Όταν το Σάββατο είναι μεγάλο, ετοιμάσου για μικρή Κυριακή

Monika - Pretend

Όταν το Σάββατο είναι μεγάλο, ετοιμάσου για μικρή Κυριακή. Αν έχεις κλείσει τα χρόνια του Χριστού και επιμένεις να ζεις εργένης και να μη λες ποτέ "όχι" σ' αυτά που σε τραβούσαν όταν ήσουν δέκα χρόνια μικρότερος, η παραπάνω πρόταση είναι ένα αξίωμα με το οποίο πρέπει να μάθεις να συμβιβάζεσαι. Εκτός κι αν καταφύγεις στην κοκαΐνη. Ξεκίνησα χθες κατά τις οκτώ το βράδυ από το σπίτι για να δω τη Monika στο Θησείο (πρόλαβα μόνο τη μισή συναυλία -αλλά ήταν ακριβώς αυτό που περίμενα: μαγική) και για ένα γρήγορο ποτό μετά. Ήθελα να γυρίσω νωρίς, να ξεκουράσω το πονεμένο από το πρωινό ποδοσφαιρικό ματς και από την μεσημβρινή αχθοφορία ντέξιον ραφιών (επιτέλους θα φτιάξω ένα δημοσιογραφικό αρχείο της προκοπής στο υπόγειό μου) κορμί μου.

Αλλά, ΟΚ, με τις παρέες που κάνω, τέτοια πλάνα είναι απλώς αδύνατον να υλοποιηθούν. Αφού συνάντησα παλιούς κολλητούς από τα Γιάννενα και την Θεσσαλονίκη που είχα να επισκεφθώ χρόνια, και που κατέβηκαν στην Αθήνα για το Μονικάκι και τους R.E.M., αφού μπαροτσάρκαρα στην Πραξιτέλους, την Καρύτση και στα πέριξ με μια φίλη που ήθελα με λαχτάρα να συναντήσω εδώ κι ένα μήνα για να ανταλλάξουμε νέα (αλλά τη μία ήταν ο ένας στο Μιλάνο, την άλλη ο άλλος στη Μαδρίτη κ.ο.κ.), αφού συμπληρώθηκε το team ώρες μετά τα μεσάνυκτα με έναν ακόμη κολλητό που είχε όρεξη "για ένα ποτό" (απλώς ξεκίνησε για το δικό του κάπως αργά...), ήταν δεδομένο ότι θα γυρνούσα πάλι σπίτι μου ξημερώματα. Αυτό που δεν είχα φαντασθεί ήταν το πόσο συναρπαστική μπορεί να γίνει μια βραδιά όταν δηλώσεις έτοιμος για νάνι και μετά απλά υπερβείς το όριό σου πίνοντας μία ακόμη μπίρα. Είχα μείνει μόνος με τον Λευτέρη στο "Key" όταν γνωρίσαμε δυο κορίτσια, πιάσαμε τη κουβέντα, κλείσαμε το μαγαζί και οι τέσσερις μαζί με τον Κώστα, τον sui generis DJ, φύγαμε τρεκλίζοντας για το αγαπημένο μου μπαρ, το "Jokers". Κι άλλοι φίλοι εκεί, σε ένα αυτοσχέδιο πάρτυ από αυτά που σκαρώνονται σε ανύποπτο χρόνο, κάτι κουλές ώρες, όταν πια έχεις ξεχάσει αχίλλειους τένοντες, άδεια πορτοφόλια και το πόσο μακριά από την Βουλής βρίσκεται το κρεββάτι σου.

Το μπλουζάκι της Άννας, έξι το πρωί στο Joker's

A night to remember. And a day to forget. Ξύπνησα με βαρύ κεφάλι. Ο πατέρας μου ήταν πιστός στο ραντεβού για το Black & Decker (τα ντέξιον ήθελαν και βίδωμα στον τοίχο). Αλλά αυτό σήμαινε ότι ο ύπνος μου περιοριζόταν στις 4 ώρες και ότι ο πρώτος ήχος που θα άκουγα αυτή την Κυριακή θα ήταν το τσίριγμα του τρυπανιού. Η υπόλοιπη μέρα ήταν απλά κουτσή... Ο χρόνος περνούσε με διαφορετικό ρυθμό απ' το σύνηθες. Όταν έμαθα ότι τελικά το MTV θα μετέδιδε live το event από το Παναθηναϊκό Στάδιο, αποφάσισα να μην το κουνήσω από το σπίτι. Κάθομαι τώρα και βλέπω τους R.E.M. από την τηλεόραση, αντί να τους αποθεώνω από κοντά, πληρώνοντας τα γηρατειά μου και την υπέροχη χθεσινή βραδιά. Δεν το μετανιώνω. Κυρίως γιατί μέχρι να έφτανα στους R.E.M., θα έπρεπε να υποστώ την ατάλαντη τραγουδίστρια των C-Real, αυτή την αστεία μορφή από την Αυστραλία που ήθελε να τραγουδήσει και Zeppelin, τους "one-song-band" Kaiser Chiefs και τον εκνευριστικό θόρυβο που παράγουν, αλλά και όλα τα χαρωπά διαλείμματα από τα δέκα παιδιά που θέλουν να γίνουν VJs στο ελληνικό MTV και αναπαράγουν ακριβώς τις ίδιες ατάκες σε κάθε ευκαιρία ("Περνάτε καλά;", "are you a Gabriela Cilmi fan?", "live at kallimarmaron stadium").

Κοινώς, ωραία όλα αυτά, αλλά το ροκ θέλει πολλά αρχίδια. Και όταν βλέπεις αυτή την επιβλητική μπάντα να τραγουδά τόσο όμορφα, με τόσο νεύρο και τόσο ενθουσιασμό τέτοια αριστουργήματα, συνειδητοποιείς πόσο τίποτε ήταν όλη η υπόλοιπη βραδιά, όλοι οι Chiefs κι όλες οι chicks, Ελληνίδες ή Αυστραλέζες... Ένα χαρτάκι γράφει: "Hello! Encore? Thelete ki allo?". Αν θέλουμε, λέει; 30 χρόνια τραγούδια θέλουμε να ακούμε. Orange Crush, Man on the Moon. Daysleeper, Everybody Hurts, It's the end of the World. Έστω κι από την τηλεόραση. Αυτά δεν τα έχεις τραγουδήσει ακόμη Μάικλ. Συνέχισε. Θέλουμε encore. Όταν το Σάββατο είναι μεγάλο, η Κυριακή σου θα είναι μικρή. Εκτός κι αν σου τύχει κάποιο θεϊκό συμβάν. Έστω και στην τηλεόραση. Ένα μεγάλο "ευχαριστώ" στους R.E.M. Κι ένα ακόμη σχόλιο για τη Monika: Μπορεί σε τριάντα χρόνια να γράφω και γι' αυτήν ένα αντίστοιχο post. Είναι πραγματικά υπέροχη.

(Υ.Γ. Τελικά το ριγέ πουκάμισο του Μάικλ Στάιπ μέσα από το σακάκι ήταν κοντομάνικο. Κρίμα...)