Joss Stone - Introducing Joss Stone

Πρελούδιο:

Στα πλαίσια της αναπόλησης της περιόδου "Άνοιξη/Καλοκαίρι 2007" που εμπνέει σήμερα το "Πο Πο Culture!" να ανανεώσει την ταπεινή του σελιδούλα (βλ. Europe, Αργύρης Καμπούρης και Βλάντιμιρ Τκατσένκο παρακάτω), ο Homo Ludens ασχολείται επίσης με την γεννηθείσα τον Απρίλιο εκείνου του σωτήριου έτους Βρετανή Τζος Στόουν. Ανασύρει από την δισκοθήκη του το "Introducing Joss Stone" που έχει κυκλοφορήσει από τα τέλη του Μάρτη, αλλά περίμενε τρεις μήνες τώρα μια συναρπαστική αφορμή, και μοιράζεται μαζί σας τις παρακάτω σκέψεις:

Κουπλέ / Ρεφρέν:
Όλοι μας έχουμε περάσει από το στάδιο της "επανεφεύρεσης" του εαυτού μας. Ή του επαναπροσδιορισμού, της επανασύστασης των κομματιών μας, της επανεμφάνισης εκεί που όλοι μας νόμιζαν χαμένους. Έστω του "κάθησα και τα βρήκα με τον εαυτό μου και τώρα είμαι καλά". Αλλά δεν νομίζω ότι πολλοί από εμάς το κάναμε όταν ήμασταν μόλις 20 ετών... Τι σχέση έχει τώρα αυτό με τη γλυκούλα Ντοβερέζα (πώς λέγονται αυτοί που είναι απ' το Ντόβερ πλάκα πλάκα;) και το τρίτο της αλμπουμάκι;
Όπως υπονοεί ο τίτλος του, η Τζος Στόουν αποφάσισε να μας συστηθεί. "Και στο "Soul Sessions" τι έκανε;" θα αναρωτηθεί ο ταλαίπωρος αναγνώστης του "Πο Πο Culture!". Και δυστυχώς το μόνο που θα εισπράξει θα είναι η επίσης απορημένη μουτσούνα του γράφοντος. Συν, φυσικά, την ενημέρωση για το πώς δικαιολόγησε το παράδοξον των επανα-συστάσεων η ίδια η χαριέσσα Τζος. Που, ούτε λίγο ούτε πολύ μας ενημέρωσε ότι τα δύο πρώτα της άλμπουμ (το "Soul Sessions" του 2003 και το "Mind, Body and Soul" του 2004) ήταν αποτέλεσμα πίεσης από την δισκογραφική της. Ωραία λοιπόν! Και τότε γιατί αυτό εδώ ακούγεται σχεδόν το ίδιο -και μάλιστα στο πιο ποπ, πιο Rn'B, πιο Κριστίνα Αγκιλέρα, πιο δουλεμένο στην παραγωγή, πιο περασμένο με λούστρο, πιο "κάνε το έτσι όπως το θέλει η δισκογραφική" τέλος πάντων; Η απάντηση είναι μάλλον απλή. Διότι η Τζος Στόουν άλλαξε δισκογραφική...

Στην ουσία, τώρα, του δίσκου: Το κοριτσάκι (γιατί ακόμη κοριτσάκι είναι, κι ας έχει 3 δισκάκια στην πλάτη της) είναι μια εξαιρετική εκπρόσωπος της Neo-Soul, μια μαυρούκα σε κορμί ξανθούλας, μια Αρίθα Φράνκλιν των 00s (αν με συγχωρέσει για την ασέβεια ο θεός της soul και δεν με κάψει την ώρα που θα πατήσω το "publish post") με όλο το θράσος της βρετανικής σχολής του είδους -ναι, ναι, υπάρχει βρετανική σχολή- και την καύλα της να κατακτήσει την Αμερική. Στο "Introducing..." όμως ξεχνά τους καλούς της τρόπους και αφήνει πίσω τη μελαγχολία της εφηβείας, με αποτέλεσμα από τη μία να φωνάζει σε κάθε σχεδόν τραγούδι της "ακούστε τώρα τι μπορώ να κάνω με τη φωνή μου!" ακόμη και σε όσους δεν θέλουν να ακούσουν με το ζόρι κάτι περισσότερο από ωραία soul τραγουδάκια -και από την άλλη να κάνει χαριτωμενιές που ταιριάζουν μεν με τη φατσούλα της, όχι όμως με τη μουσική της. Μέχρι και να χαριεντίζεται με τον πρώην ποδοσφαιριστή και νυν καλτ ηθοποιό Βίνι Τζόουνς (που μας εισάγει στον κόσμο των "αλλαγών" της Τζος, με το πρώτο τραγούδι του άλμπουμ, το "Change") φτάνει.
Το "Introducing..." φορτώνεται με λουπαριστά μπιτ, με φωνητικά α λα Supremes, με ένα πέρασμα Overlay για ακριβές δρύινες επιφάνειες και ετοιμάζεται να βγει να παλέψει με τα charts. Κλείνει το μάτι σ' ένα πιο νεανικό, πιο χαρούμενο, πιο "βλέπω και American Idol" κοινό, αλλά -χωρίς να αλλάζει και πάρα πολύ ύφος από τις προηγούμενες δουλειές της- χάνει ένα κομμάτι της ουσίας: την έκφραση στα φωνητικά και την αίσθηση από 70s που κουβαλούσε ως τώρα. Νομίζω πως έχει ήδη καταλάβει τι μαλακία έχει κάνει, βλέποντας την Έιμι Γουαϊνχάουζ, το έτερο παιδί-θαύμα της βρετανικής neo-soul να σαρώνει τις πωλήσεις στις ΗΠΑ με ένα παλιομοδίτικο, αυθάδικο και -κυρίως- εκφραστικότατο 35λεπτο αριστουργηματάκι. Από τα 14 κομμάτια του "Introducing..." τα "Tell me what we 're gonna do now", "Put Your Hands on Me Baby", "Music" και κυρίως το επικό "Arms of My Baby" (συνεχόμενα στο άλμπουμ!) τα βγάζεις στην άκρη και τα ακούς όλη μέρα. Μαζί τους και το "What Were We Thinking" (αυτό το ακούς όλη νύχτα). Τα υπόλοιπα τα ακούς όταν ετοιμάζεις κέικ στο μίξερ, καθαρίζεις με παπί τη λεκάνη, ποτίζεις τις γλάστες της βεράντας σου.

Επίλογος:
Δεν την έκραξα! Την έκραξα; Λίγο μόνο... Σε σχέση με όσα έχει ακούσει από τους μουσικοκριτικούς αυτού του κόσμου για το τελευταίο της δισκάκι, δεν την έκραξα. Εγώ το ακούω συνέχεια, ειδικά τώρα με τον Κάρτσωνα με δροσίζει μια χαρά (άσε που ποτίζω με μεγαλύτερη χαρά τις γλάστρες). Σχεδόν το έχω αγαπήσει. Γι' αυτό και αν στο "Soul Sessions" θα έβαζα τεσσεράμισι αστεράκια και τέσσερα στο "Mind, Body and Soul", τούτο εδώ δεν θα μείνει πολύ πίσω στην τελική ευθεία. Σε μια ξανθούλα εικοσάχρονη Ντοβερέζα δεν μπορείς να αρνηθείς το δικαίωμα στην επασύσταση...