Countdown to 007: (018) Η κατάσκοπος που μ' αγάπησε

Πράγματα που λατρεύω σ' αυτήν την ταινία:
α. Η παραπάνω σκηνή καταδίωξης. Έτσι αρχίζει το "Η κατάσκοπος που μ΄αγάπησε", με τον Ρότζερ Μουρ να ξεκινά από ένα σαλέ ψηλά στις Αυστριακές Άλπεις (στην πραγματικότητα πρόκειται για το Σεν Μόριτζ της Ελβετίας) για να αναλάβει την επόμενή του υπόθεση. Οι Ρώσοι τον παραμονεύουν και ο Μποντ καθαρίζει με ένα πυροβολισμό από το μπατόν του αυτόν που στη συνέχεια θα αποδειχθεί ότι ήταν ο προηγούμενος αγαπητικός της κατασκόπου που τον αγάπησε (τον 007). Πρώτος διδάξας στις καταδιώξεις στα χιόνια ήταν φυσικά ο Τζορτζ Λέιζενμπι με τον νυκτερινό του σκι, αλλά ο Μουρ πήγε το σπορ ένα σκαλί παραπάνω, εφευρίσκοντας το snowboard οκτώ χρόνια μετά, στο "A View to a Kill"! Προς το παρόν, εκτός από σκι στην αρχή κάνει και... τζετ σκι (καθιστό δυστυχώς) στο τέλος.


β. H Lotus Esprit S1 Turbo - υποβρύχιο! Ποιά Aston Martin DB5 και παπαριές; Βρισκόμαστε στα 1977, τότε που τα supercars έμοιαζαν με origami και είχαν αναδιπλούμενα φώτα που σβηστά γίνονταν ένα με το καπώ. Όχι ότι η S1 ήταν ακριβώς supercar. Με τελική κάτω από τα 220 χιλιόμετρα την ώρα και επιτάχυνση 0-100 σε 8 δευτερόλεπτα ήταν ο γκέι 'Αγγλος μακρινός ξάδελφος των Ferrari Dino 308 GT και Lancia Stratos της εποχής που έφταναν τα 250 και 230 χιλιόμετρα την ώρα τελική αντιστοίχως. Γιατί διάλεξα τις δύο αυτές κυρίες προς σύγκριση; Μα γιατί όσον αφορά στον σχεδιασμό τα τρία αυτά μοντέλα ήταν σχεδόν πανομοιότυπα:


Η ομοιότητά τους ήταν άλλο ένα ωραίο κεφάλαιο στην ιστορική κόντρα των Bertone και Giugaro. Ο Τζορτζέτο Τζιουτζάρο σχεδίασε τη Lotus το 1972, το Gruppo Bertone απάντησε ένα χρόνο μετά με την 308 GT (αριστερά κάτω). Αλλά και τα δύο σχέδια δεν θα είχαν δει καν το φως της δημοσιότητας αν το 1970 ο head designer της Bertone, o Μαρτσέλο Γκαντίνι, δεν παρουσίαζε ένα προκλητικό πρωτότυπο που εντυπωσίασε τους πάντες στο σαλόνι αυτοκινήτου του Τορίνο. Ήταν η αρχική ιδέα για μια Lancia Stratos, πάνω στην οποία βασίστηκε η εξέλιξή της στο μοντέλο που κυκλοφόρησε το 1972 (αριστερά επάνω). Η εντελώς «κουλή» Stratos του Γκαντίνι είναι αυτή εδώ:

Πραγματικά υπέροχες εικόνες που μας θυμίζουν τις ακόμη πιο υπέροχες εποχές που παίζαμε με Ατού και Υπερατού, αλλά ας ξαναγυρίσουμε στον Τζέημς Μποντ...


γ. Η φοβερή πλωτή πολιτεία του "κακού" Καρλ Στρόμπεργκ (στη φωτογραφία η μακέτα της που χρησιμοποιήθηκε για τα γυρίσματα).

Με λίγα λόγια η ταινία αξίζει για τα εφέ της. Για απολύτως τίποτε άλλο. Ούτε καν για τον Σαγόνια, που ίσως να είναι ο πιο αλησμόνητος αντίπαλος που είχε ποτέ ο 007 -τι φάτσα και τι σώμα (2,20 μ. ύψος!) ο απίστευτος Ρίτσαρντ Κιλ- αλλά δεν παύει να είναι μια γελοία μορφή που απλώς υπογραμμίζει με τον πιο φωσφοριζέ τρόπο ότι στα μέσα της δεκαετίας του '70 οι ταινίες του Μποντ ήταν παρωδίες. Ακόμη και το όνομα του Σαγόνια είναι απ' ευθείας αναφορά στο μεγαλύτερο κινηματογραφικό χιτ της εποχής, το "Jaws" ("Στα Σαγόνια του Καρχαρία") του 1975. Στην "Κατάσκοπο που με αγάπησε" δεν μου άρεσε ούτε το κορίτσι του τίτλου. Η Μπάρμπαρα Μπαχ είναι εντελώς άχρωμη και ξενερουά -ό,τι πρέπει για Ρωσίδα κατάσκοπο, αλλά ό,τι δεν πρέπει για Ρωσίδα κατάσκοπο που πρωταγωνιστεί σε ταινία του 007. Κατ' αρχάς το ντεκολτέ της ήταν άθλιο -όσο κι αν προσπάθησαν να το διορθώσουν με το ρούχο της δεξιάς φωτογραφίας σε μία σκηνή. Ακόμη και η υπόνοια γυμνού στήθους όταν μπανιαρίζεται στην καμπίνα του Αμερικανού πλοιάρχου του υποβρυχίου με το τζάμι αμμοβολής δεν καταφέρνει να συγκινήσει τον ανδρικό πληθυσμό.

Ο Ρότζερ Μουρ συγκινείται φυσικά λόγω καθήκοντος και -αν υποθέσουμε ότι κάνει σεξ και με την Αιγύπτια στην αρχή, κάτι που δεν είναι και πολύ ξεκάθαρο- ανεβάζει τον σεξομετρητή των ταινιών στο 25. Ο αγαπημένος μου Μποντ χαρίζει και μια σκηνή ταλέντου -πέραν των δεκάδων αυτοσαρκαστικών στιγμών- όταν με μια κοφτή ατάκα συμπυκνώνει όλη του τη θλίψη για το χαμό της μοναδικής γυναίκας που αγάπησε (και παντρεύτηκε), όταν τον ρωτά η Ρωσίδα κατάσκοπος γι' αυτήν...

Κατά τ' άλλα το άθλιο ψηφιακό Seiko στον καρπό του, το μπλέιζερ με τις επωμίδες, το μαλλί διαφήμισης Clairol που στρώνει η Μπαχ και κυρίως το εντελώς ηλίθιο σενάριο κάνουν αυτή την ταινία μάλλον την χειρότερη της εποχής Μουρ, μετά το "Moonraker" και το "Octopussy" (που ακόμη ψήνονται το 1977). Το "Moonraker" μάλιστα ψήθηκε πιο γρήγορα από το αναμενόμενο, αφού στους τίτλους τέλους προλογίζεται ως επόμενη ταινία της σειράς το "Για τα μάτια σου μόνο", αλλά είναι η διαστημική περιπέτεια του Μποντ που τελικά ακολούθησε... Για το disco soundtrack θα μας τα πει ο mr. Arkadin, αλλά ξαναβλέποντας την ταινία τόσα χρόνια μετά, όταν παίζει μουσική δεν μπορείς παρά να ξεσηκώνεσαι. Αφού δεν τα κατάφερε η κατάσκοπος που τον αγάπησε, ας το κάνει τουλάχιστον ο αντικαταστάτης του Τζον Μπάρι!

update (post μέσα στο post από τον Mr. Arkadin):

Μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής ο Μάρβιν Χάμλις. Όχι γιατί, όπως με πληροφορεί η wikipedia, είναι ο δεύτερος συνθέτης (μετά τον Ρίτσαρντ Ρότζερς) που έχει κερδίσει Οσκαρ, Γκράμι, Τόνι, Εμμυ και Πούλιτζερ. Αλλά γιατί είναι ο άνθρωπος που έγραψε τη μουσική στις πρώτες ταινίες του Γούντι Άλεν - και που επιμελήθηκε της μουσικής στο Κεντρί. Στα '70s - και ειδικά μετά τα Καλύτερά μας Χρόνια και το Αστείο Κορίτσι - ήταν πολύ στα πάνω του, γι' αυτό και θεωρήθηκε ιδανικός για να παίξει το ρόλο του Τζον Μπάρι, όταν ο τελευταίος αδυνατούσε να εισέλθει επί βρετανικού εδάφους, για φορολογικούς λόγους (χε!). Και, ναι, η μουσική του είναι μια από τις πιο αλλόκοτες στιγμές στην ιστορία του 007, το μελοδραματικό τραγούδι όμως που ερμηνεύει η πάντα ψυχωμένη Κάρλι Σάιμον, είναι από τα αγαπημένα μου. Το ακούς και φαντάζεσαι αναμένα τζάκια και φλοκάτες και άντρες με ζιβάγκο να χαϊδεύουν μαλλιά κάγκελο από τη λακ. Ωραία πράγματα.