Πέρα από το φράγμα του ύπνου

Υπήρχε ένα μπαράκι στην οδό Πέτρου Συκουτρή, το "Shawshank Redemption". Στον αριθμό 14952 αν θυμάμαι καλά. Δεν ήταν τίποτε το φοβερό, μέτρια διακόσμηση, μέτριος κόσμος, μέτρια μουσική. Όμως περνούσα καλά, κάθε φορά που τύχαινε να βρεθώ εκεί για ένα ποτό. Δεν με πείραζαν οι κακοφωτισμένοι Ρούμπενς, Φαν Ντάικ και λοιποί Φλαμανδοί στους μονίμως δακρυσμένους από την υγρασία τοίχους. Δεν με ενοχλούσαν καθόλου οι χοντρές τραβεστί, οι executives με τα πούρα ή τα λοκάλια που άφηναν απ' έξω τα κοντόκανα παπάκια τους και περιέφεραν τη μπόχα απ' τις άπλυτες κοτσίδες τους πάνω στην πάντοτε βρώμικη -σαν μαδριλένικο ντελικατέσεν- μπάρα του. Μπορώ ακόμη και να πω ότι μετά την τρίτη μπίρα (σέρβιραν εξαιρετική γερμανική Goebbels, μια πικρή ale που κανείς Ιρλανδός δεν μπόρεσε ποτέ να μιμηθεί) άκουγα σχεδόν με ευχαρίστηση όλη εκείνη την πειραματική φολκ και κάντρι που επέμενε να παίζει ο DJ: Μπομπ Μπούσεμαν, The Cricket Champions, No Signal On My Nokia και διάφορους τέτοιους...

Σύχναζα εκεί συνήθως με τη φίλη μου την Ντέπυ (ήταν ξανθιά, γεμάτη καμπύλες -ένα συγκλονιστικό τεσσάρι και στητό στήθος) και τον Αρτέμη (μετέπειτα σύζυγό της, τότε ήταν απλά ο μπασίστας σ' εκείνη την εντελώς τριπαρισμένη μπάντα που είχα στήσει το '82, τους "Toshiba" -παίζαμε ένα ελεεινό δημοτικό πανκ με στοιχεία από ρεμπέτικο και τα δύο άλμπουμ μας είχαν πάει άπατα, αλλά γαμάγαμε καλά στις συναυλίες). Πίναμε δυό-τρεις Goebbels και φεύγαμε, αλλά πάντα κάτι απίθανο προλάβαινε να συμβεί. Και εννιά στις δέκα φορές είχε να κάνει με κάποια γκόμενα που της την έπεσα ή μου την έπεσε. Το αστείο ήταν ότι αυτό το πρόκριμα συνεύρεσης συνέβαινε πάντοτε σε περίοδο που είχα δεσμό. Χάρη στο "Shawshank Redemption" κεράτωσα και τη Σοφία και την Μπι Μπι και την Ιφιγένεια, μέχρι και τη γυναίκα της ζωής μου, την Παναγία.

Ανάμεσα σ' αυτά τα κορίτσια, εκείνες τις ενέσεις περιπέτειας μέσα στο γύψο του "συζυγικού" μου βίου, ήταν μερικές εξαιρετικά ενδιαφέρουσες περιπτώσεις: Η Άννα Κ., ένα γλυκούλικο αναρχάκι που τριγυρνούσε στην Αγία Παυλούπολη πάνω σ' ένα σπαστό ποδήλατο και κατέληγε κάθε βράδυ και σ΄άλλο μπαρ -χωρίς ποτέ να χαλάει ούτε ένα σκούδο, πάντα την κερνούσαν!-, πότε στο "Youth Novel", πότε στο "Adidas", πότε στο "Dead Can Dance". Έκανε τέλειο, υγρό τσιμπούκι, αλλά έμεινε παράλυτη στα Δεκεμβριανά του '86, τότε που οι μπάτσοι βγήκαν στους δρόμους, διαμαρτυρόμενοι που ένας 15χρονος είχε κλάσει πάνω στην ασπίδα ενός ειδικού φρουρού. Είχα μάθει για το δράμα της από την Μαρκησία ντε Φράνκενστάιν. Άλλη περιπτωσάρα εκείνη. Δεν κατάλαβα ποτέ πώς έκανε παρέα με την Άννα Κ., ήταν τόσο κυριλέ, τόσο πλούσια, τόσο μονότονη στο κρεββάτι... Με τη Μαρκησία δεν το κάναμε πάνω από δύο φορές, αλλά μείναμε φίλοι για πάντα. Πετούσαμε χαρταετό κάθε Mardi Gras και παίζαμε με βεγγαλικά κάθε Δεκαπενταύγουστο στην Κήλο ή στην Φρενούσσα. Μέχρι πέρσι. Παντρεύτηκε έναν Ανδαλουσιανό Σκύλο και έφυγαν να ζήσουν για πάντα σ' ένα νησί ανοικτά του Ντάνγουιτς.

Στο "Shawshank Redemption" γνώρισα και τη γυναίκα μου. Η ιστορία με την Σούλα ξεκίνησε σαν άλλο ένα one night stand (κερατωμένη της ημέρας ήταν η Μπι Μπι) και κατέληξε σ' έναν παράφορο έρωτα. Ίσως γιατί μου θύμιζε τόσο την Παναγία. Οι άντρες πάντα κυνηγάμε την ίδια γυναίκα. Θυμάμαι, όσο ήμασταν ακόμη παράνομο ζευγάρι που ένα βράδυ, όταν ο DJ έβαλε το "The Needle Lies" της Τόρι Μπγιόρκ, μου χούφτωσε τ' αρχίδια κάτω από έναν πίνακα του Γιάκομπ Γιόρντενς που απεικόνιζε ένα μέθυσο βασιλιά και μου ψιθύρισε στ' αυτί: "Αν πας με άλλη, θα σου κόψω το κεφάλι". Θυμάμαι πιο μετά, οκτώ χρόνια μετά το γάμο μας, βλέπαμε μια ταινία στο DVD -το "Επιχείρησις: Μαλχόλαντ" νομίζω-, όταν πάτησε ξαφνικά το pause, έχυσε το ποτήρι με το χιλιανό shiraz της πάνω στην λευκή φλοκάτη, γύρισε οργισμένη και μου ούρλιαξε: "Αν πας με άλλη, θα σου κόψω το κεφάλι". Παρέμεινα ευνουχισμένος άλλα τρία χρόνια, αλλά ήξερα ότι έπρεπε να πάω και με άλλη.

Κατέβηκα προχθές στην Πέτρου Συκουτρή. Ήταν όπως την άφησα. Κακοφωτισμένη, γεμάτη πρεζόνια και undercover μπάτσους, και με τα σκουπίδια να ξεχειλίζουν τους κόκκινους κάδους και τα ρακούν να τα ροκανίζουν με μανία, αφήνοντας την εμετική τους αποφορά να ποτίζει την υγρή ατμόσφαιρα. Στη θέση όμως του "Shawshank Redemption" έχει σηκωθεί ένα τριώροφο τρέντι ρουχαλάδικο όπου συχνάζουν 20άρες από το Συντριβανάκι και την Αγριελιά και γκέι δημοσιογράφοι περιοδικών. Ακριβώς δίπλα έχει ανοίξει το "Maradona". Ένα εντελώς χάλια μπαράκι με τοιχογραφίες α λα Αλταμίρα και Εσκοριάλ και αρρωστημένη εμμονή στο death metal. Σερβίρουν ξεπλυμένη μπίρα "Tin Tin". Ήπια τέσσερις τέτοιες. Έκανα κεφάλι. Την έπεσα στην Αθηνά. Χύνει από τον κώλο. Έχω ήδη κάνει τα επτά καλλίτερα γαμήσια της ζωής μου μαζί της...


Έγραψα αυτό το post ακούγοντας Russian Red. Δεν ξέρω πολλά για την κοπέλα (μόνο ότι είναι από τη Μαδρίτη), αλλά για να διασκευάζει τόσο αυθάδικα το "Girls Just Wanna Have Fun" πρέπει να είναι πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση. Δανείστηκα τις φωτογραφίες από το λατρεμένο ponyXpress.