#17 (στη λίστα με τα αγαπημένα μου άλμπουμ από τα '00s)Medeski, Martin & Wood
"End of the world party (just in case)"
(Blue Note, 2004)
Σχεδόν βλέπω την απορία στο πρόσωπο του τακτικού επισκέπτη αυτού του blog: "τόσο χαμηλή θέση για ένα σχήμα που μας έχεις πρήξει τόσα χρόνια ότι σου είναι τόσο σημαντικό"; H απάντηση είναι απλή: σ' αυτήν την ψηφοφορία, επιλέγουμε άλμπουμ - όχι κομμάτια. Αν η λίστα ήταν για τα 20 αγαπημένα μου τραγούδια/κομμάτια των '00s, θα ήταν εντελώς διαφορετική - και θα περιείχε τουλάχιστον δέκα κομμάτια των MMW, από τους οκτώ (!) δίσκους που έβγαλαν αυτά τα χρόνια. Δυστυχώς όμως, σε επίπεδο άλμπουμ, έχουν να αναμετρηθούν με το αριστούργημά τους, το "Combustication" (Blue Note, 1998) - σε σύγκριση με αυτό, ό,τι έχουν ηχογραφήσει μοιάζει συνολικά άνισο. Και όχι μόνο. Προσωπικά, διακρίνω μια αγωνία να διαφοροποιηθούν από εκείνο, να μην επαναλάβουν την συνταγή του. Στα '00s, οι MMW έκαναν τα πάντα για να αποδείξουν ότι είναι κάτι παραπάνω από ένα ιδιοφυές αβαν-γκαρντ τρίο που μετασχηματίζει το κλασικό jazz-funk σε κάτι απολύτως σημερινό. Για να το κάνουν, πέρασαν από όλα τα στάδια του πένθους που περιέγραψε η δρ. Ελίζαμπεθ Κιούμπλερ-Ρος: άρνηση, θυμό, κατάθλιψη, παζάρι, αποδοχή. Εν προκειμένω, η αποδοχή είναι πανηγυρική και πλήρης: στο τελευταίο τους άλμπουμ για την Blue Note, οι MMW εμφανίζονται ως ένα τζαζ τρίο που κατέχει τους κώδικες του φανκ, που παίζει στα δάχτυλα την electronica, που ξέρει να αυτοσχεδιάσει μέχρι θανάτου, αλλά του είναι πιο σημαντικό να σε κάνει να χορέψεις. Για να το πετύχουν αυτό, αφέθηκαν στα χέρια του παραγωγού Τζον Κινγκ (ξέρεις, ο τύπος από τους Dust Brothers που έκανε παραγωγή στους Beastie Boys και τον Beck) ο οποίος τους έβαλε σε αυστηρή δίαιτα: με εξαίρεση το End of the World Party (τι τίτλος κι αυτός!), κανένα από τα δώδεκα κομμάτια του άλμπουμ δεν ξεπερνά τα 4'-5' σε διάρκεια. Είναι όλα δε τόσο σφιχτά, στρογγυλά και καλογυαλισμένα, που σχεδόν νοσταλγείς τις χαοτικές ενορχηστρώσεις και τις χαλαρές μπασογραμμές που ήξέρες. Στο τέλος όμως, δεν το σκέφτεσαι, το άλμπουμ κυλά νεράκι κι εσύ πιάνεις τον εαυτό σου να αφήνεται στο groove.
19. James Carter: Chasin' the gypsy
20. Nathaniel Merriweather presents Lovage: Music to make love to your old lady by
"End of the world party (just in case)"
(Blue Note, 2004)
Σχεδόν βλέπω την απορία στο πρόσωπο του τακτικού επισκέπτη αυτού του blog: "τόσο χαμηλή θέση για ένα σχήμα που μας έχεις πρήξει τόσα χρόνια ότι σου είναι τόσο σημαντικό"; H απάντηση είναι απλή: σ' αυτήν την ψηφοφορία, επιλέγουμε άλμπουμ - όχι κομμάτια. Αν η λίστα ήταν για τα 20 αγαπημένα μου τραγούδια/κομμάτια των '00s, θα ήταν εντελώς διαφορετική - και θα περιείχε τουλάχιστον δέκα κομμάτια των MMW, από τους οκτώ (!) δίσκους που έβγαλαν αυτά τα χρόνια. Δυστυχώς όμως, σε επίπεδο άλμπουμ, έχουν να αναμετρηθούν με το αριστούργημά τους, το "Combustication" (Blue Note, 1998) - σε σύγκριση με αυτό, ό,τι έχουν ηχογραφήσει μοιάζει συνολικά άνισο. Και όχι μόνο. Προσωπικά, διακρίνω μια αγωνία να διαφοροποιηθούν από εκείνο, να μην επαναλάβουν την συνταγή του. Στα '00s, οι MMW έκαναν τα πάντα για να αποδείξουν ότι είναι κάτι παραπάνω από ένα ιδιοφυές αβαν-γκαρντ τρίο που μετασχηματίζει το κλασικό jazz-funk σε κάτι απολύτως σημερινό. Για να το κάνουν, πέρασαν από όλα τα στάδια του πένθους που περιέγραψε η δρ. Ελίζαμπεθ Κιούμπλερ-Ρος: άρνηση, θυμό, κατάθλιψη, παζάρι, αποδοχή. Εν προκειμένω, η αποδοχή είναι πανηγυρική και πλήρης: στο τελευταίο τους άλμπουμ για την Blue Note, οι MMW εμφανίζονται ως ένα τζαζ τρίο που κατέχει τους κώδικες του φανκ, που παίζει στα δάχτυλα την electronica, που ξέρει να αυτοσχεδιάσει μέχρι θανάτου, αλλά του είναι πιο σημαντικό να σε κάνει να χορέψεις. Για να το πετύχουν αυτό, αφέθηκαν στα χέρια του παραγωγού Τζον Κινγκ (ξέρεις, ο τύπος από τους Dust Brothers που έκανε παραγωγή στους Beastie Boys και τον Beck) ο οποίος τους έβαλε σε αυστηρή δίαιτα: με εξαίρεση το End of the World Party (τι τίτλος κι αυτός!), κανένα από τα δώδεκα κομμάτια του άλμπουμ δεν ξεπερνά τα 4'-5' σε διάρκεια. Είναι όλα δε τόσο σφιχτά, στρογγυλά και καλογυαλισμένα, που σχεδόν νοσταλγείς τις χαοτικές ενορχηστρώσεις και τις χαλαρές μπασογραμμές που ήξέρες. Στο τέλος όμως, δεν το σκέφτεσαι, το άλμπουμ κυλά νεράκι κι εσύ πιάνεις τον εαυτό σου να αφήνεται στο groove.
- Τα μουσικά μου '00s μέχρι στιγμής:
19. James Carter: Chasin' the gypsy
20. Nathaniel Merriweather presents Lovage: Music to make love to your old lady by
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου