Η ταινία κρατάει στην άκρη λίγη απ’ την πικράδα της νουβέλας του Τρούμαν Καπότε. Είναι αυτό το βροχερό φινάλε με το φιλί που μαεστρικά οργανώνει ο Μπλέικ Εντουαρντς -κι ας το ξεκινάει μ’ ένα διάλογο που σχεδόν ξεπατικώνει τη σκληράδα του βιβλίου. Είναι και η Οντρεϊ Χέπ-μπορν, βέβαια. Που πασπαλίζει με τη νεραϊδένια της αύρα κάθε παρεξηγήσιμη στροφή του σεναρίου, κάνοντας μια ένεση αναισθητικού κατ’ ευθείαν στην ψυχή και στις εντάσεις της. Γιατί η Χόλι Γκολάιτλι της είναι ένα πλάσμα μυθικό, δεν είναι ακριβώς η Χόλι που περιέγραφε ο Καπότε. Μια Μέριλιν Μονρόε -αυτήν ήθελε για το ρόλο ο συγγραφέας- θα ήταν η ιδανική πρωταγωνίστρια ενός ειλικρινούς «Προγεύματος στου Τίφανι»: ένα ανασφαλές, λιγωτικό πλάσμα που δεν μπορείς να του πεις «όχι» ούτε να το κάνεις ευτυχισμένο ποτέ. Μια τέτοια γυναίκα έχουμε όλοι ποθήσει κάποια στιγμή - κι όλους μάς έχει αφήσει μ’ ένα τεράστιο κενό στην καρδιά.
Αλλά ας τ’ αφήσουμε αυτά. Ετσι κι αλλιώς, βιβλίο και ταινία την ίδια επίγευση χορηγούν στο τέλος. Στο πρώτο την κάνει τη δουλειά το απαθές ύφος του συγγραφέα. Στη δεύτερη αναλαμβάνει την ευθύνη το ξωτικό-πρωταγωνίστρια: Κανείς δεν θα ήθελε να είναι η Χόλι Γκολάιτλι, αλλά όλοι ζηλεύουν τη Χόλι Γκολάιτλι. Ολοι θα ήθελαν να είναι η Χόλι Γκολάιτλι with a twist. Οσο εύκολα καταδικάζουν την τρυφηλότητα, τόσο δύσκολα θα πουν «όχι» σ’ ένα ξέφρενο πάρτι - ειδικά όταν όλα τα υπόλοιπα πάνε στραβά.
Κι όσο πλησιάζουν οι γιορτές, το «Πρόγευμα στου Τίφανι» -είτε στην έντυπη, είτε στην πιο προσιτή, σελιλόιντ, μορφή του- ξαναπαίρνει τη θέση του στις μικρές, προσωπικές, ιεροτελεστίες προετοιμασίας της ψυχής για μια ανάταση. Τα ηχεία ξαναμουρμουρίζουν το Μοοn River του Χένρι Μαντσίνι. Τα διαμάντια ξετρυπώνουν απ’ τα κλειδωμένα συρτάρια. Οι κόμποι στις γραβάτες είναι πιο προσεγμένοι, μ’ ένα έξτρα άγγιγμα των δακτύλων, άγγιγμα φροντίδας, σε κάθε ελιγμό του δεσίματος. Ολοι ετοιμάζονται να γίνουν οι Χόλι Γκολάιτλι που θέλουν. Οι Χόλι Γκολάιτλι με τις διορθωτικές πινελιές που θα κάνουν το παραμύθι να διαρκέσει πολύ περισσότερο απ’ το γεμάτο αμφιβολία φινάλε του Εντουαρντς.
Παίρνοντας την τελευταία στροφή του Νοέμβρη, έχουμε ακόμη μπροστά μας το ίδιο γκρίζο σκηνικό. Αβεβαιότητα, εντάσεις, λίγη μιζέρια, μπόλικη παραίτηση. Λες και τα προβλήματα θα φύγουν μακριά αν δεν ασχοληθούμε μαζί τους. Λες και το τηλέφωνο θα σταματήσει να χτυπάει, Χόλι, αν το κρύψουμε. Ελπίζουμε όλοι στην ευθεία του Δεκέμβρη -κι όσο πλησιάζουμε στο τέλος- να βρέχει νεραϊδόσκονη. Ας σηκώσουμε το τηλέφωνο. Μπορεί τα νέα να είναι καλά.
(Δημοσιεύθηκε στο τεύχος Δεκεμβρίου '09 του GK)
Αλλά ας τ’ αφήσουμε αυτά. Ετσι κι αλλιώς, βιβλίο και ταινία την ίδια επίγευση χορηγούν στο τέλος. Στο πρώτο την κάνει τη δουλειά το απαθές ύφος του συγγραφέα. Στη δεύτερη αναλαμβάνει την ευθύνη το ξωτικό-πρωταγωνίστρια: Κανείς δεν θα ήθελε να είναι η Χόλι Γκολάιτλι, αλλά όλοι ζηλεύουν τη Χόλι Γκολάιτλι. Ολοι θα ήθελαν να είναι η Χόλι Γκολάιτλι with a twist. Οσο εύκολα καταδικάζουν την τρυφηλότητα, τόσο δύσκολα θα πουν «όχι» σ’ ένα ξέφρενο πάρτι - ειδικά όταν όλα τα υπόλοιπα πάνε στραβά.
Κι όσο πλησιάζουν οι γιορτές, το «Πρόγευμα στου Τίφανι» -είτε στην έντυπη, είτε στην πιο προσιτή, σελιλόιντ, μορφή του- ξαναπαίρνει τη θέση του στις μικρές, προσωπικές, ιεροτελεστίες προετοιμασίας της ψυχής για μια ανάταση. Τα ηχεία ξαναμουρμουρίζουν το Μοοn River του Χένρι Μαντσίνι. Τα διαμάντια ξετρυπώνουν απ’ τα κλειδωμένα συρτάρια. Οι κόμποι στις γραβάτες είναι πιο προσεγμένοι, μ’ ένα έξτρα άγγιγμα των δακτύλων, άγγιγμα φροντίδας, σε κάθε ελιγμό του δεσίματος. Ολοι ετοιμάζονται να γίνουν οι Χόλι Γκολάιτλι που θέλουν. Οι Χόλι Γκολάιτλι με τις διορθωτικές πινελιές που θα κάνουν το παραμύθι να διαρκέσει πολύ περισσότερο απ’ το γεμάτο αμφιβολία φινάλε του Εντουαρντς.
Παίρνοντας την τελευταία στροφή του Νοέμβρη, έχουμε ακόμη μπροστά μας το ίδιο γκρίζο σκηνικό. Αβεβαιότητα, εντάσεις, λίγη μιζέρια, μπόλικη παραίτηση. Λες και τα προβλήματα θα φύγουν μακριά αν δεν ασχοληθούμε μαζί τους. Λες και το τηλέφωνο θα σταματήσει να χτυπάει, Χόλι, αν το κρύψουμε. Ελπίζουμε όλοι στην ευθεία του Δεκέμβρη -κι όσο πλησιάζουμε στο τέλος- να βρέχει νεραϊδόσκονη. Ας σηκώσουμε το τηλέφωνο. Μπορεί τα νέα να είναι καλά.
(Δημοσιεύθηκε στο τεύχος Δεκεμβρίου '09 του GK)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου