'09 #08:Melody Gardot
My One And Only Thrill
Λίγο καιρό πριν ξεκινήσουμε αυτόν το μαραθώνιο των posts για την ανάδειξη των καλλίτερων άλμπουμ της χρονιάς, είχα κάνει μια πρώτη, πρόχειρη λίστα με όλους εκείνους τους τίτλους που θα μπορούσαν να χωρέσουν στην πρώτη εικοσάδα (και ήταν κάπου 50!) . Προσπαθούσα να κάνω ένα εύκολο ξεσκαρτάρισμα, συγκρίνοντας κατ' αρχάς το συναίσθημα που μου προκαλούσε το διάβασμα -μια ακόμη φορά- του κάθε τίτλου και το ποιος με συγκινούσε πιο πολύ. Προσπαθούσα να χωρέσω στο top 20 όλες μου τις εμμονές και ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι η νεαρή Καναδέζα στο τέλος θα έμενε απ' έξω.
Όσο πλησιάζαμε στην 1η Δεκεμβρίου, την ημέρα που είχε οριστεί ως η πρώτη της ψηφοφορίας, άρχισα να ακούω 4-5 άλμπουμ σε επανάληψη μέσα στο 24ωρο από τα 30 περίπου που γλίτωσαν το πρώτο ξεσκαρτάρισμα και κυνηγούσαν μια θέση από το 6 και κάτω (η πρώτη πεντάδα είχε "κλειδώσει" πριν καν φύγει το καλοκαίρι...) και να τα συγκρίνω πάλι μεταξύ τους. Έστησα κάτι σαν προημιτελικούς αγώνες. Και η Μέλοντι Γκαρντό, παρ' ότι δεν παίζει κάποιο μουρμουριστό lo-fi indie rock, ούτε κάποιο είδος πωρωτικής σκληρής μουσικής απ' αυτά που μου αρέσουν, παρ' ότι είναι από τα κορίτσια που θα περίμενες να βρεις στη λίστα του Mr. Arkadin, αλλά σίγουρα όχι στου Homo Ludens (να, δες πιο κάτω, στην δεκαετία ψηφίζω για νούμερο 8 τους My Chemical Romance) κατάφερνε όχι μόνο να επιβιώνει της σύγκρισης, αλλά και να ανεβαίνει σκαλιά στην τελική κατάταξη.
Το "My One And Only Thrill" -πέρα από την συγκινητική ιστορία που κουβαλάει από πίσω του και για την οποίαν έχω γράψει εδώ- θα ήταν ήδη κλασσικό, αν είχε βγει σε μιαν άλλη δεκαετία, μισό αιώνα πίσω ας πούμε. Το γιατί, θα το καταλάβεις, αν διαβάσεις τι έγραψε ο Mr. Arkadin εδώ. Π.Χρ.
Όσο πλησιάζαμε στην 1η Δεκεμβρίου, την ημέρα που είχε οριστεί ως η πρώτη της ψηφοφορίας, άρχισα να ακούω 4-5 άλμπουμ σε επανάληψη μέσα στο 24ωρο από τα 30 περίπου που γλίτωσαν το πρώτο ξεσκαρτάρισμα και κυνηγούσαν μια θέση από το 6 και κάτω (η πρώτη πεντάδα είχε "κλειδώσει" πριν καν φύγει το καλοκαίρι...) και να τα συγκρίνω πάλι μεταξύ τους. Έστησα κάτι σαν προημιτελικούς αγώνες. Και η Μέλοντι Γκαρντό, παρ' ότι δεν παίζει κάποιο μουρμουριστό lo-fi indie rock, ούτε κάποιο είδος πωρωτικής σκληρής μουσικής απ' αυτά που μου αρέσουν, παρ' ότι είναι από τα κορίτσια που θα περίμενες να βρεις στη λίστα του Mr. Arkadin, αλλά σίγουρα όχι στου Homo Ludens (να, δες πιο κάτω, στην δεκαετία ψηφίζω για νούμερο 8 τους My Chemical Romance) κατάφερνε όχι μόνο να επιβιώνει της σύγκρισης, αλλά και να ανεβαίνει σκαλιά στην τελική κατάταξη.
Το "My One And Only Thrill" -πέρα από την συγκινητική ιστορία που κουβαλάει από πίσω του και για την οποίαν έχω γράψει εδώ- θα ήταν ήδη κλασσικό, αν είχε βγει σε μιαν άλλη δεκαετία, μισό αιώνα πίσω ας πούμε. Το γιατί, θα το καταλάβεις, αν διαβάσεις τι έγραψε ο Mr. Arkadin εδώ. Π.Χρ.
Μέχρι εδώ:
09. Broken Records - Until The Earth Begins To Part
10. Gossip - Music For Men
11. Sparklehorse & Dangermouse - Dark Night Of The Soul
12. Soulsavers - Broken
13. Edward Sharpe & The Magnetic Zeros - Edward Sharpe & The Magnetic Zeros
14. The Antlers - Hospice
15. Hidden Cameras - Origin Orphan
16. Royksopp - Junior
17. Manic Street Preachers - Journal For Plague Lovers
18. Empire Of The Sun - Walking On A Dream
19. Kleerup – Kleerup
20. Placebo - Battle For The Sun
Μια συνέντευξη της Μέλοντι Γκαρντό
'00s #08:My Chemical Romance
Welcome To The Black Parade (2006)
Εκεί, στις αρχές της δεκαετίας, το post punk που είχαν υπηρετήσει μπάντες όπως οι Green Day και οι Offspring με τεράστια επιτυχία μέσα στα '90s άρχισε να μετατρέπεται σε ένα κομματάκι πιο μελωδικό και θεατρικό είδος: Το emo-rock. Γκρουπ όπως οι AFI, οι Coheed For Cambria, οι Funeral For A Friend, οι Fall Out Boy συγκίνησαν τις ορδές των εφήβων που έψαχναν έναν τρόπο να κάνουν την επανάστασή τους, έβγαλαν μερικά αρκετά καλά δισκάκια, αλλά το είδος σύντομα μετατράπηκε σε ένα εμπορικό παιχνίδι που περισσότερο νοιαζόταν να εκμεταλλευθεί την καταθλιπτική μόδα που ξαφνικά έπιασε όλη την πιτσιρικαρία, παρά να αποδώσει μερικές σοβαρές μουσικές. Τουλάχιστον κάτι σημαντικό άφησε το emo rock στην δεκαετία που το γέννησε. Το "Black Parade" των My Chemical Romance είναι ο δεύτερος πιο πωρωτικός δίσκος των '00s (τον πρώτο θα τον διαβάσεις σε λίγες ημέρες -βρίσκεται στο #4 της λίστας μου) και πρόκειται για ένα concept album που μιλάει για τη ζωή ενός νεαρού καρκινοπαθή, έτσι όπως ο κεντρικός ήρωας τη βλέπει να περνάει μπροστά από τα μάτια του τις τελευταίες του ώρες μέσα στο νοσοκομείο. Σκοτεινό, γοτθικό, αλλά ταυτόχρονα ξεσηκωτικό και μελωδικό, είναι το άλμπουμ που θα μπορούσε να έχει φτιάξει μόνο ένας Μπίλι Κόργκαν -αν δεν έκανε όλες τις λάθος επιλογές στο πώς συνέχισε την καριέρα των Smashing Pumpkins. Π.Χρ.
Μέχρι εδώ:
09. Bjork - Vespertine (2001)
10. Norah Jones - Come Away With Me (2002)
11. Sunset Rubdown - Dragonslayer (2009)
12. Antony & The Johnsons - The Crying Light (2009)
13. Killers - Hot Fuss (2004)
14. Bat For Lashes - Two Suns (2009)
15. Feist - Let It Die (2004)
16. Placebo - Black Market Music (2000)
17. Arcade Fire - Funeral (2004)
18. MGMT - Oracular Spectacular (2008)
19. The Divine Comedy - Regeneration (2001)
20. Leonard Cohen – Ten New Songs (2001)
My Chemical Romance - Famous Last Words
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου