Πεφταστέρια

Πολλή μουσική άκουσα αυτό το Πάσχα (όχι τόση όσα τα ματς PES 2008 που έπαιξα με τους κολλητούς -πληκτρολογώ και πονάνε τα δάκτυλα!- αλλά πολλή...), έχω κι έναν ολόκληρο μήνα να ανεβάσω αστεράκια, έχει μαζευτεί μπόλικη πραμάτεια. Πάρε κόσμε, πάρε! Σού 'χω ονομαστούς μουσικούς και καινούργια ταλεντάκια, σού 'χω ποπ, σού 'χω ροκ, επιστροφές, αποκαλύψεις, εκπλήξεις -και τώρα ακούω και τη Μαντόνα (δεν τρελαίνομαι μέχρι στιγμής)...

---

James
Hey Ma

Είναι κρίμα που ο μεγαλύτερος θόρυβος που θα γίνει γύρω από το τελευταίο άλμπουμ των θρυλικών James είναι αυτός γύρω από την φωτογραφία του εξωφύλλου. Ενα χρόνο μετά την επανασύνδεσή τους, επτά μετά την κυκλοφορία του τελευταίου τους studio άλμπουμ (του μαγικού "Pleased to Meet You") και δεκαπέντε μετά την παρουσίαση στο κοινό μιας από τις μεγαλύτερες στιγμές της μουσικής ever -της συνεργασίας τους με τον Μπράιαν Ίνο και το συγκλονιστικό αριστούργημα που ονομάστηκε "Laid", οι James αποφάσισαν να επιστρέψουν στις ρίζες τους, σε ένα Madchester like ιδίωμα που ακούγεται πια γερασμένο, ειδικά όταν προσπαθούν να το μπολιάσουν με τα φτιαγμένα για συναυλιακή αποθέωση ρεφρέν τους που τους έκαναν τόσο διάσημους.

Το "Hey Ma" μοιάζει σαν μια απεγνωσμένη προσπάθεια ενός τεράστιου γκρουπ με ακόμη πιο τεράστιες δυσκολίες στη συνεννόηση των επτά μελών του -τώρα που η εμμηνόπαυση και η κρίση μέσης ηλικίας τους έχει πάρει για τα καλά από κάτω- να βγάλει κάτι καλό. Οι προθέσεις είναι συγκινητικές, το αποτέλεσμα όμως είναι απογοητευτικό. Σαν κάποιος να έχει πάρει ένα ψαλίδι και να έχει αφαιρέσει τις καλές στιγμές που είσαι σίγουρος ότι θα ακούσεις σε κάθε τραγούδι, έτσι που πάει να κορυφωθεί κάθε φορά, αλλά δεν τα καταφέρνει ποτέ. Τα πνευστά και τα πολλά περίεργα κρουστά του παρελθόντος έρχονται να μπερδέψουν ακόμη περισσότερο το σκηνικό κι εγώ ψάχνω ακόμη να βρω αν υπάρχει έστω και ένα τραγούδι που θά 'θελα να κλέψει τη βραχνάδα μου στη φετινή τους συναυλία (έχω γυρίσει τον κόσμο για τους James, τους έχω δει live περισσότερες φορές από οποιοδήποτε άλλο γκρουπ και είναι πάντα συγκλονιστικοί -φυσικά και δεν θα λείψω ούτε φέτος). Συναυλιακό ύμνο δεν βρίσκω. Το "Semaphore" μου θυμίζει λίγο καλές στιγμές από την εποχή του "Laid", αλλά και πάλι είναι λίγο. Κρίμα.

---

Kate Nash
Made Of Bricks

Ανακάλυψα αυτό το διαμαντάκι της ποπ μισό χρόνο μετά την κυκλοφορία του, αλλά το τελευταίο δίμηνο το ακούω σαν τρελλός. Ασταμάτητα. Τα περί MySpace, ομοιοτήτων με το φαινόμενο Λίλυ Άλεν κ.λπ είναι χιλιογραμμένα και ουδεμία σημασία έχουν. Το μόνο που πραγματικά έχω να πω είναι ότι εγώ, όταν ακούω Κέιτ Νας με κλειστά τα μάτια, ακούω παρέα και Bjork, Feist, St. Vincent και πεντ' έξι ακόμη από τις λατρεμένες μου γυναίκες τραγουδοποιούς. Ε, και με την τρέλλα που έχω για ο,τιδήποτε indie και θηλυκό, το "Made of Bricks" εκτοξεύεται στον γαλαξία των favorites μου για να βγάζει από εκεί ψηλά τη γλώσσα σε όσους έχουν ήδη βαρεθεί τα νέα αστεράκια που ξεπηδούν από το MySpace. Απλά αριστούργημα! Χαρούμενο, ανεβαστικό, έξυπνο, γεμάτο πιάνα -τα υπέροχα πιάνα!-, γεμάτο έρωτα για τη ζωή. Αριστούργημα!

---

Portishead
Third

Ανάθεμα! Αυτό το γκρουπ έχει στιγματίσει -σαν τους James- εκείνα τα παράξενα χρόνια που τέλειωνα την δεύτερη δεκαετία της ζωής μου. Έφηβος που ήθελε να γίνει άντρας, άντρας που είχε μεγαλώσει γρήγορα λόγω του πρωταθλητισμού κι έψαχνε να βρει τι του έφταιγε που έκανε τον κόσμο να τον αντιμετωπίζει ακόμη σαν παιδάκι σε όλα τα άλλα, με χίλια όνειρα στο κεφάλι και χίλιες απογοητεύσεις στη ζωή, με χίλιες μαύρες επιρροές τύπου Λάβκραφτ και Πόε και χίλιες υπέροχες αποδείξεις να μου λένε ότι ο κόσμος είναι πολύ πιο ωραίος απ' όσο νόμιζα, τότε πρωτοσυνέλαβα τον χαρακτήρα του Homo Ludens. Και το καλλίτερο soundtrack, φυσικά, γι' αυτόν τον περίεργο τυπάκο που έσπαγε πλάκα με τα καθημερινά και ελκυόταν από τα παράξενα, δεν ήταν πια οι heavy metal ύμνοι που άκουγε μέχρι τότε. Το "Laid" και το "Dummy" κινόντουσαν σε πολύ περισσότερα επίπεδα -σ' αυτά ακριβώς που με απασχολούσαν τότε. Και μπλέκονταν παράξενα με τις αμφιθυμίες των ημερών μου, διασκέδαζα με τα αυτοκτονικά trip-hop των Portishead θυμάμαι, χαμογελούσα με ήχο από πίσω τις πιο μαύρες στιγμές τους κι έκλαιγα εκεί που κανονικά οι James έπρεπε να με κάνουν να χορεύω... Αλλά αυτά είναι μια ολόκληρη ζωή πίσω πια. Πάμε στο παρόν.

Οι Portishead, σε αντίθεση με τους James, διαχειρίστηκαν την κρίση τους με μεγαλύτερη σύνεση και περισσότερο σεβασμό προς τους fans τους. Λογικό είναι και το άλμπουμ της επιστροφής τους (έντεκα χρόνια ετούτοι εδώ, μετά το δεύτερό τους "Portishead") να είναι πολύ πιο ολοκληρωμένο και να έχει ένα σαφή χαρακτήρα συνέχειας του μύθου τους. Ακόμη και ο λιτός του τίτλος "Third" παίζει αυτό το ρόλο. Πρόκειται για άλλη μια μεγαλειώδη στιγμή στην ιστορία του trip-hop και της electronica, ένα άλμπουμ που κάνει όλους αυτούς τους Burial να μοιάζουν ανόητα παιδάκια που παίζουν με τα Chicco τους. Είναι κατάμαυρο, όπως θα απαιτούσες από το γκρουπ που συνδέθηκε με μερικά από τα πιο καταθλιπτικά τραγούδια της ιστορίας να φροντίσει να βάψει τον ήχο του. Περιέχει κομμάτια που είναι γραμμένα για να γίνουν κλασσικά και να διδάσκονται στο μάθημα μουσικής του μέλλοντος (για παράδειγμα το "Machine Gun", του οποίου το λιτό βίντεοκλιπ -με την έντονη διάθεση να αποδείξει ότι οι Portishead είναι αυτό που λέμε γκρουπ, ομάδα, με διακριτούς ρόλους και συγκέντρωση απόλυτη σε αυτό που κάνουν: στη μουσική- θα το χαζέψεις εδώ). Σου ανοίγεται σιγά σιγά και δεν καταδέχεται να γίνει κατανοητό πριν το τρίτο (πέμπτο; ενδέκατο;) άκουσμα. Αποθεώνει ακόμη περισσότερο αυτό το απίστευτο πλάσμα που λέγεται Μπεθ Γκίμπονς και την αστείρευτη δύναμη της φωνής της. Είναι κατάσπαρτο από πειραματισμούς, αλλά τέτοιους που δεν ενοχλούν. Έχει δομή και ενότητα -δεν ακούγεται τραγούδι-τραγούδι, αλλά ως ένα αναπόσπαστο σύνολο και σίγουρα σου απαγορεύεται να προσπαθήσεις να καταλάβεις τι είναι, πατώντας κάπου στη μέση του winamp για να ακούσεις κάθε τραγούδι από το 43ο δευτερόλεπτο και μετά, ιερόσυλε! Μπαίνει μέσα σου βίαια, σαν βαριά αρρώστια που κόλλησες από το πουθένα, σε ταλαιπωρεί και σε ενοχλεί βάναυσα, σε ξεσηκώνει τη νύκτα, δεν σε αφήνει να ησυχάσεις, αλλά σου μαθαίνει τόσα πολλά για τον εαυτό σου. Λιγότερο "κινηματογραφικό" από τους προγόνους του, σχετικά πιο "παιχνιδιάρικο" (στο "Deep Water" σχεδόν θες να κάνεις παρέα με την Μπεθ Γκίμπονς, ευτυχώς ακολουθεί το στρατηγικά τοποθετημένο "Machine Gun", οπότε τη μισείς και πάλι στο καπάκι), απέραντα πιο μυστήριο και ταυτόχρονα απίστευτα ανθρώπινο, το "Third" δείχνει τα αρχίδια του στους Radiohead και τους πιστούς τους, αποδεικνύοντας πώς πρέπει να αντιδρά στο μεταβαλλόμενο περιβάλλον ένα supergroup σήμερα... Και μ' αυτά και μ' αυτά έρχεται εύκολα να διεκδικήσει τη θεσούλα του ανάμεσα στα 100 καλλίτερα άλμπουμ όλων των εποχών.

---

Helio Sequence
Keep Your Eyes Ahead

Όταν πασχίζεις σχεδόν δέκα χρόνια τώρα να χαράξεις τον δικό σου δρόμο στο δύσβατο ορεινό σκηνικό της indie rock κι έρχεται με το καλημέρα το τρομοκρατικό δίδυμο των MGMT να τινάξει την μπάνκα στον αέρα, τότε πρέπει να είσαι ευχαριστημένος με τα τρία αστεράκια σου και με τις καλές εμφανίσεις που κάνεις εκεί, εκεί στην Β' Εθνική. Άσε την άνοδο στη μεγάλη κατηγορία γι' αυτούς που έχουν τα κότσια να παίξουν στα μεγάλα σαλόνια, κι εσύ συνέχισε να βγάζεις αλμπουμάκια που θα μπορούσαν να είναι soundtrack για όνειρα, αλλά μην έχεις και απαιτήσεις να σε καταλάβει το ευρύ κοινό. Μην ανησυχείς. Ακούγεσαι υπέροχος κι έτσι, από λίγους, συνήθως πιωμένους, αλλά ακούγεσαι υπέροχος. Φιλάκια.


The Helio Sequence - Keep Your Eyes Ahead

---

Η γυναίκα της ζωής μου με καλεί. Αργότερα απόψε (ή αύριο) θα συνεχίσω με: Teenagers, Nada Surf, Sambassadeur, Scout Niblett, Ultra Orange & Emmanuelle, Camille, Nick Cave & The Bad Seeds, Hercules & Love Affair, Vampire Weekend, Morcheeba, Cat Power, Madonna...