστάλαχτες μπαλάντες - Rainbow και Pink Floyd, Uriah Heep και Ρόρι Γκάλαχερ, Scorpions και Doobie Brothers, ξέρεις πολύ καλά ποια κασέτα εννοώ. Την έχεις ακούσει κι εσύ, κάτι καλοκαιρινά βράδια, γύρω από μια φωτιά σε κάποια παραλία, ή πίνοντας μπίρες σαν να μην υπάρχει αύριο σε ένα μπαράκι που υπήρχε από πάντα.
Το τελευταίο μέρος που περίμενα ποτέ να την ακούσω είναι σε μία διαδήλωση. Κι όμως, όταν τον περασμένο Δεκέμβριο βρέθηκα κι εγώ ανάμεσα στο πλήθος που συγκεντρωνόταν κάθε τόσο στα προπύλαια, άκουσα από τα ηχεία, ανάμεσα στην ανθολογία του γαλλικού και ελληνικού hip-hop, τα άπαντα των Clash και τον αειθαλή ξύλινο λόγο των "νεολαίων" της αριστεράς, να ξεχύνεται η γλαφυρή κιθάρα του Αλβιν Λι, σε ένα από τα ομορφότερα τραγούδια που συγκίνησαν ποτέ τους μαλλιάδες στα τέλη των '60s: το "I'd love to Change the World" των Ten Years After. Περιμένοντας να ξεκινήσει η πορεία, έπιασα τον εαυτό μου να παίζει μια αόρατη κιθάρα στον αέρα.
Δεν ήμουν ο μόνος που συγκινήθηκε. Προφανώς, ανάμεσα στο συγκεντρωμένο υπό μερική εξέγερση πλήθος, θα βρέθηκαν και κάποιοι από τις διάνοιες του κόσμου της διαφήμισης. Φαντάζομαι ένα λαμπάκι να ανάβει πάνω από το κεφάλι τους: "μάγκα μου, αυτό είναι σουξέ - πρέπει οπωσδήποτε να το φορέσουμε σε κάποιο διαφημιστικό σποτάκι".
Δεν έκλεισε μήνας και η κιθάρα του Αλβιν Λι εισέβαλε ξανά στη ζωή μου, αυτή τη φορά από την τηλεόραση: "Δεν ξέρω τι προϊόν διαφημίζουν, αλλά αφού έβαλαν αυτό το κομμάτι, θα το αγοράσω οπωσδήποτε", είπα στην γυναίκα της ζωής μου, που με κοίταξε σαν να είμαι παράφρων. Η διαφήμιση ήταν για μια εταιρεία κινητής τηλεφωνίας - έτσι κι αλλιώς, μόνο τα κινητά συντηρούν πια την διαφήμιση (και την οικονομία). Δεν έχει αυτό σημασία. Σημασία έχει ότι, εν έτει 2009, υπάρχει μεγάλη επιχείρηση στην Ελλάδα που επιλέγει να διαφημίσει το προϊόν της με ένα τραγούδι που περιλαμβάνει τους στίχους "Φορολογήστε τους πλούσιους/ Ταΐστε τους φτωχούς/ Μέχρι να μην υπάρχουν πια πλούσιοι". Και για όποιον δεν το κατάλαβε, βρισκόμαστε σε περίοδο οικονομικής κρίσης - αλλά τουλάχιστον έχουμε καλό σήμα, όπου κι αν βρισκόμαστε.

• Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Big Fish, στη στήλη Irony Man, την Κυριακή 1 Μαρτίου