Η νεκρολογία του χαμένου σου lifestyle

"Τι θα γράψεις για τον Στιβ Τζομπς;". Με ρωτούσε πολύς κόσμος όταν πέθανε. Προφανώς επειδή γνώριζαν την έφεση του blog στις νεκρολογίες -και την δική μου εμπάθεια προς τα προϊόντα της Apple. "Δεν έχω να γράψω κάτι", απαντούσα. Όχι γιατί δεν είχα να πω κάτι σημαντικό για έναν τόσο μεγάλο οραματιστή της τεχνολογίας, αλλά γιατί σίγουρα κάποιοι άλλοι, λάτρεις και των αντικειμένων που πουλούσε, θα το έκαναν καλλίτερα. Δεν ήμουν ποτέ οπαδός του, θα ήταν δύσκολο να γράψω ένα κείμενο με συναίσθημα απλά "επειδή πρέπει".

Μετά πέθανε ο Νικόλας Γιγουρτάκης. Και ξάφνου μού ήλθαν στο νου πέντε πράγματα που θά 'θελα να γράψω για το χαμό του Τζομπς. Ο ένας θάνατος συμπλήρωσε τον άλλον. Και οι δύο μαζί πρόσθεσαν κι άλλα κομμάτια στο καθημερινό παζλ της σήψης. 

Δεν τους ήξερα τους ανθρώπους, θα ήταν άδικο να πω κάτι εναντίον τους. Και εντελώς άκυρο την στιγμή που οι δικοί τους πενθούν το χαμό τους. Αυτό που ήξερα και για τους δύο ήταν το τι συμβόλιζαν στην Ελλάδα. Ο Τζομπς δεν ήταν ο οραματιστής που έδωσε στον κόσμο τον προσωπικό υπολογιστή, το ποντίκι, την αισθητική στην κάποτε εντελώς ακαλαίσθητη τεχνολογία, που άλλαξε τον τρόπο που ακούμε μουσική, που αναζωογόνησε την τέχνη του κινουμένου σχεδίου και επαναπροσδιόρισε τη σχέση μας με το Internet, βρίσκοντας τον τρόπο να μας κάνει να το έχουμε όντως ανάγκη παντού και πάντοτε -όχι μόνο όταν έχουμε μπροστά μας έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή. Όχι, ο Τζομπς δεν ήταν τίποτε από τα παραπάνω. Ήταν όμως αυτός που έφτιαξε το iPhone. Το απόλυτο σύμβολο του Νεοέλληνα.

Για τον Γιγουρτάκη, πάλι, φαντάζομαι ότι αν τον πλησίαζε ο Χάρος το προηγούμενο βράδυ και τού έλεγε: "Αύριο θα έλθω να σε πάρω, αλλά θα σου κάνω μια τελευταία χάρη: Θα σε γλιτώσω από τα δακρύβρεχτα, υποκριτικά ρεπορτάζ του Star και από τις ανόητες νεκρολογίες στα κουτσομπολάδικα, αν το θες -και θα περιορίσω τις αναφορές μόνο στις επιχειρηματικές σελίδες των εφημερίδων. Ξέρεις, ότι ήσουν ικανός στη δουλειά σου, ότι έστησες ένα μαγαζί που τα πήγαινε καλά τόσα χρόνια κλπ", μάλλον ο μακαρίτης θα του έλεγε "ΟΚ". Θα ήθελε κι αυτός να γλιτώσει -φαντάζομαι- τις αναφορές στα γρήγορα αυτοκίνητα, τις όμορφες μπίμπο, τις φάρσες και τις αλητείες, την εύκολη μαγκιά και την αδυναμία να τού λένε "όχι" -ως ενδείξεις ενός υπέροχου χαρακτήρα, όπως παρουσιάζονται αυτές τις δύο μέρες από παντού. 

Έπιασα τον εαυτό μου να θλίβεται για το σύμπαν γύρω μου όταν συνειδητοποίησα ότι οι ίδιες γκόμενες που κολλάνε post-it με υπενθυμίσεις στο πίσω μέρος του iPhone τους, που συνεχίζουν να στέλνουν SMS στον καιρό του WhatsApp, που η μοναδική εφαρμογή που ανοίγουν στο τηλέφωνο είναι το Angry Birds, αφού πρώτα έκαναν το καθήκον τους να ποστάρουν στο status τους στο Facebook ένα "R.I.P. Steve Jobs 1955-2011" για να δηλώσουν πως δεν έμειναν αμέτοχες στον διαγωνισμό για το πιο trendy smartphone, πέρασαν μετά κι απ' την σελίδα - βωμό του Νικόλα Γιγουρτάκη για να αφήσουν κι εκεί ένα ψηφιακό δάκρυ. Έσπευσαν να συνδεθούν με το οξυζενέ σύμπαν που μοιρολογεί υποκριτικά για έναν άνθρωπο που δεν γνώριζε καν. Για ένα ομορφόπαιδο του οποίου ζήλευε τα κάμπριο, τις ξανθιές και το ότι απαιτούσε τα πάντα (και σε αντίθεση με τους άτολμους, μέτριους γύρω του, τα έπαιρνε κιόλας). 

Βυθισμένη, λοιπόν, βρέθηκε ξαφνικά μια κάποια Ελλάδα στο πένθος. Θα ήταν αδύνατον να χάσει το trend. Να μην λυπηθεί για τον Τζομπς (και να μην αγχωθεί και λίγο για το επόμενο iPhone), να μην λυπηθεί για τον Γιγουρτάκη που ήταν τόσο σημαντικό γι' αυτήν να μπορεί να λέει ότι τον ξέρει, ότι ήταν φίλος της, ότι κάποτε είχαν χορέψει σ' ένα πάρτυ μαζί, όταν περπάτησαν μια νύχτα στην ίδια πίστα μ' εκείνον, την Χριστίνα Κολέτσα και την Τζούλια Αλεξανδράτου. Και ότι πρόλαβε και τους έβγαλε φωτογραφία. Με το iPhone της.

(Το πρόβλημα είναι ότι δεν είμαι και πολύ σίγουρος πως εκτός από αυτήν την μια κάποια Ελλάδα, υπάρχει και καμμιά άλλη...)