#10 (στη λίστα με τα αγαπημένα μου άλμπουμ από τα '00s) Νοrah Jones
Come away with me
(Blue Note, 2002)
Αυτά έγραφα τότε - την άνοιξη του 2002 - στο Jazz&Τζαζ:
"Είναι δυνατόν; Γεννήθηκαν τζαζ τραγουδίστριες μετά το ’70; Η ερώτηση κρύβει πολλές αγωνίες, παραμένει όμως ρητορική, καθώς η απάντηση είναι προφανής. Η Νόρα Τζόουνς γεννήθηκε αρκετά μετά το ’70 – για την ακρίβεια, στις 30 του Μαρτίου που μας πέρασε έκλεισε 23 χρόνια ζωής σ’ αυτόν τον πλανήτη, τα 19 εκ των οποίων ήταν ιδιαίτερα δημιουργικά. Ήταν μόλις τεσσάρων όταν μετακόμισε με τη μητέρα της από τη Νέα Υόρκη στο Ντάλας, πέντε όταν μπήκε στην παιδική χορωδία της εκκλησίας, επτά όταν ξεκίνησε μαθήματα πιάνου, 13 όταν ξεκίνησε να παίζει σαξόφωνο στο σχολείο, 15 όταν γράφτηκε στο πρότυπο σχολείο Booker T. Washington (όπου είχαν φοιτήσει μεταξύ άλλων η Έρικα Μπαντού και ο Ρόι Χάργκροουβ), 16 όταν τραγούδησε πρώτη φορά μόνη της μπροστά σε κοινό, 18 όταν αποφάσισε να σπουδάσει τζαζ πιάνο, 20 όταν εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη, παίζοντας σε καφέ και κλαμπάκια και μοιράζοντας demo σε δισκογραφικές εταιρίες. Από τον Ιανουάριο του 2001 όμως ανήκει στο δυναμικό της Blue Note. Την πρωτακούσαμε στο Songs From The Analog Playground του Τσάρλι Χάντερ, ενώ το περασμένο καλοκαίρι ηχογράφησε Το Come Away With Me υπό την επίβλεψη του παραγωγού Άριφ Μάρντιν, του ανθρώπου που ευθύνεται για τις ενορχηστρώσεις της Ντάστι Σπρίνγκφιλντ και της Αρίθα Φράνκλιν και ο οποίος εξασφάλισε τη συμμετοχή μουσικών του βεληνεκούς του Μπιλ Φριζέλ στην ηχογράφηση. Η ίδια η Νόρα αποδεικνύει τις ικανότητές της στο κλασικό και ηλεκτρικό πιάνο, ερμηνεύοντας τραγούδια του Χανκ Γουίλιαμς, του Χόγκι Καρμάικλ και μόνο τρία δικά της – εκ των οποίων όμως το Don't Know Why έχει τα φόντα να γίνει από τώρα κλασικό.
Οι επιρροές της είναι σαφείς: λίγη Μπίλι Χόλιντεϊ, περισσότερη Νίνα Σιμόν, αρκετή Τζόνι Μίτσελ, μια πρέζα Κάρολ Κινγκ – εν τέλει το αποτέλεσμα θυμίζει πολύ μια άλλη Τζόουνς, την Ρίκι Λι, η οποία πολύ μας έχει λείψει τα τελευταία χρόνια. To τραγούδισμά της είναι αέρινο, χαλαρό, κυλά με άνεση πάνω από τα είδη, καθώς αναμιγνύει με έναν απολύτως φρέσκο τρόπο τη jazz, τη folk, την pop, την country εκφράζοντας έτσι μια “έντεχνη” απάντηση στην ενήλικη ποπ της Dido. Α, και είναι μια κούκλα".
Σήμερα, η Νόρα Τζόουνς είναι πλήρως καταξιωμένη. Έδωσε μια τεράστια ανάσα ζωής στην Blue Note που στην συνέχεια χρηματοδότησε εξαιρετικούς μουσικούς για εξαιρετικούς δίσκους (περισσότερα στην συνέχεια της αναδρομής στα '00s). Αλλά θεωρείται συνώνυμο του νερόβραστου (έχω έναν φίλο που την αποκαλεί "νεόγρια"), μια τροβαδούρος για τριαντάρηδες μικροαστούς. Είμαι ένας από αυτούς, προα. Και παραδέχομαι ότι σε μένα τουλάχιστον, η φωνή της έχει μια απολύτως καταπραϋντική επίδραση. Και ναι, το Don't Know Why είναι κλασικό.
Τα μουσικά μου '00s μέχρι στιγμής:
11. Brad Mehldau - Places
12. Koop - Waltz for Koop
13. The Bird and the Bee - The Bird and the Bee
14. Gnarls Barkley - St. Elsewhere
15. Cat Power: the Greatest
16. Richard Hawley: Lady's Bridge
17. Medeski, Martin & Wood - End of the World Party (just in case)
18. Charlie Haden & the Liberation Music Orchestra - Not in our Name
19. James Carter: Chasin' the gypsy
20. Nathaniel Merriweather presents Lovage: Music to make love to your old lady by
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου