You don't know what it means to miss New Orleans (updated)

Την εποχή που η κυβέρνηση Μπους επέτρεψε την καταστροφή της Νέας Ορλεάνης, δούλευα στο ραδιόφωνο κι ένιωθα υποχρέωσή μου να παίζω σε κάθε εκπομπή (όχι ότι το πήρε είδηση κανείς) το "Blues for New Orleans" του Duke Ellington, αυτόν τον υπέροχο ύμνο, με το γουργουρητό του hammond του "Wild" Bill Davis και το σαξόφωνο του Johnny Hodges, στο τελευταίο σόλο της ζωής του (πέθανε στην διάρκεια της ηχογράφησης του άλμπουμ, με αποτέλεσμα να ακούγεται στα μισά κομμάτια του "New Orleans Suite"). Τους επόμενους μήνες, κυκλοφόρησαν και άλμπουμ τα έσοδα των οποίων πήγαν στην ανακούφιση των θυμάτων του τυφώνα Κατρίνα, όπως η ζωντανή ηχογράφηση της συναυλίας που διοργάνωσε στο Jazz at the Lincoln Center o Wynton Marsalis, με δεκάδες καλεσμένους (ανάμεσά τους η Diana Krall, η οποία τραγούδησε το "Basin Street Blues", στην καλύτερη ίσως ερμηνεία της καριέρας της) ή το ανατριχιαστικό "Sippiana Hericane" του Dr. John. Οπότε εμπλούτισα το ρεπερτόριο, χωρίς να ξεχνάω να βάζω και το "Do you know what it means to miss new orleans", φυσικά.
Τα θυμήθηκα όλα αυτά γιατί τις τελευταίες τρεις εβδομάδες παρακολουθώ με προσήλωση το "Treme", την τελευταία "καλύτερη-σειρά-στην-ιστορία-της-τηλεόρασης" (μη γελιόμαστε, αυτή παραμένει το "Singing Detective" ισοψηφώντας με τους "Sopranos" - οι υπόλοιπες ακολουθούν με μεγάλη διαφορά).

Η σειρά εξελίσσεται τρεις μήνες μετά την καταστροφή και καταγράφει ακριβώς τις προσπάθειες αυτής της κοινότητας να σταθεί ξανά στα πόδια της και να συνεχίσει την ζωή της. Είναι ένα συναρπαστικό χρονικό, με την μουσική να διεκδικεί κανονικό ρόλο ανάμεσα στους πρωταγωνιστές - και πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς; Μιλάμε για Νέα Ορλεάνη, την πόλη όπου γεννήθηκε η τζαζ και που συνεχίζει να παράγεται η καλύτερη λαϊκή μουσική του κόσμου (κάποιοι Βραζιλιάνοι ίσως διαφωνούν μ' αυτό) - η μουσική για το "Treme" είναι ό,τι ήταν το dating για το "Sex & the City", οι φόνοι για τους "Sopranos" (ή το "Law & Order"), οι εξωγήινοι για το "X-Files": το σημείο αναφοράς, η κινητήρια δύναμη, αυτό που κινεί τον μύθο. Στα τρία μέχρι στιγμής επεισόδια έχουν εμφανιστεί ο θεός Kermit Ruffins, o Elvis Costello (μόνος του και με τον Allen Toussaint), οι Galactic, o Dr. John (φυσικά) και η συνέχεια αναμένεται να είναι ανάλογη.Οι ιστορίες των "κανονικών" πρωταγωνιστών είναι αντάξια της μουσικής - και σε τελική ανάλυση, προσωπικά βρίσκω πολύ ανακουφιστικό, μετά από τόσα χρόνια που η τηλεοπτική μυθοπλασία περιστρέφεται γύρω από φόνους, δολοπλοκίες, σεξ κ.ο.κ., να υπάρχει μια σειρά που ασχολείται με ανθρώπους που παλεύουν να βγάλουν το μήνα, να βρουν τους αγνοούμενους συγγενείς τους, να ξαναχτίσουν τα κατεστραμμένα τους σπίτια.
Οι χαρακτήρες είναι εξαιρετικοί - και ο τρόπος που αναπτύσσονται από επεισόδιο σε επεισόδιο υποδειγματικός, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το ζευγάρι των πλανόδιων μουσικών που, από μια σκηνή στο δεύτερο επεισόδιο σχεδόν μονοπώλησαν το τρίτο.
Πεθαίνω με τον "big chief" Άλμπερτ Λαμπρό, που επιστρέφει με το κοντραμπάσο και την ινδιάνικη στολή του μένοντας σε ένα μπαρ (το σπίτι του είναι κατεστραμμένο) αποφασισμένος να διασώσει την παράδοση του Mardi Gras, παρά τις αντιρρήσεις των παιδιών του (ο γιος του είναι υποτίθεται ένας τζαζ τρομπετίστας που κάνει καριέρα στην Νέα Υόρκη - άμεση παραπομπή στον Christian Scott).
Λατρεύω την Ζανέτ Ντεσοτέλ, μαγείρισσα που παλεύει να ξαναφτιάξει το εστιατόριό της (γιατί δεν ήξερα την Kim Dickens; κάποιος πρέπει να πληρώσει γι 'αυτό!), αντιμέτωπη με προμηθευτές που της κόβουν την πίστωση, ανύπαρκτο προσωπικό, γονείς που δεν της δανείζουν - κι έναν εκνευριστικά loser on-off εραστή, τον μουσικό και dj με τα χαρακτηριστικά του Steve Zahn,
ο οποίος δεν χάνει ευκαιρία να θεωρητικολογήσει για την ιστορία και την κουλτούρα της Νέας Ορλεάνης, προτείνοντας ακόμα και την ιδέα να αναζητήσει η πόλη σωτηρία όχι από το κράτος, αλλά από την Μαφία, η οποία στο παρελθόν έθρεψε την τζαζ (η σκηνή που παίζει στην εκπομπή του το Buona Sera του Λούι Πρίμα, είναι η ωραιότερη χρήση αυτού του κομματιού ως soundtrack οπτικοακουστικού έργου).
Εξίσου υπέροχος θεωρητικός της Νέας Ορλεάνης ο οξύθυμος πανεπιστημιακός του John Goodman, φέρνει αγαλλίαση στους φαν του Big Lebowski.Η γυναίκα του, η Τόνι Μπερνέτ, η μαχητική δικηγόρος (την υποδύεται η καταπληκτική Melissa Leo) είναι η γείωση, το συνδετικό στοιχείο των ηρώων, εκείνη που αναλαμβάνει την επικοινωνία τους με τους θεσμούς, το κράτος, τους "εχθρούς" της πόλης με άλλα λόγια.
Aλλά η καρδιά μου είναι με τον Αντουάν Μπατίστ, τον μαλαγάνα μπατίρη τρομπονίστα που υποδύεται ο Wendell Pierce (ο οποίος στα ρεπό του παρουσιάζει εκπομπές στο τζαζ ραδιόφωνο του Νιούαρκ) που αναγκάζεται να δουλέψει στα μαγαζιά-τουριστοπαγίδες της Bourbon Street. Καθ' οδόν, σταματά σοκαρισμένος μπροστά από το κατεστραμμένο Preservation Hall. H αλήθεια είναι ότι αυτός ο ναός της μουσικής που κρατά αναμμένη την φλόγα της παραδοσιακής τζαζ της Νέας Ορλεάνης δεν έχει καταφέρει ακόμα να σταθεί στα πόδια του και χρειάζεται τη βοήθειά μας. Γι' αυτό και φέτος κυκλοφόρησε ένα καταπληκτικό δισκάκι με την ορχήστρα να συνοδεύεται από μια dream team της αμερικανικής μουσικής, από τον Pete Seeger, τον Richie Havens και τον Tom Waits μέχρι την Ani Di Franco και τον Andrew Bird. Αν είναι να αγοράσεις ένα δισκάκι νεορλεανέζικης μουσικής αυτήν την άνοιξη, ξέρεις ποιο θα είναι αυτό.