Η ζωή στα προάστεια

Έσπευσα να γράψω για το "Suburbs", το τρίτο άλμπουμ των Arcade Fire, με το που διέρρευσε στο Internet. Ένα μήνα μετά δεν έχουν αλλάξει και πολλά στο πώς το αντιμετωπίζω. Αλλά έχουν γραφτεί τόσα πολλά στο πώς το αντιμετωπίζουν όλοι οι άλλοι. Ναι, είναι το άλμπουμ που έχω ακούσει (πολύ) περισσότερες φορές από οποιοδήποτε άλλο φέτος και ναι, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου θα είναι η επιλογή μου για το Νο 1 του top 20 μου στο τέλος του χρόνου. Ναι, είναι καλλίτερο από το "Neon Bible", ναι, είναι πιο χαρούμενο και πιο "ηλεκτρικό" (όχι με την έννοια του ήχου, αλλά με την έννοια του αγγίγματος) από το "Neon Bible" και, βασικά, ναι, οι Arcade Fire είναι η σπουδαιότερη μπάντα της εποχής μας, ακόμη κι αν κάποια στιγμή πριν τρία χρόνια ήθελα να το παίξω εναλλακτικότερος των εναλλακτικών και να μην το παραδεχτώ.

Arcade Fire
The Suburbs
(Αύγουστος 2010)


Έντεχνα δομημένο σαν τους κήπους ακριβών προαστείων στα δυτικά του Λονδίνου κι άναρχα αναπάντεχο σαν κυνηγητό πιτσιρικάδων στις πίσω αυλές σπιτιών ψηλά στο Μενίδι, το τρίτο άλμπουμ των Arcade Fire καταλαμβάνει κάτι παραπάνω από μία ώρα ανά απόφαση ακρόασής του, αλλά δεν σε κουράζει ούτε δευτερόλεπτο. Ακούγεται ως αυτό ακριβώς που είναι, ως ολοκληρωμένο άλμπουμ δηλαδή, όχι ως μερικά τραγούδια - έπη, με ενδιάμεσα τραγούδια - γεμίσματα και αποτελεί την ολοκλήρωση της παρουσίασης από πλευράς των σπουδαίων Καναδών όσων έχουν να μας πουν για το ταλέντο τους. Εδώ πετούν μακριά όλες τις φλυαρίες του μεγαλείου τους, κρατούν τα ουσιώδη και πιο ζουμερά και μας χαρίζουν 16 (!) κομμάτια που εκμεταλλεύονται στο έπακρο την κληρονομιά που οι ίδιοι αφήνουν ήδη από το "Funeral" στην σύγχρονη ροκ. Η μόνη προβληματική μεριά του είναι η κληρονομιά που αφήνει με τη σειρά του στο μέλλον των Arcade Fire. Μετά και από αυτό έχουμε δει ακριβώς τι μπορούν να κάνουν με τα νέα όπλα που κουβάλησαν. Αλλά από εδώ και πέρα, ο,τιδήποτε κινηθεί στο ίδιο στυλ, λογικά θα κουράσει. Ή κάνω λάθος;

Προς το παρόν, κάθε φορά που το ακούω ανακαλύπτω και κάποιο νέο "αγαπημένο κομμάτι". Πιο πολλές φορές ως τώρα έχω ψηφίσει το ύπουλο "Suburban War". Αλλά η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν τουλάχιστον οκτώ τραγούδια εκεί μέσα που θα σημειώνονται ως κλασσικά στα λεξικά της ροκ του μέλλοντος. Όπως κάτι παραπάνω από κλασσικό θα χαρακτηρίζεται το "The Suburbs" στο σύνολό του. Πολύ σπάνια χαρίζω πέντε αστεράκια (in fact, μια φορά μόνο ακόμη, στο τρίτο άλμπουμ ετούτου εδώ του post...). Και για να βάζω εδώ, σημαίνει ότι είναι τόσο καλό, που είναι πρακτικά αδύνατον να το εξηγήσω με λόγια ή με το να παραθέσω απλά ένα κομμάτι από live εκτέλεση. Οφείλεις να το ακούσεις ολόκληρο, αν έχεις οποιονδήποτε σεβασμό στις πνευματικές σου επιδιώξεις.


Arcade Fire - Sprawl II (Live)

Janelle Monae
The ArchAndroid
(Μάιος 2010)

Θα διαβάσεις επικές κριτικές. Λογικό. Το άλμπουμ είναι όντως έπος. Αλλά έχει κι ένα τεράστιο πρόβλημα. Διαρκεί μία ώρα και οκτώ λεπτά. Και όταν δεν είσαι "The Suburbs", αλλά ένα παζλ από οκτώ - εννιά διαφορετικά ήδη μουσικής (soul, dance pop, Rn'B, rock, κλασσική κ.α.), όσο έντεχνα κι αν σε παίζει στα δάκτυλά του ο καλλιτέχνης, κάπου χάνεις. Η Ζανέλ το παλεύει σε όλα και εντυπωσιάζει, αλλά πουθενά δεν ολοκληρώνει. Θα έφτανε για πλάκα τα τεσσεράμισι αστεράκια, αν απλά έπαιρνε μια απόφαση... Τώρα, αναγκάζει τον ακροατή να πάρει την απόφαση. Κι αυτή είναι σε ποιο / ποια τραγούδια θα πατήσει "next".

Foals
Total Life Forever
(Μάιος 2010)

Είχα δυσκολευθεί πολύ και είχα τελικά απορρίψει το "Antidotes". Αλλά το sequel του είναι ένα μικρό αριστούργημα. Ο Γιάννης Φιλιππάκης και η παρέα του βγάζουν τελικά μια άκρη στο πού θέλουν να οδηγήσουν αυτό το αμφιταλαντευόμενο indie rock που έπαιζαν, δείχνουν απόλυτα αποφασισμένοι πια για κάθε τους μελωδία και γράφουν επιτέλους τραγούδια με αρχή, μέση και τέλος, όχι απλά λούπες, όπως στο ντεμπούτο τους. Επίσης, χάρη στον Φου Βου, γνώρισα τον Γιάννη και είναι και γαμώ το παιδιά. Kudos.

Foals - Spanish Sahara

The Black Keys
Brothers
(Μάιος 2010)

To "Brothers" επαναφέρει τους Black Keys στην πρώτη γραμμή, δίνοντάς τους ξανά τον ρόλο του καθηγητή που διδάσκει το πώς κάτι το τόσο κλασσικό μπορεί να ακουστεί τόσο μοντέρνο και πώς αναμειγνύονται ιδανικά τα μπλουζ, το ροκ και η σόουλ. Ώρες ώρες νομίζεις πώς μέσα στο "Brothers" έχει σηκωθεί από το μνήμα του το φάντασμα των Led Zeppelin κι έχει στήσει χορό παρέα με τον Ρέι Τσαρλς. Και, μάγκα μου, αυτό είναι και γαμώ τις εμπειρίες. Α, και το εξώφυλλο είναι απλά φανταστικό.

The Black Keys - Tighten Up

The Divine Comedy
Bang Goes The Knighthood
(Μάιος 2010)

Άλλο ένα μικρό θαύμα για τον Νιλ Χάνον, άλλο ένα μεγαλειώδες άλμπουμ που θα στοιχειώνει για χρόνια την δισκοθήκη μου. Οι Divine Comedy είναι η αγαπημένη μου μπάντα εδώ και πολλά πολλά χρόνια και ο μόνος λόγος που τ' αστεράκια είναι μόλις τέσσερα είναι κάτι περίεργοι πειραματισμοί με την electro εκεί προς το τέλος του άλμπουμ, σε δύο - τρία κομμάτια, που ακούγονται τόσο μα τόσο παράταιροι με το γενικότερο mood αναβίωσης του παλιού καλού popular song που θα έκανε τόμο δέκα βινυλίων σε βελούδινο πορφυρό box στο τέλος της χρονιάς το Reader's Digest.

Ο Χάνον γίνεται και πάλι ο κυνικός παρατηρητής του παρανοϊκού σύμπαντός μας, πραγματεύεται με τους στίχους του ιστορίες μεγαλοτραπεζιτών χωρίς συναίσθηση -και συνείδηση- του πού μας οδηγούν, ευγενών που ρισκάρουν τα πάντα για λίγη ακραία ηδονή (βλ. Μαξ Μόσλεϊ), ζευγαριών που τα έχουν όλα, αλλά τελικά δεν καταφέρνουν να έχουν τίποτε πέρα από ένα θέατρο, απλών ερωτευμένων ανθρώπων που πετούν στα σύννεφα, και το δράμα -τέλος- Άγγλων ηρώων σαν του Φρανκ Λάμπαρντ εν όψει Μουντιάλ. Ιδιοφυής, εστέτ, αυτοσαρκαστικός, ο Ιρλανδός βασιλιάς της indie pop ξανακάθεται στο θρόνο του σε μια χρονιά που οι ανταγωνιστές του έτσι κι αλλιώς δεν είχαν κάτι να μας δείξουν. Κι αν είχαν, θα ήταν απλά άλλη μια ένδειξη του μεγαλείου του (το πόσο εύκολα θα τους άφηνε πίσω...)

The Divine Comedy - Bang Goes The Knighthood (Live)

Josh Ritter
So Runs The World Away
(Μάιος 2010)


Σε μια χρονιά που έχω πάθει αμόκ με την folk (τα μισά της πρώτης δεκάδας μου στο τέλος του έτους πιθανότατα θα περιέχουν ικανές δόσεις μπάντζου για να τινάξουν τα μυαλά κάθε electro freak στον αέρα), ο κορυφαίος μουσικός του είδους τα τελευταία δέκα χρόνια, κυκλοφόρησε την καλλίτερη δουλειά που έχει κάνει ποτέ. Αν αυτό δεν είναι θείο σημάδι ότι πρέπει να αρχίσω αύριο να κάνω μαθήματα γιουκουλέλι, τότε ποιο είναι; (Πέρα από την πλάκα, το "So Runs The World Away" δεν είναι τόσο σκληροπυρηνικά folk, αλλά περισσότερο μοιάζει μια μια ήρεμη μετάβαση στο ήπιο στυλ των σύγχρονων singers / songwriters της indie rock.)


Josh Ritter - The Curse

Wild Nothing
Gemini
(Ιούνιος 2010)


Στο πρώτο άκουσμα μου θύμισαν Belle & Sebastian και γι' αυτό ενθουσιάστηκα και ψιλοκόλλησα. Μετά συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν ακριβώς έτσι. Έχουν πολλά να πουν, αλλά δεν τα λένε και ξεκάθαρα. Παίζουν μια έξυπνη dream pop, παλιακού στυλ, ίσως '80s, αλλά κάπως ανολοκλήρωτη. Και τελικά μοιάζουν περισσότερο στους περσινούς Pains of Being Pure at Heart, αλλά και σε φαντάσματα προαιώνιων είδωλων όπως οι Cocteau Twins, παρά στους μαγικούς Belle & Sebastian. Κάτι τέτοια, βέβαια, τα λατρεύει το Pitchfork που τους πριμοδότησε με 8.2, αλλά είπαμε, συνήθως αυτά τα οκτάρια συν κάτι είναι υπερβολές.

Tango With Lions
Verba Time
(Ιούνιος 2010)


Μια φράση που σιχαίνoμαι: "Για ελληνική μπάντα, τα καταφέρνουν περίφημα". Εντάξει, η Κατερίνα Παπαχρήστου γράφει folk που δεν το λες και παραδοσιακή μουσική του τόπου μας, αλλά τα κομμάτια της είναι αν μη τι άλλο χορταστικά. Αριστουργήματα; Όχι, δεν είναι. Αλλά ξέρεις τώρα. Εμείς οι Έλληνες είμαστε και λίγο δύσκολοι στο να πούμε μια καλή κουβέντα για τη δουλειά του άλλου ;)

Tango With Lions - Right From The Start

Tame Impala
Innerspeaker
(Μάιος 2010)


Ψυχεδελικό άκουσμα, αντικείμενο απόλαυσης παρέα με ντρόγκες, μια χαρά και χωρίς, αυστραλιανής καταγωγής, κουλό εν τω συνόλω του, θα 'θελε πάρα πολύ να έχει δημιουργηθεί μέσα σε ένα τριπάρισμα με LSD κάπου στα '60s και να έχει για κιθαρίστα τον Τζίμι Χέντριξ, αλλά, ξέρεις, είναι καρα10's με τα όλα του και, βασικά, μετά τον Gonjasufi, παίζει να είναι και ό,τι πιο φρέσκο και πρωτοποριακό θα βγει φέτος.

Tame Impala - Solitude Is Bliss

The Gaslight Anthem
American Slang
(Ιούνιος 2010)


Ναι, το ξέρω, δεν το περίμενες. Αλλά τούτο εδώ ακούγεται ακόμη καλλίτερο κι από το "The '59 Sound". Βασικά, είναι σαν το β' μέρος του, απλά τους βρίσκει πιο απελευθερωμένους, με πιο πολλούς ύμνους. Κι όταν μιλάμε για μια ατόφια ροκ μπάντα, που ο Μπρους Σπρίνγκστιν όταν την ακούει πρέπει να τον πιάνουν τα δάκρυα από την συγκίνηση, ε τότε σόρι, αλλά οι ύμνοι είναι όλα τα λεφτά. Επικό, μεγαλειώδες, θερμό, ευχάριστο, απορροφητικό, υμνικό. Ρε γαμώτο, σου θυμίζει τι είναι αυτό το γαμημένο πράγμα που λέγεται ροκ κι άκουγες μπαμπάδες και θείους να σου περιγράφουν τόσα χρόνια, χωρίς να έχεις έναν δικό σου ήρωα να αποθεώνεις.

The Gaslight Anthem - Orphans (Live)

ΤΙ ΑΛΛΟ ΑΚΟΥΣΑ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΡΙΜΗΝΟ:
The Fall - Your Future Our Clutter: Περασμένα μεγαλεία και κανένας σεβασμός στο έτσι κι αλλιώς σιγά τ' αυτά mid-'80s υπερπαρελθόν τους. Πίσω στο νεκροταφείο του post punk και συντομεύετε, αν θέλετε. Δύο αστεράκια. / Mynabirds - What We Lose In The Fire We Gain In The Flood: Η folk όπως ακούγεται όταν γίνεται mainstream pop. Θα περίμενες ότι θα με ξετρέλαινε, αλλά να σου πω την αλήθεια, μου κάνει πολύ πρωτοεπίπεδο. Τρία αστεράκια. / The New Pornographers - Together: Με απολαυστικές στιγμές, ναι, αλλά σαν ήχος από τα παλιά, σαν Fleetwood Mac ένα πράγμα. Θά 'θελε να πάει γερή κόντρα στο comeback των Black Keys, αλλά μένει λίγο πίσω. Τριάμισι αστεράκια. / Brad Mehldau - Highway Rider: Σύγχρονη τζαζ, από αυτήν που συνειδητοποιώ ότι είναι μεγαλειώδης, αλλά δυσκολεύομαι να ακούσω δεύτερη ή τρίτη φορά. Ο Mr. Arkadin θα στα πει καλλίτερα (και θα του κρατάει, υποθέτω, τέσσερα, τεσσεράμισι αστεράκια), εγώ απλά τον αναφέρω. Τρία αστεράκια. / Los Campesinos! - Romance is Boring: Αυτά παθαίνεις άμα είσαι indie rocker από την Ουαλία και όχι από τον Καναδά, εν έτει 2010. Μένεις στα Τρία αστεράκια. / Liars - Sisterworld: Μπρουκλινέζικο ίντι, πιο πολύ φαντεζί, παρά ουσίας, αξίζει βέβαια τα λεφτά του. Τρία αστεράκια. / Motion City Soundtrack - My Dinosaur Life: Μοιάζει με Green Day και A.F.I. στα καλά τους. Είναι παιχνιδιάρικο και πομπώδες. Το θέμα είναι αν αντέχεις να ακούς τέτοια μουσική μετά τα 22 σου. Τριάμισι αστεράκια. / Clogs - The Creatures In The Garden Of Lady Walton: Αργόσυρτο και μονότονο post rock με special guests που προσσθέτουν πολλά. Σούφιαν Στίβενς, Ματ Μπέριντζερ (National) και My Brightest Diamond δίνουν τη νίκη στα σημεία. Αλλά, σε γενικές γραμμές, πιο πολύ wannabe, παρά είναι. Τρία αστεράκια. / Male Bonding - Nothing Hurts: Οι Gaslight Anthem μετά από δεκαεπτά ενέσεις τεστοστερόνης, ή οι Place To Bury Strangers σε fast forward. Θορυβώδες, αν και επικό. Τρία αστεράκια. / Mike Patton - Mondo Cane: Ακαταλαβίστικος πειραματισμός μιας σπουδαίας φωνής με το ιταλικό ποπ τραγούδι των '50s. Μόνο για τους φαν του είδους. Δύο αστεράκια.