"in other news, πού ειναι η νεκρολογία?"

Έχω βρει το μπελά μου μ' αυτήν την ιστορία. Μόλις πεθαίνει κάποιος επιφανής, αρχίζουν να φτάνουν τα μηνύματα. Κι εκεί που κάνω να αντιδράσω, αρχίζει να με τρώει κιόλας η σκέψη του τι θα έβρισκα να γράψω για τον θανόντα - εν προκειμένω για τον Ντασέν. Για να είμαι ειλικρινής, δεν λυπήθηκα που πέθανε - δεν μπορώ να λυπηθώ για έναν άνθρωπο που έφτασε στα 97 παραμένοντας παθιασμένος για οτιδήποτε (το Ίδρυμα Μελίνα Μερκούρη, το Μουσείο, την εκστρατεία για την επιστροφή των Μαρμάρων). Αλλά φαίνεται πως το πάθος ήταν πάντα η κινητήρια δύναμή του. Αυτό ήταν που τον έκανε καλό σκηνοθέτη - κι εν πάση περιπτώσει καλύτερο, από τότε που η "Επιτροπή Αντιαμερικανικών Υποθέσεων" του γερουσιαστή Μακάρθι (και το καρφί Έντουαρντ Ντμίτρικ) κατέστρεψαν την αμερικανική του καριέρα. Μέχρι τότε, το 1952, είχε να περηφανεύεται για μερικά αξιοσημείωτα νουάρ, όπως τη Γυμνή Πόλη και το Η Νύχτα και η Πόλη. Μετά, από την αυτοεξορία του στο Παρίσι και για την υπόλοιπη δεκαετία του '50, μεγαλούργησε - πήρε την εκδίκησή του με το Ριφιφί και, ταινία την ταινία, βρήκε την αισιοδοξία που του επέτρεψε να κάνει ένα κομψοτέχνημα ελαφρότητας όπως το Ποτέ την Κυριακή.
Το πάθος ήταν που τον έκανε και μέτριο σκηνοθέτη - το πάθος του για τη Μελίνα. Από τότε που τη γνώρισε κι αφοσιώθηκε σ' αυτήν, δεν γύρισε ούτε μια αξιομνημόνευτη ταινία. Το Top Kapi είναι χαριτωμένο και ανάλαφρο, αλλά σε καμία περίπτωση σημαντικό. Η Φαίδρα, η Δοκιμή, οι Κραυγές Γυναικών είναι περισσότερο ιστορικά κειμήλια της εποχής τους, παρά ολοκληρωμένα έργα του πραγματικά μεγάλου δημιουργού που ήταν ο μακαρίτης. Όχι ότι έχει σημασία τίποτα από αυτά. Για έναν αληθινό σινεφίλ, ο Ντασέν έχει θέση στο πάνθεον και μόνο για το Ριφιφί, την απόλυτη ταινία "ληστείας" - όλες οι σκηνές ληστείας που έχουμε δει στο σινεμά τα τελευταία πενήντα χρόνια - ΟΛΕΣ - πηγάζουν από εκεί.
Αυτό είναι το (ντουμπλαρισμένο στα αγγλικά, με φρικτό τρόπο) τρέιλερ, που υπάρχει στην έκδοση της ταινίας από την Criterion Collection.
Κι αυτή είναι η Μαγκαλί Νοέλ στο τραγούδι της ταινίας που έγραψε ο Michel Philippe-Gérard.

Ήταν η εποχή (από τα μέσα του '50 μέχρι τα μέσα του '70) που άνθισε ενας υπέροχος λαϊκός ευρωπαϊκός (εντάξει, κυρίως γαλλικός και ιταλικός) κινηματογράφος, με ακόμα πιο υπέροχη μουσική (συχνά καλύτερη κι από την ταινία). Δεν είναι τυχαίο ότι το βασικό μουσικό θέμα του Ριφιφί, με την φυσαρμόνικα, παραμένει μαγευτικό και στοιχειωτικό, εδώ και πέντε δεκαετίες.