Θα μου θυμίζει πάντα εκείνο το καυτό καλοκαιρινό βράδυ στον Λυκαβηττό ('91; '92; δεν είμαι σίγουρος). Ήταν η εποχή που αντιμετώπιζα τα μπλουζ τραγούδια ως φροντιστήριο, ΜΑΘΑΙΝΑ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΑΠΟ ΑΥΤΑ, φίλε - κι αυτό το μελό "εσύ εκεί να κάνεις τα δικά σου κι εγώ εδώ θα σε περιμένω βράχος να ακουμπήσεις, όταν όλα καταρρεύσουν" πολύ μού πήγαινε. Τόσα ήξερα.
1 σχόλιο:
Ναι ξέρω, ο τρομπετίστας με το ξεχαρβαλωμένο κεφάλι είναι ανυπέρβλητη μορφή, αλλά δεν μπορούσα να το αναφέρω στο κυρίως ποστ, θα μού χάλαγε την ατμόσφαιρα.
Δημοσίευση σχολίου