Είμαι ερωτευμένος

Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να παρακάμψεις τα τελευταία κινηματογραφικά προϊόντα του Χόλιγουντ (ο βασικός λόγος είναι ότι δεν υπάρχουν τέτοια, έχει μήνες να βγει κανονική χολιγουντιανή ταινία στις αίθουσες) και να προτιμήσεις την κοινωνικοπολιτική δραμεντί του Ντανιέλε Λουκέτι Ο αδελφός μου είναι μοναχοπαίδι: είναι μια όμορφη, γλυκόπικρη, καλοφτιαγμένη ταινία που κυλά νεράκι και σου συστήνει δυο δικαίως ανερχόμενα αστέρια του σύγχρονου ιταλικού σινεμά (τίνος;), τον ορμητικό Έλιο Τζερμάνο και τον "Ρέι Λιότα του φτωχού" Ρικάρντο Σκαμάρτσιο, για τα μάτια του οποίου κόβουν φλέβες τα κοριτσόπουλα στην Ιταλία. Η ταινία συγκίνησε το ελληνικό κοινό - και μικρό μέρος της πλήρως πια απονευρωμένης κριτικής - για δύο κυρίως λογους: τη νοσταλγία για μια εποχή που οι συγκρούσεις των πολιτικών δογμάτων ήταν τρόπος ζωής (η ταινία αναφέρεται σε δυο αδέλφια από το ιταλικό προλεταριάτο του '60, που στρατεύονται με αντίρροπες πολιτικές δυνάμεις - ο ένας γίνεται μαρξιστής και ο άλλος φασίστας) και τη νοσταλγία για το ιταλικό τραγούδι του '60 και τα παλιά πεντακοσαράκια και εξακοσαράκια της Fiat. Έχω την εντύπωση πως η κριτική στην Ελλάδα την αγνόησε για δύο κυρίως λόγους: (α) το ιταλικό σινεμά δεν είναι καθόλου, μα καθόλου hip (σε αντίθεση με τις κορεάτικες μπούρδες) ώστε να συγκινήσει τη νέα γενιά κριτικών και (β) η παλιά γενιά κριτικών νιώθει άβολα με μια ταινία που γλιστρά προς μια απολογία της απαξίωσης του πολιτικού δογματισμού (δεν μπορώ να πιστέψω ότι έγραψα αυτή τη φράση), διατυπώνοντας την (όχι και τόσο πρωτότυπη, μεταξύ μας) θεωρία ότι πίσω από κάθε πολιτικό ριζοσπαστισμό βρίσκεται ο καταπιεστικός πυρήνας του θεσμού της οικογένειας, φροντίζοντας από την άλλη να τοποθετήσει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια πρώτη στην ιεράρχηση των πολιτικών διακυβευμάτων (για να καλύψει και τον κώλο της - η ταινία, όλα αυτά).

Για μένα τίποτε από αυτά δεν έχει σημασία, βέβαια: η ταινία θα μπορούσε να είναι μια φόλα ολκής και πάλι να μου αρέσει για έναν και μόνο λόγο - το χαμόγελο της Ντιάν Φλερί, ενός κοριτσιού που πατά με το ένα πόδι στη Γαλλία (γεννήθηκε στη Βρετάννη) και με το άλλο στην Ιταλία και καταφέρνει να ενσαρκώνει ό,τι αγαπώ και στις δύο χώρες. Είναι ένα κορίτσι που το νιώθεις δικό σου με το που το βλέπεις, είναι η φίλη σου, η συμμαθήτριά σου, ο εφηβικός σου έρωτας - θες να είναι δίπλα σου, να σε αγκαλιάζει, να της χαϊδεύεις τα μαλλιά (κι αυτή τη στραβή χωρίστρα), να φιλιέστε κάτω από ένα δέντρο και κυρίως να σου χαμογελάει.

Ή τουλάχιστον, αυτό θέλω εγώ...