Ένα παλιό γαλλικό τραγουδάκι

Gilbert Bécaud - Je t' appartiens

Το τραγούδι - κόλλημά μου των ημερών το λέει, φυσικά, ο Ροντ Στιούαρτ. Αυτός ο τροβαδούρος των γλυκών στιγμών και της ελεγχόμενης καύλας. Παραδόξως η νέα του συνεισφορά στο εμμονικό playlist μου δεν προέρχεται από την τετραλογία του με κομμάτια από το Great American Songbook. Εκεί θα βρεις πολλές χριστουγεννιάτικες ή έστω χιονισμένες αναφορές, όμορφη vocal jazz, σαν αυτή που ακούγεται απλόχερα τούτες τις άγιες μέρες (πάντα ήθελα να το γράψω αυτό!). Αλλά το νέο μου κόλλημα είναι η διασκευή του "Let It Be Me" που ερμηνεύει παρέα με την Τζένιφερ Χάντσον και είναι το λιγότερ0 -έως και καθόλου- soul κομμάτι της τελευταίας του δισκογραφικής δουλειάς: To "Soulbook" είναι στην ουσία ο έκτος τόμος του ταξιδιού πίσω στο χρόνο που κάνει μέσα στα zeros o Βρετανός κρούνερ, ενός ταξιδιού που έχει ως αντικείμενο μελέτης την αμερικανική ποπ μουσική και πέρασε από το Great American Songbook στο adult rock για να καταλήξει, θεωρητικά, στην soul. Στην ουσία όμως, είναι ένα Ευαγγέλιο της Motown.

Αντί να καταπιαστεί με όλους αυτούς τους ιερείς της soul που επηρέασαν αφάνταστα τον τρόπο με τον οποίον ο ίδιος τραγουδάει όλα αυτά τα χρόνια, προτιμάει να κάνει μια ξεπέτα, με εύκολες διασκευές μερικών από τα πιο διάσημα χιτ της «μαύρης» δισκογραφικής από το Ντιτρόιτ. Ξεπέτα, που εννοείται βέβαια, ότι ακούγεται αφάνταστα ευχάριστα. Είπαμε: ο άνθρωπος είναι ο τροβαδούρος της ελεγχόμενης καύλας... Tέλος πάντων. Άλλο είναι το θέμα μας: Το "Let It Be Me" δεν είναι soul τραγούδι και ο λόγος που συγκαταλέγεται στη λίστα του "Soulbook" είναι μια διασκευή από τους άξιους soul ερμηνευτές Τσακ Τζάκσον και Μαξίν Μπράουν, το 1967, που έδωσε την αφορμή στον Ροντ Στιούαρτ να ερμηνεύσει κι ένα κομμάτι που ταιριάζει περισσότερο στο γλυκερό του στυλ -αλλά και να κάνει ένα ντουέτο με την ανερχόμενη Τζένιφερ Χάντσον.


Timothy B. Schmit and Jackson Browne - Let It Be Me

Όσο κι αν έψαξα, δεν κατάφερα να βρω την εκτέλεση του '67, στην οποία στηρίχτηκε ο Στιούαρτ, από τους Τζάκσον και Μπράουν. Έπεσα όμως πάνω σε κάτι θεϊκό: Σε μια διασκευή από τον Τζάκσον Μπράουν! Δηλαδή ποιές οι πιθανότητες; (Είναι σαν να βγει μετά από χρόνια ένας τραγουδιστής νησιώτικων που να λέγεται Βαζαίος Γιαννούλης και να κάνει διασκευή την «Πιτσιρίκα»). Μαζί με τον μπασίστα των Eagles, Τίμοθι Σμιτ, ο Τζάκσον Μπράουν (σαν να λέμε «ο Λέκας και ο Σπάθας των ΗΠΑ») ερμήνευσαν κάποια στιγμή εντελώς αδιάφορα το "Let It Be Me". Και γιατί να μην το κάνουν κι αυτοί; Το κομμάτι έχει να επιδείξει μια νέα εκτέλεση κάθε ένα ή δύο χρόνια και στο παλμαρέ του θα διαβάσει κανείς τα πιο απίθανα ονόματα...


Demis Roussos - Let It Be Me


Julio Inglesias - Let It Be Me

Για παράδειγμα, του Ντέμη Ρούσου και του Χούλιο Ινγκλέσιας. Οι οποίοι καταφέρνουν να δώσουν δύο από τις πλέον άθλιες ερμηνείες του και ταυτόχρονα να καταστήσουν όσο πιο σαφές γίνεται ότι πρόκειται για ένα τραγούδι που δεν θα πρέπει για κανένα λόγο να λείπει από το ρεπερτόριο του μέσου, ξεπεσμένου, 60άρη βαψομαλλιά και αλκοολικού wedding singer. Ή του performer σε κρουαζιερόπλοιο.


Elvis Presley - Let It Be Me

Ω ναι, οι διασκευές (το 90% των οποίων είναι εμετικές) είναι εκατοντάδες. Είναι τόσο πιασάρικη η μελωδία του "Let It Be Me" και τόσο αγαπουλίνικη η όλη του μυρωδιά του που όποιος αναζητούσε ένα εύκολο χιτ για το δισκάκι του ή μια συγκινητική στιγμή για τη συναυλία του, κατέφευγε σ' αυτό. Είμαι σίγουρος πώς ελάχιστοι απ' όσους το τραγούδησαν (και σίγουρα όχι ο Έλβις, που άρχισε να το τραγουδάει το 1970, νομίζοντας κι αυτός ότι πρωτοβγήκε από τους Τζάκσον και Μπράουν) ήξεραν ότι το κομμάτι δεν ήταν των Everly Brothers (πάλι αυτοί!), ή έστω γραμμένο για τους Everly Brothers, αλλά ήταν ένα παλιό, γαλλικό τραγούδι των '50s, του Ζιλμπέρ Μπεκό και του Πιέρ Ντελανοέ (καμμία σχέση με τον σημερινό δήμαρχο Παρισίων). Ο τελευταίος είχε μέχρι τότε γράψει στίχους για αμέτρητα χιτ της Εντίτ Πιάφ και του Σαρλ Αζναβούρ και αρκετών ακόμη Γάλλων τραγουδιστών και συνέχιζε μέχρι τον θάνατό του, πριν τρία χρόνια, να γράφει για τον Τζόνι Χάλιντέι (ή τον... Ροντ Στιούαρτ των Ηλυσίων Πεδίων!)


Ginette Reno - Je t' appartiens
Οι στίχοι του Ντελανοέ που δήλωναν "Σου ανήκω" γράφτηκαν για χάρη του Ζιλμπέρ Μπεκό, του θρύλου του παρισινού "Olympia" που τις δεκαετίες του '50 και του '60 το γέμιζε κάθε βράδυ και συνάρπαζε το ερωτύλο κοινό του με το δυναμικό, βραχνό, ερωτικό τραγούδισμά του (κομματάκι αστείο, όταν το ακούς σήμερα, σε μια εποχή όπου ο κόσμος λατρεύει -ας πούμε- τους Animal Collective). Η μουσική ήταν του ίδιου του Μπεκό. Το ηχογράφησε για πρώτη φορά το 1955 και τον ακολούθησαν, φυσικά, πολλοί συμπατριώτες του. Την εκτέλεση της Ζινέτ Ρενό που ανέβασα εδώ πιο πάνω, τη βάζω μόνο και μόνο για το βίντεο κλιπ - Ναγκασάκι που ανακάλυψα στο YouTube και που έχει αφήσει δύο αυλάκια από δάκρυα γέλιου στα μάγουλά μου.

Στα αγγλικά, με τον τίτλο "Let It Be Me" και στίχους του μάλλον αποτυχημένου Μάνι Κέρτις, πρωτοτραγουδήθηκε το 1957, δύο χρόνια μετά την πρώτη του εκδοχή από τον Μπεκό. Ήταν μια υπέροχη εκτέλεση από την Τζιλ Κόρεϊ, ίσως η πιο όμορφη που έχει ακουστεί μέχρι σήμερα...


Jill Corey - Let It Be Me
Χιτ, φυσικά, το έκαναν -ποιοι άλλοι;- οι Everly Brothers. Το συγκρότημα του οποίου ο ήχος, όπως έχω ξαναγράψει, επηρέασε όσο λίγων τους Beatles, έφτασε στο νούμερο 7 του Billboard το 1960, όπως μας επιβεβαιώνει η αγαπημένη Wikipedia. Τα αδέλφια Έβερλι συνεχίζουν φυσικά να το λένε με περηφάνεια μέχρι σήμερα, που εβδομηντάρισαν.


Everly Brothers - Let It Be Me
Ποιοι άλλοι το έχουν τραγουδήσει; Έχω χάσει τη μπάλα. Είπαμε ήδη για τον Έλβις, να μην ξεχάσουμε τη Νάνσι Σινάτρα και τον Μπομπ Ντίλαν (το '66 και το '70 αντίστοιχα το ηχογράφησαν στα άλμπουμ που έβγαλαν τότε -μη ρωτάς), ούτε και του Σόνι και Σερ (1965). Εννοείται ότι δεν θα το άφηνε ήσυχο ο Τομ Τζόουνς. O Γουίλι Νέλσον, επίσης, που κάτι τέτοια τα λατρεύει και τα ερμηνεύει με τον πιο καλό του τρόπο, ο Ιππότης της Ασφάλτου Ντέιβιντ Χάσελφοχ, τότε που την είχε δει και τραφουδιστής και τέλος -ΝΑΙ, ΠΑΛΙ ΑΥΤΟΣ!!!! (διάβασε την τελευταία παράγραφο του λινκ που σε στέλνω, αν βαριέσαι να το διαβάσεις όλο!)- ο Τζέισον Ντόνοβαν για τη μεγάλη του επιστροφή πέρσι στην δισκογραφία, με το άλμπουμ που ονόμασε ακριβώς έτσι: Let It Be Me! Το φοβερό είναι ότι κανένας τους, ούτε καν ο Ντίλαν που το πάλεψε πιο πολύ από όλους, δεν κατάφερε να ξεφύγει από το ερωτικά νανουριστικό στυλ του τραγουδιού. Μ' αυτά και μ' αυτά, η πιο ενδιαφέρουσα μουσικά εκδοχή του "Let It Be Me" παραμένει η πρώτη πρώτη του, ως "Je t' Appartiens", από τον ίδιο τον Ζιλμπέρ Μπεκό. Για την εποχή του -mid 50s- ήταν, αν μη τι άλλο, πρωτοποριακή!


Bob Dylan - Let It Be Me


Willie Nelson & Sheryl Crow - Let It be Me